Wojna pomiędzy Transwalem a Wielką Brytanią w 1880 roku, była drugą nauczką, jaką otrzymała armia brytyjska w przeciągu dwóch lat. Rozpoczęła się ona niecały rok po zakończeniu wojny zuluskiej. Na jej wybuch złożyło się wiele czynników, ale jej korzeni można dopatrywać się w Wielkim Treku, kiedy potomkowie pierwszych osadników pochodzenia holenderskiego postanowili wyrwać się spod brytyjskiego ucisku. Strona brytyjska angażując się w konflikt była absolutnie pewna szybkiego zwycięstwa. Brytyjczycy nie wyciągnęli wniosków z zuluskiej konfrontacji i drogo za to zapłacili. Wyruszyli żeby stłumić rebelię prostych, nieokrzesanych farmerów, a zakończyli kampanię podpisaniem kapitulacji z pozycji przegranego. Wojna pokazała, że Burowie są w stanie zaadoptować nowoczesne uzbrojenie do nowych taktyk walki.

Doskonałe wyszkolenie indywidualnego strzelca, użycie koni, jako środka szybkiego transportu, sposób atakowania z użyciem osłony terenu i wsparcia ogniowego były nowościami, wobec których brytyjska doktryna militarna okazała się bezradna. Wojna burska ukazała nie tylko niedomogi armii brytyjskiej, ale uczyniła to w sposób bardzo bolesny straty Brytyjczyków były niewspółmiernie duże do strat przeciwnika. Była to upokarzająca porażka i wstyd, którego armia brytyjska nigdy nie zapomniała.