Wazon szklo sodowe New Look z lat 60/70 projektu Wandy Zawickiej -Manteuffel Warszawa 1906-1994 ......wys.25cm obiekt w stanie kolekcjonerskim bez ubic
Wanda Zawidzka-Manteuffel (ur. 7 lutego 1906 w Warszawie, zm. 4 maja 1994 tamże) – artystka grafik, plakacistka, projektantka wyrobów ze szkła i ceramiki, tkanin, żona Edwarda Manteuffla-Szoegego.
Życiorys
Studiowała w latach 1926–1931 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach Miłosza Kotarbińskiego, Karola Tichego, Tadeusza Pruszkowskiego oraz w pracowniach specjalistycznych Edmunda Bartłomiejczyka, Władysława Skoczylasa, Wojciecha Jastrzębowskiego, Lucjana Kintopfa i Romana Schneidera. Dyplom uzyskała w roku 1934. W latach 1935–1937 przebywała na stypendium w Paryżu[1].
Działalność zawodową rozpoczęła w latach 30. jako ilustratorka książek dla dzieci i artystka od grafiki reklamowej[2]. Jej dorobek z tego okresu nosi wyraźne wpisuje się w nurt art déco[2]. W latach 1937–1939 była członkinią Koła Artystów Grafików Reklamowych i Bloku Zawodowego Artystów Plastyków[1]. W okresie powojennym przynależała do Stowarzyszenia Autorów ZAIKS, grup Spółdzielni Artystów Plastyków „Ład” oraz od 1974 do Stowarzyszenia „Keramos”, którego była współzałożycielką[1][3].
Od 1946 współpracowała z Biurem Nadzoru Estetyki Produkcji, nawiązywała kontakty z zakładami przemysłowymi[1], prowadziła kursy metodą Antoniego Buszka dla pracownic Zakładów Fajansu we Włocławku[4]. W 1946 nawiązała również kontakty z hutą szkła w Polanicy-Zdroju, gdzie realizowała swoją twórczość unikatową, a także nadzorowała realizacje projektów innych artystów, między innymi Jana Kurzątkowskiego[5][6]; później swoją twórczość w dziedzinie szkła realizowała również w Hucie Szkła Gospodarczego „Sudety” w Szczytnej[7]. Jej pierwsze projekty ze szkła to liczne zestawy funkcjonalne (szklanki, kieliszki, karafki) ze szkła zielonego lub bezbarwnego, niekiedy zdobionego nakładkami lub nitkami bądź pasmami barwionego szkła[8].
Lata 50. były najbardziej aktywnym okresem w jej twórczości[9]. Na początku dekady była projektantką Instytutu Wzornictwa Przemysłowego, dla którego projektowała szkło, ceramikę i tkaniny drukowane[3]. W latach 1950–1955, we współpracy z Haliną Jastrzębowską-Sigmund i Henrykiem Gaczyńskim, projektowała żyrandole przeznaczone do Pałacu Kultury i Nauki (realizowane w Hucie Szkła Kryształowego „Julia” w Szklarskiej Porębie) oraz te wiszące obecnie w Teatrze Wielkim w Warszawie[10][1]. W tym samym okresie realizowała swoją ceramikę w Zakładach Fajansu we Włocławku, następnie we własnej pracowni w Warszawie[3]. Dla „Ładu” projektowała tkaniny żakardowe[11][3]. Były to tkaniny o silnie zrytmizowanej kompozycji i powściągliwej ornamentyce, reprezentujące stylistykę art déco; jedna z nich przyniosła artystce w 1957 pierwszą nagrodę na XI Triennale Sztuk Dekoracyjnych w Mediolanie[11][3]. W 1959 r. została członkiem Komisji Selekcyjnej Przemysłu Szklarskiego[1].
Od połowy lat 60. skupiła się na szkle[9]. W latach 1964–1979 projektowała dla Huty Szkła Gospodarczego „Irena” w Inowrocławiu jako kierowniczka ośrodka wzornictwa[1]. Projektowała delikatne naczynia, a także szlify do kryształów, w których powracała do stylistyki art déco, konstruowane z układów linii prostych[7][9]. Z czasem również w Inowrocławiu zaczęła realizować swoją twórczość unikatową w dziedzinie szkła[7]. Były to drobne naczynia kuliste lub owalne, opływowe, cechujące się lekką asymetrią, zdobione nakładkami i zatopionymi w masie szklanej tlenkami metali; budzące skojarzenia ze szkłami doby secesji[7][9].
Jej małżonkiem był Edward Antoni Manteuffel-Szoege, którego poślubiła w 1939, zamordowany 1940 przez NKWD, artysta grafik[12][3]. Jej grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 68-2-14)[13].
W okresie od czerwca do sierpnia 1994 odbyła się w Królikarni w Warszawie wystawa pośmiertna twórczości Wandy Zawidzkiej-Manteuffel[9]. Prace artystki znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego we Wrocławiu[1].