5 sztuk sadzonek : Żywotnik wschodni - Thuja orientalis - to gatunek pochodzący z Chin, Korei i Japonii. W uprawie ogrodowej jest znacznie mniej popularny, niż żywotnik zachodni - głównie za sprawą znacznie mniejszej mrozoodporności, która ogranicza możliwości uprawy żywotnika wschodniego w naszym kraju. Są jednak odmiany żywotnika wschodniego, na które warto zwrócić uwagę. Poznaj sekrety uprawy tych niezwykłych tui!
Żywotnik wschodni 'Elegantissima'
Żywotnik wschodni - Thuja orientalis - jest najczęściej klasyfikowany jako gatunek należący do rodzaju żywotnik (Thuja). Od niedawna jednak, ze względu na różnice morfologiczne wydzielono go jako odrębny gatunek, klasyfikowany pod nazwą Biota orientalis lub Platycladus orientalis. Tym niemniej w handlu znajdziemy go nadal pod powszechnie znaną nazwą żywotnik wschodni lub po prostu tuja.
Gatunek Thuja orientalis jest wolno rosnącym, dość regularnym, jajowato lub jajowato-stożkowatym krzewem, w starszym wieku niewielkim drzewkiem, dorastającym do 6 -7 m wysokości, rozgałęzionym już od samej ziemi. Jego gałęzie są długie, pionowo wzniesione, delikatnej budowy, o soczyście zielonym zabarwieniu. Niestety tę barwę często traci brązowiejąc w okresie zimy. Zawiązuje ozdobne, duże i mięsiste szyszki o średnicy do 2,5 cm, z odgiętymi, hakowatymi czubkami łusek, niebiesko wybarwione przed dojrzeniem.
Żywotnik wschodni - uprawa
W ogrodach żywotnik wschodni i jego odmiany są znacznie rzadziej spotykane niż niezmiernie popularny, dostępny w wielu odmianach, żywotnik zachodni (Thuja occidentalis), a to za sprawą znacznie mniejszej mrozoodporności i idącej za tym obniżonej przydatności do uprawy w naszych warunkach klimatycznych. Z uprawy żywotnika wschodniego i jego odmian trzeba zrezygnować przede wszystkim we wschodniej części Polski, gdyż roślinie szkodzą mroźne wysuszające wiatry. Roślina jest dość tolerancyjna wobec gleb, choć najlepiej się czuje na glebach przepuszczalnych, głęboko uprawionych, wapiennych. Wymaga stanowiska słonecznego, ciepłego i osłoniętego od wiatrów.