Muzealnej klasy książęcy sygnet herbowy

Złoto - AU 500

Waga - 46 G

Wymiary - szer. - 23,6MM

wys. - 36,25MM

dług.- 29,5MM

Herb ręcznie grawerowany w górskim krysztale.

Próby historyczne skasowane w latach 70-tych, przez Urząd Probierczy.

Wyranie widoczny monogram zołtnika SC.

DO WYROBU DOŁĄCZAM WYCENĘ RZECZOZNAWCY, MIĘDZYNARODOWEGO EKSPERTA BIŻUTERII DAWNEJ ORAZ WSPÓŁCZESNEJ.

Herb OGIŃSKI

Alegoria przedstawiająca herb Ogińskich z okresu po 1710

Ogińscy – magnacki ród książęcy pochodzenia ruskiego, który wziął swoje nazwisko od miejscowości Oginty niegdyś w powiecie żyżmorskim – dziś w kowieńskim, pieczętujący się herbem własnym Oginiec, a wywodzący się od książąt na Kozielsku, będących odnogą według jednych smoleńskiej zaś według innych – czernihowskiej gałęzi dynastii Rurykowiczów.

Ogińscy dzielili się na dwie główne linie:

1) tzw. "magnacką", która wygasła w 1909 r., oraz

2) "brasławską", której przedstawiciele nie byli w stanie uzyskać w Rosji potwierdzenia tytułu książęcego. Ci ostatni uchodzą w niektórych publikacjach za nadal istniejących.

Członkowie rodu

Jan Jacek Ogiński – hetman polny litewski, wojewoda połocki i mścisławski

Grzegorz Antoni Ogiński – hetman wielki litewski

Ludwik Karol Ogiński – duchowny katolicki, biskup smoleński

Andrzej Ignacy Ogiński – wojewoda trocki, dyplomata

Ignacy Ogiński – marszałek wielki litewski, kasztelan wileński, oboźny litewski i dyplomata.

Tadeusz Ogiński – wojewoda trocki

Marcjan Aleksander Ogiński – kanclerz wielki litewski, wojewoda trocki.

Michał Kazimierz Ogiński – hetman wielki litewski, polski kompozytor

Marcjan Michał Ogiński – wojewoda witebski od 1730 r.

Michał Kleofas Ogiński – polski kompozytor, podskarbi wielki litewski

Amelia Załuska z Ogińskich kompozytorka, poetka, malarka, współzałożycielka (wraz z mężem, Karolem Załuskim) uzdrowiska Iwonicz-Zdrój. Córka Michała Kleofasa Ogińskiego

Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845

herb Ogiński (t. 7 s. 48-56)

Ogiński herb. Powinna być brama obozowa, a na wierzchu jej krzyż rozdarty, nad hełmem mitra książęca, tak go opisuje Kojał. in MS. bo Paprocki i Okolski o nich milczą. Herb ten nabyty z tej okazji, gdy Tatarowie, bramę w obozie [str. 49] przełamali, przodek tego domu powodem był, że z nim książęta Ruscy, Tatarów wyparowali i zbili. Ile mi się na różnych miejscach widzieć dostało, brama tego herbu powinna być czerwona, krzyż biały; pole tarczy błękitne. Niektórzy są jednak tego zdania, że na wierzchu bramy, nie jest do krzyż rozdarty, ale lilii białej, w cyrkule złotym listki: pospoliciej jednak drudzy mówią, że krzyż od wierzchu rozdarty. Genealogia domu tego, na blasze sztychowana wyszła od akademii Wileńskiej w roku 1707. której śladem idąc, autor książki, Annibal ad portas w roku 1732. na świat wydanej, na wszystko co tam ten pisał, poświadcza, przecież długą bo od Włodzimierza Jedynowładzcy całej Rusi, od roku 990. aż do czasów naszych genealogią wywodząc, żadnego autora po sobie obadwa nie przywodzą. Świadczą się wprawdzie monimentami tego prześwietnego domu, które powinnyby być albo z przywilejów temu domowi nadanych, albo zapisów, transakcji ziemskich czy grodzkich, ale i tego nigdzie w nich nie czytam, dopieroż roku, którego który z nich żył albo umarł, ciężko znaleźć. A co największa, nietykając szeregu książąt Ruskich, powiadają, że Jerzy albo Jurka Fiedorowicz kniaź na Kozielsku, syn Teodora, wnuk w dziewiątym stopniu Włodzimierza monarchy, za Zygmunta I. w roku 1514. po odebraniu Smoleńska od Moskwy, z dwoma synami swoimi w księstwie Litewskim osiadł. Czy możesz być, żeby przez lat więcej niż pięćset dwadzieścia i cztery a tylko dziewięć pokolenia było? a tu mówią wnuk w dziewiątym stopniu Włodzimierza. Ale się to lepiej jeszcze stąd pokaże, z dalszej ich osnowy: piszą tedy że ten Jerzy Fiedorowicz spłodził dwóch synów, z tych jeden Władysław dla małej a otyłej statury od ojca swego nazwany Puzyr, a potem z lekka Puzyna, od którego dom Puzynów poszedł, drugi Grzegorz dla ognistej i gorącej. kompleksji, Ohen z Ruskiego zawołany, od którego Ogińskich familia rozpleniona, ten albowiem Grzegorz, miał dwóch synów jednego Dymitra stolnika Litewskiego, drugiego Macieja łowczego Litewskiego, ciwuna Wileńskiego. Dymitra genealogią tak wywodzą, synów jego miało być dwóch, Roman za Zygmunta II. walecznie wsławiony, i Teodor tego z Bystrzycką dwaj synowie zostali pierwszy Grzegorz, któremu Jakuszewska trzech synów powiła, Piotra którego z Rudominianki syn Jan marszałek Bracławski, Bogdana tego córka zaślubiona Rudominie, a syn Michał. Dymitra tego z Chrapowickiej - dwie tylko córki były, jedna Barbara Korsakowi, druga Petronela Woroniczowa. Drugi Teodora syn z Bystrzyckiej, Bogdan podstoli Bracławski. Maciej łowczy Litewski, ciwun Wileński, [str. 50] o którym wyżej, brat Dymitra stolnika Litewskiego, spłodził Teodora kasztelana Wileńskiego marszałka Litewskiego, ten Bogdana kasztelana Wileńskiego, ten Macieja łowczego Litewskiego, którego z Tarłowny córki cztery: Katarzyna Mleczkowi sędziemu ziemskiemu Wiłkomierskiemu, Barbara Dziewałtowskiemu chorążemu Kowieńskiemu, Jadwiga Narkuskiemu, Anna Chojnackiemu dożywotnie zaślubione, i synów dwóch, Jan stolnik Litewski, i Marcin Bogdan podkomorzy Trocki, wnuk w piętnastym stopniu Włodzimierza Jedynowładzcy Ruskiego, kwitnął ten Bogdan podkomorzy Trocki, w roku 1601. jako o nim świadczy Konstytucja tego roku fol. 761. Jeżeli tak jest, toć od Jerzego Fiedorowicza który pierwszy w księstwie Litewskim gnieździć się począł, było pokolenia sześć, aż do tego Marcina Bogdana podkomorzego, a jeżeli przez sto lat nie zupełne sześć generacji wyszło, według tych autorów to co od Włodzimierza Jedynowładzcy do Jerzego Fiedorowicza pierwszego w Litwie ziemianina, to jest więcej niż przez pięćset lat, powinni byli ci autorowie pokolenia narachować najmniej i trzydzieści, drugich rzeczy w tej od nich położonej osnowie nie roztrząsam, ale trzymać się jej cale nie mogę.

Przyznaję to z chęcią tak zasłużonej w Królestwie tym familii, że z książąt idzie, bo i Konstytucje koronne na kilku miejscach osobliwie dawniejsze, tytuł im kniaziów przyznawały, jako Konstytucja 1628. fol. 10: gdzie wspomina Matfieja kniazia Ogińskiego ciwuna Wileńskiego, że był w roku 1560. komisarzem do dóbr pewnych, i roku 1601. fol. 671. a nic podobniejszego, że z książąt Ruskich, procedencji jednak tego domu trudno dowodnie zgadnąć, tak dla starożytności ich, jako też i dla tego, że rozplenione potomstwo tych książąt, na wiele się linii podzieliło. Przyznaję i to, że dom kniaziów Ogińskich i Puzynów jedenże est, bo się z dawna tak ci, jako i drudzy z Kozielska piszą, a nic pewniejszego, że od braci rodzonych rozrodzeni i znać z tej okazji imion tych nabyli, jako ci autorowie wzwyż położeni twierdzą ile że tegoż im i inni zdania pomagają. Nie wiemże, czy nie do nich także należą Jełowiccy na Wołyniu, bo się takimże herbem, jako i Ogińscy i Puzynowie pieczętują, tylko że u Jełowickich krzyż na bramie cały, nie rozdarty kładą. Kojałowicz in MS. powiada, że się dom Ogińskich, nie z Moskwy, ale z księstwa Siewierskiego a podobno z linii książąt Siewierskich do Litwy przeniósł, czy to z Heleną Moskiewską, Króla Polskiego Aleksandra małżonką, czy też pod czas owych zawieruchów, kiedy z Michałem Glińskim Smoleńsk do Moskwy odpadł wiele [str. 51] albowiem tamecznych Panów nie chcąc Moskwie hołdować, zostawiwszy w ręku ich ojczyste dobra, do Litwy się wyniosło, jako świadczy Bielski fol. 524.

Marcin z Kozielska Ogiński, jako go genealogia zowie, czyli raczej Bogdan jako go i nieraz konstytucje koronne tytułują, syn Macieja ciwuna Wileńskiego, podkomorzy Trocki, sławny pułkownik za Stefana i Zygmunta III. wziął w krwawych zasługach od ojczyzny, pewną sumę na Dorsuniszkach, o czym Konstytucja 1607. fol. 863. gdzie na tym sejmie posłował, i znowu 1609. skąd był deputatowany do korektury praw i statutu Litewskiego. Constit. fol. 909. Miał za sobą Reginę Wołowiczownę kasztelankę Mścisławską, według genealogii, czy wojewodziankę Smoleńską, według Kojał. z niej potomstwo Barbara Szemetowa podkomorzyna Wiłkomierska, a potem Wileńska, Ruta Radzicka, Apolonia najprzód Szemetowa, a 2do voto Zienowiczowa, Annę Stetkiewiczową genealogia przydaje czwartą córkę, inne młodo pomarły, synowie zaś Roman w młodym wieku wszedł do grobu, Dymitr, według Wojniłowicza Kazania pułkownik, Samuel ciwun Trocki, Jan Feliks kasztelan Mścisławski, Kojał. in MS. wojewodą go Mścisławskim zowie, i przydaje, że w roku 1633. podczas ekspedycji Władysława VI. pod Smoleńsk, w Wilnie na presidium był od Króla zostawiony. Konstytucje 1613. fol. 38. wspominają tego Jana, że był komisarzem do ułożenia prowincji Smoleńskiej, świeżo od Moskwy odzyskanej, w książce Annibal ad portas, i drugiego Jana Feliksa kasztelana Witepskiego za syna przypisują temuż Bogdanowi, genealogia zaś drugiego syna Dymitrem zowie i starostą Winnickim, którego żona Pieniążkowna Marianna podczaszanka Krakowska z tej syn Jerzy młodo umarł.

Aleksander kasztelan Trocki, syn także Bogdana podkomorzego Trockiego najprzód chorąży Trocki r. 1623. potem chorąży nadworny Litewski r. 1643. dalej wojewoda Miński 1648. jako się podpisał na elekcją Jana Kazimiera, z tego postąpił na kasztelanią Trocką, na której umarł roku 1653. Z tego poznać, że go omylnie pisze Kojał. wojewodą Mścisławskim, Perarski wojewodą Smoleńskim, był oraz starostą Rohaczewskim i Dorsuńskim, Pan wielkiego serca, z którym heroicznie stawał przeciwko Szwedom pod Kircholmem, przeciwko Moskwie pod Smoleńskiem, przeciwko Turkom pod Chocimem, kędy na harcu znacznemu Turczynowi głowę uciął, zwycięską tę szablę na pamiątkę odwagi jego, do tych czas w tym domu chowają. Za Władysława IV. pod [str. 52] Smoleńskiem, pułkownik srebrnej chorągwi, tak nazwanej od wyboru pod nią mężów, i rynsztunku żołnierskiego, na tysiąc i dwieście piechoty Moskiewskiej uderzył i poraził. Niemniej radą niż głową pożyteczny był ojczyźnie, posłując na różne sejmy, jako 1623. Constit. fol. 10. i 1616. Constit. fol. 6. skąd był deputowany na trybunał fiskalny Litewski, 1643. skąd komisarzem stanął do opatrzenia obrony należytej miastu Smoleńskiemu; pojął w dożywotnią przyjaźń Połubińską Katarzynę wojewodziankę Parnawską, z tej jedna córka Helena, tak ją zowie Geneal. Ogińskich, Aleksandrą zaś pisze, Geneal. Zawiszów, żyła z Jędrzejem Zawiszą pisarzem Litewskim: druga Teodora za Janem Gruzewskim podkomorzym Żmudzkim. Synowie zaś jego, z pierwszej żony Szemetowny kasztelanki Smoleńskiej: Bogdan chorąży nadworny Litewski, w roku 1647. komisarz do zapłaty, piechocie Smoleńskiej, Constit. fol. 23. mąż wojenny, wszakże młodo umarł w Krakowie, z Połubińskiej zaś powtórzonego małżeństwa jako się wyżej mówiło: Marcjan, Samuel, i Jan marszałek Bracławski (atoli panegiryk akademii Wileńskiej pod tytułem Iter gloriae i Kazanie Wojniłowicza, stryjecznym go bratem zowią Marcjana kanclerza Litewskiego, i że był z matki Zofii Rudomianki urodzony świadczą, od siedemnastego roku życia swego, aż do czterdziestego szóstego, w którym żyć przestał i wojować w r. 1680. w obozie bezżenny na sławę imienia swego pracował pod Januszem Radziwiłłem, Pawłem Sapiehą i Michałem Pacem, który mu rządy całego wojska, dufając jego przezorności powierzał pod Kuszlikami w okazji z Moskwą, kulą postrzelony, gdy i koń pod nim raniony, i on leciał z niego, od swoich przecież był ratowany. Do rozwiązania związku po zabiciu Gosiewskiego siła pomógł. Brat jego Jerzy młodo umarł.

Marcjan syn Aleksandra kasztelana najprzód stolnik Trocki w roku 1648. dalej cześnik Litewski, 1661. r. potem wojewoda Trocki starosta Radoszkowski. Dorsuński, Mściborski umarł kanclerzem wielkim Litewskim w roku 1690. z dwiema żonami bezdzietnie żyjąc: z tych pierwsza była Marcybella Chlebowiczowna wojewodzianka Wileńska, druga Konstancja Wielopolska kanclerzanka koronna. Stawał odważnie z swym ludem w różnych ekspedycjach, mianowicie przeciw Węgrom i Kozakom, gdy Rakocego za granice z Polski wyparowano, pod Kownem w potrzebie, kulą w nogę postrzelony, nie ustąpił kroku nieprzyjacielowi, Szwedzi także i Moskwa męstwa ego doznali. W publicznych także obradach, na dobro ojczyzny był niespracowany, posłując na różne sejmy, jako 1661. skąd był deputowany na trybunał skarbowy Litewski, [str. 53] Constit. fol. 4. komisarz do granic 1670. Constit. fol. 9. a 1683. do traktowania z Moskwą o pokój wieczny, Constit. fol. 3. i owszem posłem jeździł z Grzymułtowskim wojewodą Poznańskim, na stolicę Moskiewską do traktatów pokoju. Marszałkował w trybunale Litewskim w roku 1671. Zakon Kaznodziejski w zamku Trockim kiedyś ufundowany od Królów Polskich, ale przez nieprzyjacielskie inkursje gdy klasztor zrujnowano, stamtąd rugowany, tamże wprowadził, osadził, fundacji przyczyniwszy, konwent restaurowawszy. Kościół także w Rogonie w powiecie Wiłkomierskim, w swoim dziedzictwie ufundował, wieś do niego przydawszy Ojukiany, które obydwie jego fundacje, aprobowała Konstytucja 1678. fol. 17. Drugi w nowym mieście kościół; za lego kosztem stanął uposażony, świadczy Konstytucja 1690. fol. 17. i kolegium nasze Mińskie, jego szczodrobliwością i żony jego fundowane. Constit. 1683. fol. 9. Samuel brat Marcjana rodzony z Połubińskiej, stolnik Trocki 1632. a potem ciwun 1648. człowiek rycerski z sejmu 1647. na którym posłem stawał naznaczony komisarzem do zapłaty wojsku. Constit. fol. 23. Z Billewiczowny zostawił trzy córki, Reginę, ta pierwszym związkiem żyła z Korfem, drugim z Lenartem Pociejem wojewodą Witebskim, Krystynę, 2do z Tyszkiewiczem Michałem stolnikiem Trockim, Helenę ta 1mo voto z Stankiewiczem 2do z Tyszkiewiczem, Praxedę, ta w klasztorze Panieńskim na służbę wieczną zaślubiła się Bogu. Synów zaś dwóch: Szymon i Jan. Z tych

Szymon Karol najprzód podkomorzy Witebski, dalej miecznik Litewski, fundator O0. Karmelitów Bosych pod Wilnem za Wilią, gdzie też po śmierci ciało jego złożone. Trzy razy śluby małżeńskie ponawiał, pierwszy raz z hrabianką Hollenderską, drugi raz z Korsakowną herbu Kotwica, trzeci raz z Wojnianką, od tych potomstwo zostało dwie córki, Eleonora Józefowi Mniszchowi marszałkowi wielkiemu koronnemu, Pani i rozsądku i ludzkości i pobożności pełna, druga Kierłowi marszałkowi Starodubowskiemu w małżeństwo się dostały, z synów zaś pięciu, Samuel w zakonie Kaznodziejskim poświęciwszy się Bogu, wkrótce przeniósł się na wieczność. Bogusław marszałek Kowieński, Pan sprawiedliwy, i na ubogie hojny, posłował na sejm 1724. zostawił syna jedynaka Karola starostę Dorsuńskiego, i ten jednak młodo wszedł do grobu, spłodziwszy z Raheli Wyhowskiej kasztelanki Mińskiej syna starostę Dorsuńskiego i córkę. Córka Bogusława marszałka, wydana za Karola Gustawa Diukiem generała Szwedzkiego. Jemy młodo zniknął. Aleksander starosta Uświacki 1704. złączył się był dożywotnie 1mo voto [str. 54] z Szujską pisarzówną Litewską, 2do z Rudominianką, ten się urodził z Wojnianki.

Marcjan wojewoda Witebski, starosta Borysowski, Przewalski, syn piąty Szymona miecznika Litewskiego, a przedtem najprzód miecznik Litewski, dalej kasztelan Witebski, przeciwko Turkom Kozakom wojownik, godzien któremu i nieraz całego wojska Litewskiego rządów powierzano w izbie poselskiej sześć razy posłując, mówił, co na nim miłość ku ojczyźnie wymagała, marszałkując trzy razy w trybunale Litewskim, raz 1712. drugi raz 1718. trzeci raz 1723. sądził według Boga i prawa. W Mikulinie fundował OO. Bernardynów kościół i rezydencją, w Witebsku między innymi kościół Soc. Jesu dobroczynnie po wielkiej części dźwignął, kaplicę S. Józefa znacznym sumptem przy nim wystawił, a na zakon nasz cały nieustannie po pańsku łaskawy. Do B. Józafata Męczennika szczególniej nabożny. Złączył się był dożywotnie z Teresą Brzostowską pierwszym związkiem, z tej krom młodo zmarłych, kwitną tymi czasy gdy to piszę, synowie, Ignacy oboźny Litewski, starosta Bracławski, marszałek trybunału koronnego 1732. poseł kilka razy na sejmy pojął tymi czasy Helenę Ogińską wojewodziankę Wileńską *). Franciszek Ksawery w zakonie Soc. Jesu, Tadeusz starosta Przewalski**), Kazimierz starosta Babinowicki, Stanisław starosta Wierzbowski, córki zaś Barbara Krzysztofowi Pacowi najprzód pisarzowi Litewskiemu a dalej kasztelanowi Połockiemu, Anna Mateuszowi Białozorowi staroście Kiernowskiemu pisarzowi Wileńskiemu, Marcjanna Michałowi Potockiemu wojewodzie Wołyńskiemu zaślubione, i Benedykta Panna. Drugim ślubem z Teresą Tyzenhauzowną wojewodzianką Mścisławską, z tej dwie córki zostały Stanisława i Maria. Trzecim ślubem, z Krystyną Abrahamowiczowną ta świat pożegnała w roku 1739. w kościele naszym Witebskim pogrzebiona.

Jan wojewoda Połocki, hetman polny Litewski, starosta Stokliski, syn drugi Samuela ciwuna Trockiego: przedtem zaś był marszałkiem Wołkowyskim, posłem na sejm 1662. Constit. fol. 2. wojewodą i starostą Mścisławskim 1674. rycerskie dzieła jego, buławę mu polną dały, pułki albowiem wodząc, już przeciw Moskwie i Szwedom, już przeciwko

*) Był później marszałkiem wielkim Litewskim i kasztelanem Wileńskim, umarł r. 1774. bezpotomny. - Przypisek Krasickiego.

**) Był kasztelanem; nakoniec wojewodą Trockim, z Radziwiłowny miał synów dwóch. - Przypiek Krasickiego. [str. 55] Turkom i Tatarom wszędzie dzielnością swoją straszny był nieprzyjacielowi, wszakże zwycięską jego ręką, nie długo się ojczyźnie cieszyć dostało gdy albowiem z pod Wiednia, z sławnej ekspedycji powracał, na wieczny się pokój w Krakowie przeniósł 1684. 25. Lutego, fundował OO. Franciszkanów w Łopienicy, co aprobowała Konstytucja 1690.f.17. Miał za sobą 1mo voto Siemaszkownę, 2do Joannę Naruszewiczownę, z pierwszej była córka Helena Joanna, Izajkowska chorążyna Grodzińska, a drugim związkiem Tarłowa cześnikowa Litewska i synowie trzej: Mikołaj, Grzegorz i Leo. Z drugiej była córka Marianna, 1mo voto Chalecka starościna Mozyrska, drugim Tyszkiewiczowa starościna Starodubowski, i synowie Aleksander, Kazimierz i Marcjan.

Mikołaj kasztelan Trocki 1712. a przedtem podskarbi nadworny Litewski, marszałek Wołkowyski, syn Jana wojewody Połockiego, poseł do Cara Moskiewskiego i na różne sejmy, Kopciowna cztery mu córki powiła: Różą, Stanisława Krasińskiego kasztelana Płockiego, starosty Warszawskiego małżonkę: Marcybellę, w zakonie Panien wizytek Bogu zaślubioną: Teresę i Franciszkę Massalską starościnę Grodzińską wojewodzinę Mścisławską. Z synów zaś jego, Ludwik był biskupem Smoleńskim, nie długo jednak na tej katedrze prezydował, śmierć albowiem niespodziana w r. 1718. osnowę mu dalszą życia i honorów przerwała. Jerzy starosta Radoszkowski bezżennie żył i umarł. Antoni starosta Berznicki w młodym wieku zszedł z tego świata, trochę przedtem do zakonu Societ. Jesu wstąpiwszy.

Grzegorz Antoni starosta Żmudzki, hetman polny, a potem wielki Litewski, syn drugi Jana wojewody Połockiego, a przedtem chorąży Litewski, starosta Mścisławski, marszałek trybunału Litewskiego w r. 1706. do S. Xawiera szczególniej nabożny, waleczny na kilku miejscach Szwedów zwycięzca, umarł w Lublinie 1709. w Łopienicy pogrzebiony, do której fundacji od ojca swego rozpoczętej siła tam dopomógł. Zaślubił był sobie, Teklę czy Teofilę księżniczkę Czartoryską podkomorzankę Krakowską, pozostałą wdowę po Jerzym Krasickim, stolniku Przemyskim, z tej spłodził trzy córki, to jest Elżbietę, ta żyła 1mo voto z Gełgudem pisarzem Litewskim, drugim z Antonim Puzyną chorążym nadwornym Litewskim, Angelę ta z Feliksem Parysem, Eufrozynę ta z Pacem starostą Wilejskim. Synów zaś dwóch Jana kuchmistrza Litewskiego i Kazimierza podstolego Litewskiego starostę Bracławskiego, obadwa młodo pomarli, przecież Kazimierz z Katarzyny Humieckiej wojewodzianki [str. 56] Podolskiej, zostawił sukcesora syna Józefa *) Leo podstoli Litewski, trzeci syn Jana wojewody Połockiego, którego z Kotłowny siostry podskarbiego Litewskiego syn Michał starosta Stokliski, i córek dwie: Ludwika i Helena, jedna z nich zmówiona z Kazimierzem Królikowskim instygatorem Litewskim. Aleksander czwarty syn wojewody Połockiego, starosta Mściborski, jest w druku jego Oracja na B. Jana Kantego w roku 1680. miana Palma in Ecclesia Dei exaltata. Marcjan Karol kasztelan Mścisławski, piąty syn Jana wojewody Połockiego, miał za sobą Chalecką starościankę Nowosielską ale z nią żył sterilis: był i miecznikiem Litewskim.

Kazimierz najprzód wojewoda Trocki, po Pocieju wziął 1730. województwo Wileńskie, starosta Gorzdowski, białego orła kawaler, szósty syn Jana wojewody Połockiego, marszałkował w trybunale Litewskim w roku 1725. komisarz przez sejm delegowany do Kurlandii, zszedł z tego świata w roku 1733. miał za sobą Eleonorę Wojniankę marszałkównę Pińską herbu trzy Trąby, z niej cztery córki, Marcybellę Ignacego Zawiszy miecznika Litewskiego, starosty Mińskiego małżonkę, Teresę, Helenę i Mariannę, i syna Józefa wojewodę Trockiego, które krzesło wziął po ojcu roku 1730. i starostę Gorzdowskiego, umarł roku 1737. ten z Anny księżniczki Wiśniowieckiej kanclerzanki Litewskiej, ma syna i córki.

Ignacy Ogiński, miecznik Litewski starosta Oszmiański, Guzowski, starszy syn Tadeusza wojewody Trockiego, mąż w naukach biegły, z Szembekowny wdowy po Potockim staroście Guzowskim zostawił potomstwo. - Józefa wojewody Trockiego z Wiśniowieckiej potomstwo sześć córek; Augusta za Platerem wojewodą Mścisławskim, N. za Brzostowskim podskarbim w Lit. N. za Brzostowskim kasztelanem Płockim, N. za Przeździeckim podkanclerzym Litewskim. N. za Wielhorskim łowczym Litew. N. siostra Honorata zakonnica u. Dominikanek we Lwowie: i syn jeden: Michał Ogiński hetman wielki Litewski, Piński, Słonimski, Merecki, Tucholski itd. starosta z Aleksandrą księżniczką Czartoryską wdową po Sapieże podkanclerzym Litewskim ożeniony.