Porcelanowe Skarby FB - tam jest więcej zdjęć !
… najciekawsze jest odkopywanie ich historii.
Sprzedajemy kolekcję pięknej porcelany zbieraną latami – aż wreszcie przyjechał największy wazon - zawinięty w kołdrę – obłożony poduszkami – odstał trochę w magazynie – aż przyszła na niego kolej…
Osobiście po niego poszedłem – jak się ma coś stać, to lepiej niech wina będzie moja… Usunąłem z drogi wszystkie przeszkody i z zapartym tchem uniosłem wazę – 77 cm wysokości –ciężka… średnica kołnierza 32 cm – kiedy w przejściu zahaczyłem o drzwi i usłyszałem uderzenie jak dzwonu – o mało nie umarłem ze strachu… ale był to dźwięk czystego dzwonu – jaki wydaje tylko najlepsza porcelana – niepotłuczona : ) - z takiej wielkiej wazy – dźwięk jest głośny – bo taka wielka waza jest jak pudło rezonansowe wiolonczeli.
Zabiegi kosmetyczne – spod warstwy kurzu wyłoniła się cała piękność… szyja pokryta kolorowym tatuażem – kwiatów chryzantem i lotosu, medaliony z obowiązkową świętą górą Fuji – hołd Bogom, że udało się stworzyć tak piękny wazon.
I scena główna – Samuraj - i piękna Dama klęczy – przekonując najwyraźniej – lub prosząc, lub prosząc i przekonując – obok służka trzymająca samurajską katanę – samurajski miecz pokryty złotem – Gold Katana Sword - symbol najwyższej kasty samurajów – Samuraj – może szogun – ma wziąć pod opiekę ród samurajów? – o co prosi? – żona pokonanego konkurenta? Tego się nie dowiemy – ale możemy się domyślać – bo bardzo często na takich wazach – wykonywanych na specjalne zamówienie rodu – przedstawiane były najważniejsze sceny z jego historii – z dbałością o podobieństwo twarzy – z udziałem najpiękniejszych rodowych kimon – z odwzorowaniem barw i okolicy.
Po drugiej stronie wazy – mamy tą samą Damę w przepięknym błękitnym kimonie, która spaceruje oświetlając sobie drogę lampą z długim uchwytem – włosy ma upięte zgodnie ze sztuką kanzashi
Kanzashi (簪) to ozdoby do włosów używane w tradycyjnych japońskich fryzurach. Termin kanzashi odnosi się do szerokiej gamy akcesoriów, w tym długich, sztywnych spinek do włosów, wsuwek, kwiatków z tkaniny i gumek do włosów z materiału.
W świecie anglojęzycznym termin kanzashi jest zwykle używany w odniesieniu do ozdób do włosów wykonanych z warstw złożonego materiału używanego do formowania kwiatów (tsumami kanzashi) lub techniki składania stosowanej do wytwarzania kwiatów.
Historia
Kanzashi zostało po raz pierwszy użyte w Japonii w okresie Jōmon. W tamtym czasie uważano, że noszenie jednego cienkiego pręta lub patyka ma moc odstraszającą złe duchy, a ludzie nosili je we włosach w celach ochronnych. W okresie Jōmon wprowadzono również grzebienie do włosów.
W okresie Nara różnorodne chińskie aspekty kulturowe i przedmioty zostały sprowadzone do Japonii w drodze wzajemnego handlu i wysłanników. Przedmioty przywiezione z Chin obejmowały chińskie spinki do włosów (zan,簪; pisane tą samą chińską literą co kanzashi), a także inne ozdoby do włosów, takie jak chińskie grzebienie.
W okresie Heian fryzury przestały być wynoszone na długie i stosunkowo nisko związane. W tym okresie termin kanzashi zaczął być używany jako ogólne określenie wszelkich ozdób do włosów, w tym grzebieni i spinek do włosów.
W okresie Azuchi-Momoyama fryzury zmieniły się z stylu taregami (垂髪, „zwisające włosy”) na szerszą gamę stylów noszonych - poprzedników nowoczesnych stylów nihongami, które w większym stopniu wykorzystywały ozdoby do włosów.
Kanzashi wszedł do szerszego użytku w okresie Edo, kiedy fryzury stały się większe i bardziej skomplikowane, wykorzystując większą liczbę ozdób. Rzemieślnicy zaczęli wytwarzać bardziej precyzyjnie wykonane produkty, w tym ozdoby do włosów, które można było wykorzystać jako broń obronną. Uważa się, że w drugiej połowie okresu Edo kunszt kanzashi osiągnął szczyt, a liczba stworzonych stylów i projektów, z których wiele przetrwało do czasów współczesnych.
I jest to pierwsza wskazówka dotycząca datowania naszej wazy – fryzury dam i włosy samuraja - Okres Edo (jap. 江戸時代 Edo-jidai) lub Tokugawa (jap. 德川時代 Tokugawa-jidai) – okres w historii Japonii trwający od 1603 do 1868, w którym rzeczywistą władzę sprawowali shoguni z rodu Tokugawa.
Drugą najważniejszą wskazówką jest oczywiście sygnatura artysty na dnie naczynia . Spędziłem kilka godzin na poszukiwaniach w różnych katalogach i źródłach. Bez rezultatu – wiedziałem, że waza jest w stylu Imari – znalazłem podobne z falowanym kołnierzem – ale tej sygnatury nie mogłem znaleźć. .. aż w końcu trafienie. Wprawdzie była odwrócona – ale udało mi się znaleźć podobieństwo…
W jednym z domów aukcyjnych – podobna waza miała tą samą sygnaturę !!! Bingo !
- oto jej opis - „Wazon lakierowany, Arita - Imari, Hichōzan Shinpo, era Edo/meiji, 1856-1900”.
Duży wazon z japońskiej porcelany o charakterystycznym kształcie z zawijasami na kołnierzu. Przód i tył wazonu zdobią sceny z tradycyjnie ubranymi postaciami, pomalowane emalią i otoczone lakowym tłem, a także sceny pejzażowe w czarnym, czerwonym i złotym lakierze. Sceny te usiane są różnymi mozaikami przedstawiającymi ozdoby roślinne, smoki lub motyle. Japonia, Arita, podpisano 肥碟山 Hichōzan 信甫造 Shinpo-zō, era Edo/Meiji, 1856-1900. Hichozan Shinpo, firma działająca w Arita (prefektura Saga) od 1856 do 1900 roku, której wyroby, za sprawą prężnego marszałka Tashiro Monzaemana (1816-1900), były wystawiane na największych światowych wydarzeniach artystycznych, w szczególności na uniwersalnych wystawach sztuki w Paryżu w 1867 i 1878 r., a także na międzynarodowej wystawie w Wiedniu w 1873 r. Wysokość 63 cm, średnica 29 cm. Stan zachowania dobry, niewielkie ubytki widocznego lakieru, brak pęknięć.
I tak zagadka się wyjaśniła…
Nasza waza jest wyższa 77,2 cm , średnica kołnierza 32,5 cm, średnica brzuśca 30 cm, wysokość szyi 32 cm, zwężenie szyi – 9 cm, średnica podstawy 16 cm , średnica wlewu 7 cm – od środka widać ślady palców mistrza porcelany, który na kole garncarskim stworzył to piękne naczynie.
Waza ma otwór w dnie – nie była przeznaczona do przechowywania wody – i żywych kwiatów – może ikebana kompozycja z suchych kwiatów – ale jest tak dekoracyjna, że stanowi dekorację każdego wnętrza sama w sobie.
Ma dwie wady –małe pęknięcie na dnie wazy – wygląda na pęknięcie przy wypalaniu – i klejenie na obrzeżu kołnierza – jedna z falek jest przyklejona. Poza tym charakterystyczne kropeczki niedolania emalii, przetarcia złoceń… ale mimo to jest w doskonałym kolekcjonerskim stanie – pamiętajmy, że to piękne wielkie naczynie ma co najmniej 150 lat !!!
Gdyby porcelana mogła mówić… jak przetrwała szalone koleje losu ? Dwie wojny światowe ???
Kiedy dotarła do Europy – porcelana tej klasy dekorowała salony pałaców i gabinetów orientalnych – warta była znacznie więcej niż dzisiaj.
Kiedy wbijemy Arita Imari Vase – zobaczymy więcej takich piękności – chociaż uważam, że ten egzemplarz jest wyjątkowo ciekawy i piękny…
150 lat temu nie było ani kolorowej telewizji, ani fotografii… te wazy były przybyszami z najbardziej egzotycznego zakątku świata jakim była wówczas Japonia. Do Europy płynęły japońskie wazy na żaglowcach – ile trwała podróż? Nasz piękny Dar Pomorza żeglował do Osaki z Gdyni 217 dni…
Ile kosztują dzisiaj takie wazy? Nie licząc tych nieodkrytych na Allegro na aukcjach, gdzie wiadomo co się sprzedaje - najtańsza jaką spotkałem 750 euro, a inne nawet do 4000 USD .
Dlatego uważam, że nasza waza to rarytas kolekcjonerski i mam nadzieję, że dołączy do kolekcji japońskiej porcelany… gdzie zajmie godne jej miejsce. Poza trym sądzę, że to świetna lokata kapitału.
Porcelana Arita to ozdoba wszystkich kolekcji porcelany – znajdziemy ją w prywatnych kolekcjach i muzeach całego świata.
Arita (jap. 有田町 Arita-chō) – miasto w Japonii, w prefekturze Saga, w północno-zachodniej części wyspy Kiusiu (Kyūshū).
Jest to małe miasteczko w górach, w zachodniej części prefektury, znane jako miejsce narodzin japońskiej porcelany, w wyniku znalezienia w jego pobliżu kaolinu, pod koniec XVI wieku. Słynie ono z ceramiki zwanej arita-yaki, która dzieli się na różne typy i style. Wszystkie atrakcje miasta są związane z garncarstwem, w tym: piece, liczne muzea, stanowiska archeologiczne, sklepy, park rozrywki (na obrzeżach miasta) i chram shintō o nazwie Tōzan-jinja lub Sueyama-jinja. Świątynia , zbudowana w połowie XVII wieku, jest poświęcony koreańskiemu garncarzowi, dzięki któremu rozpoczęto produkcję porcelany. Brama torii i posągi mitycznych bestii komainu pilnujących chramu są wykonane z porcelany.
Największe jest Muzeum Ceramiki Kiusiu (jap. Saga-kenritsu Kyūshū Tōji Bunkakan, ang. Kyushu Ceramic Museum), zajmujące duży teren, prezentujące tysiące wyrobów sztuki ceramicznej. Głównie jest to lokalnie produkowana porcelana arita-yaki, ale zawsze jest kilka dużych kolekcji, poświęconych różnorodnej ceramice i jej historii z innych regionów Japonii. Są także galerie poświęcone twórczości współczesnej.
Historia
Historia ceramiki arita-yaki sięga około 400 lat wstecz, kiedy Hideyoshi Toyotomi (1537–1598), przywódca polityczny i militarny okresu Azuchi-Momoyama, drugi z „trzech zjednoczycieli” próbował podbić Koreę i sprowadził do Japonii kilku wysoko wykwalifikowanych koreańskich rzemieślników. W 1616 roku jeden z nich odkrył kaolin – minerał potrzebny do produkcji porcelany – w miejscu, które później stało się kamieniołomem Izumi-yama. Dzięki temu Arita stała się pierwszym miejscem w Japonii, w którym rozpoczęto wytwarzać porcelanę. Zbudowano kilka dużych pieców, co zapewniło miastu wielki dobrobyt.
Ceramika ta była produkowana nie tylko na rynek krajowy, ale także stała się popularna w Chinach i Europie. Ze względu na to, że wysyłano ją z pobliskiego portu Imari, nazywano ją także imari-yaki. Początkowo produkowano ją w niebiesko-białym stylu chińskiej porcelany, a z czasem z kolorowymi emaliami. Stało się to około 1640 roku dzięki Kakiemonowi Sakaida.
Od 1650 roku arita-yaki zaczęto eksportować do wielu krajów w Europie poprzez Holenderską Kompanię Wschodnioindyjską (niderl. Vereenigde Oostindische Compagnie, VOC), która korzystała z faktorii na sztucznej wyspie Dejima w zatoce Nagasaki. Wśród rodzin monarszych i arystokratycznych Europy było wówczas wielu pasjonatów i kolekcjonerów tej porcelany.
Imari (jap. 伊万里焼 imari-yaki) – zachodnie określenie stylu i rodzaju japońskich wyrobów z porcelany pochodzącej z miasta Arita i jego okolic w dawnej prowincji Hizen (ob. tereny prefektur Saga i Nagasaki), w północno-zachodniej części wyspy Kiusiu (Kyūshū).
W latach 30. XVIII w. rozpoczęto produkcję imitacji imari w Miśni, Delfcie i innych manufakturach, głównie niemieckich.