Żagwin ogrodowy (Aubrieta cultorum) to niska, kobiercowa bylina zaliczana do rodziny kapustowatych (Brassicaceae). W naturze roślina nie występuje, gdyż jej nazwa określa grupę odmian mieszańcowych, powstałych w wyniku krzyżowania różnych gatunków (min. żagwinu zwyczajnego).

Roślina posiada gęsty, poduszkowy pokrój i dorasta do ok. 5-10 cm. wys. Tworzy liczne, rozgałęzione, elastyczne, pokładające się pędy, pokryte zimozielonymi, owalnymi lub rombowatymi, szarozielonymi, filcowo owłosionymi i ząbkowanymi na brzegach liśćmi.

Wiosną (IV-V) obficie zakwita, wydając na szczytach pędów nieduże, różowo-fioletowe, czteropłatkowe kwiaty, zebrane w luźne kwiatostany. W czasie kwitnienia zielone kępy liści niemal całkowicie pokrywają się kwiatami, co wygląda bardzo dekoracyjnie. Wiele odmian powtarza też kwitnienie przez całe lato, choć jest ono znacznie słabsze niż kwitnienie wiosenne.

Żagwin ogrodowy jest mało wymagający i łatwy w uprawie. Oczekuje przede wszystkim słonecznego stanowiska i przepuszczalnej, lekkiej, niezbyt żyznej i umiarkowanie wilgotnej gleby, najlepiej o zasadowym odczynie pH. Jest dostatecznie mrozoodporny, ale w surowe zimy jego pędy mogą być uszkadzane przez silne mrozy, dlatego przed zimą warto osłonić go gałązkami stroiszu.

Roślinę rozmnaża się zwykle przez podział rozrośniętych kęp lub sadzonki. Wprawdzie w dobrych warunkach może dawać też samosiew, ale nie jest to najlepsza metoda jej rozmnażania, gdyż potomstwo uzyskane z nasion zwykle nie powtarza cech odmianowych rośliny matecznej.