Wazon dekorowany kobaltem pod szkliwem –z okresu Qianlong z dynastii Qing.
Niebieskawa biel porcelany – Koronkowa stemplowana dekoracja – kwiat hibiscusa - chińskiej róży - otoczony gęstwiną liści z księżycowatymi prześwitami – cieniowanie kreseczkami i kropeczkami - nierówności wyczuwalne pod szkliwem . Miałem szczęście oglądać taką porcelanę w Muzeum w Shanghaju na własne oczy. Toteż kiedy zobaczyłem ten wazon w starej graciarni – serce zabiło mi mocniej. Rzut oka na dno – pieczęć cesarska Qing – po kolei oglądałem pieczęcie kolejnych cesarzy Chin – aż w końcu jest ! – wszystkie znaki się zgadzają ! Na stronie www.gotheborg.com – jest doskonała baza danych – ponieważ pieczęć jest kobaltowa – pochodzi z pierwszej połowy tego okresu czyli z połowy XVIII wieku.
Wazon jest w idealny stanie – glazura gładka i błyszcząca z charakterystycznymi nierównościami wyczuwalnymi pod palcami. Nieznaczne nierówności ręczni formowanej szyjki – brak jakichkolwiek uszczerbień, odprysków – wady – nierówność powierzchni nakładanych dekoracji – tylko potwierdzają wiek naszego wazonu – wypieszczonego w rękach chińskiego mistrza sprzed 300 lat.
Wysokość 17,6 cm
Średnica wlewu 6,7 cm
Średnica zwężenia szyjki 3,7
Wysokość szyjki 8,2 cm
Średnica brzuśca 12,2 cm
Średnica dna wazonu 6,2 cm
Podobny wazon z tego okresu – z podszkliwną emalią miedzianą – został sprzedany w Christies za 450 000 dolarów… na aukcjach wazony B&W Blue and White – niebiesko białe – bardziej popularne - można spotkać w cenie na aukcjach od 300 dolarów w górę.
Nie wiem jaka jest wartość tej pięknej i rzadkiej porcelany – mam nadzieję, że ustalą ją kolekcjonerzy w drodze aukcji.
Zawsze trzeba pamiętać, że ilość podróbek i doskonałych kopii starej chińskiej porcelany jest ogromna, a o autentyczności egzemplarza często decyduje dopiero ekspertyza specjalnego instytutu w Chinach. Jak widać dekoracja nakładana była w sposób niezupełnie doskonały kalką.
Ze strony Gotheborg :
„Okres Qianlong 1736-95
W 1736 roku Cesarz Yongzheng mianował swojego czwartego syna, Hongli, czyli „Wielkiego Następcę”, na swojego następcę, któryi rządził od 1736 do 1796 jako Qianlong, czyli „wybitny suwerenny” cesarz. Był ulubieńcem swojego dziadka, cesarza Kangxi, z którym jako chłopiec jeździł na polowania. Niektórzy twierdzą, że cesarz Kangxi wybrał Yongzhenga na swojego następcę, aby ostatecznie jego następcą został wnuk, choć wydawałoby się to dość ryzykowną perspektywą, ponieważ cesarz Yongzheng miał dziesięciu synów (chociaż tylko czterech dożyło dorosłości).
Kiedy Qianlong był na tronie, Chiny kwitły, ale kiedy opuścił tron, zaczęły podupadać. Długie panowanie cesarza Qianlong (który przeszedł na emeryturę w 1796 r., trzy lata przed śmiercią) można uznać za szczyt dynastii Qing. Chociaż nie wszystkie jego Dziesięć Wielkich Kampanii zakończyły się sukcesem, jak twierdził, poddał większość Azji Środkowej pod panowanie dynastii Qing, znacznie zwiększając rozmiar swojego imperium. Koszty jego kampanii pokrył wzrost powierzchni gruntów uprawnych, uprawa nowych roślin, takich jak kukurydza i orzeszki ziemne, oraz rygorystyczna kontrola poboru dochodów. Dobrze zorientowany w kulturze chińskiej cesarz Qianlong napisał podobno eseje i aż 42 000 wierszy. Rozbudowywał kolekcję cesarską, zlecając obrazy i artefakty u artystów chińskich i zagranicznych, a także kolekcjonując starożytne chińskie przedmioty i zlecając katalogowanie malarstwa pałacowego i kaligrafii.
Podobnie jak jego dziadek Kangxi, cesarz Qianlong odbył pięć wielkich podróży inspekcyjnych po południowych Chinach, odrzucając tradycję cesarzy Ming, którzy opuszczali Zakazane Miasto tylko w celu odwiedzenia cesarskich ołtarzy i nie wychodzili poza Pekin.
Dzień cesarza szczegółowo opisał ks. jezuita, ks. Benoist. Wstał o szóstej, jadł sam o ósmej (jego posiłek trwał około 15 minut), a następnie czytał raporty i wspomnienia, omawiając je ze swoimi ministrami. Udzielał audiencji nowo mianowanym urzędnikom i o drugiej zjadł kolejny krótki, samotny posiłek. Potem czytał, pisał wiersze lub malował i być może brał „lekką przekąskę” przed snem. W przeciwieństwie do Chińczyków, cesarz Qianlong dolewał mleko do swojej herbaty, a specjalne stada krów mlecznych dostarczały mleko rodzinie cesarskiej Mandżurów.
W menu jednego z jego posiłków w 1754 roku znalazło się danie z tłustego kurczaka, gotowanej kaczki i twarogu fasolowego, gniazda jaskółek i szatkowana wędzona kaczka, kurczak wędzony, szatkowany duszony kurczak, kapusta pekińska, solona kaczka i wieprzowina, kluski gotowane na parze z pędów bambusa, wafle ryżowe z miodem i dodatkami z marynowanego bakłażana, kiszonej kapusty i ogórków w sosie sojowym
W 60. roku swego panowania (1796) cesarz Qianlong intronizował swojego syna i został cesarzem emerytem na cztery lata. W czwartym roku panowania Jiaqing (1799) cesarz Qianlong zmarł w wieku 89 lat.
Sygnatury cesarstwa Qianlong
W tym okresie archaiczny znak pieczęci zhuanshu jest zdecydowanie najpowszechniejszy, w dużej mierze wypierając regularne pismo kaishu. Uważa się, że kilka autentycznych znaków kaishu pochodzi z dwóch pierwszych lat panowania, zanim oficjalny znak pieczęci z okresu Qianlong został ujednolicony na mocy oficjalnego dekretu. Znaki pieczęci są często zapisywane w kolorze żelazno-czerwonym, ale pod szkliwem niebieskim lub złoconym mogą występować, a także nacinane, stemplowane lub formowane w formie reliefu.
Na niewielkiej grupie porcelany mogą pojawić się oryginalne ślady w wypukłej niebieskiej emalii. Znaki pieczęci z epoki można zapisać także w kartuszu lub przy zerwanej pieczęci, a także na podstawie kielichów na nóżkach w rzędzie poziomym od prawej do lewej.
Na późniejszych wyrobach z okresu Qianlong najczęściej pojawia się pieczęć z czerwonej emalii.”
Dynastia Qing (angielski: / tʃɪŋ / CHING), oficjalnie Wielka Qing, była cesarską dynastią Chin pod przewodnictwem Mandżurów (1636–1912) i ostatnią dynastią ortodoksyjną w historii Chin. Wyłoniła się z późniejszej dynastii Jin, założonej przez Jianzhou Jurchens, grupę etniczną posługującą się językiem tunguskim, która zjednoczyła inne plemiona Jurchen, tworząc nową tożsamość etniczną „Manchu”.- mandżurską . Dynastia została oficjalnie proklamowana w 1636 roku w Mandżurii (dzisiejsze północno-wschodnie Chiny i Mandżuria Zewnętrzna). Przejęła kontrolę nad Pekinem w 1644 r., później rozszerzyła swoje panowanie na całe Chiny właściwe i Tajwan, a w końcu rozszerzyła się na Azję Wewnętrzną. Dynastia przetrwała do 1912 roku, kiedy to została obalona w wyniku rewolucji Xinhai. W ortodoksyjnej historiografii chińskiej dynastia Qing była poprzedzona dynastią Ming, a jej następcą została Republika Chińska. Wieloetniczna dynastia Qing trwała prawie trzy wieki i zgromadziła bazę terytorialną dla współczesnych Chin. Była to największa dynastia cesarska w historii Chin, a w 1790 roku czwarte co do wielkości imperium w historii świata pod względem wielkości terytorialnej. Z 419 264 000 mieszkańców. W 1907 roku był to wówczas najbardziej zaludniony kraj na świecie.
Pod koniec XVI wieku Nurhaci, przywódca rodu Aisin-Gioro, zaczął organizować „Sztandary”, które były jednostkami wojskowo-społecznymi obejmującymi elementy mandżurskie, Han i mongolskie. Nurhaci zjednoczył klany, aby stworzyć tożsamość etniczną mandżurską i oficjalnie założył późniejszą dynastię Jin w 1616 r. Jego syn Hong Taiji przemianował dynastię na „Wielkie Qing” i podniósł królestwo do rangi imperium w 1636 r. Gdy cesarstwo Ming rozpadło się, buntownicy chłopscy podbili Pekin w 1644, ale generał Ming Wu Sangui otworzył przełęcz Shanhai dla armii regenta księcia Dorgona, który pokonał rebeliantów, zajął stolicę i przejął rząd. Opór ze strony lojalistów Ming na południu i rewolta trzech feudatoriów opóźniły całkowity podbój do 1683 r. Cesarz Kangxi (1661–1722) skonsolidował kontrolę, zachował tożsamość mandżurską, patronował buddyzmowi tybetańskiemu i rozkoszował się rolą władcy konfucjańskiego. Urzędnicy Han pracowali pod lub równolegle z urzędnikami mandżurskimi. Dynastia dostosowała również ideały systemu dopływów, zapewniając wyższość nad krajami peryferyjnymi, takimi jak Korea i Wietnam, jednocześnie rozszerzając kontrolę nad Tybetem, Mongolią i Sinciangiem.
Szczyt chwały i potęgi Qing osiągnięto za panowania cesarza Qianlong (1735–1796). Poprowadził dziesięć wielkich kampanii, które rozszerzyły kontrolę Qing na Azję Wewnętrzną i osobiście nadzorował konfucjańskie projekty kulturalne. Po jego śmierci dynastia stanęła w obliczu zmian w systemie światowym, obcych inwazji, wewnętrznych buntów, wzrostu populacji, zakłóceń gospodarczych, oficjalnej korupcji i niechęci konfucjańskich elit do zmiany sposobu myślenia. Wraz z pokojem i dobrobytem populacja wzrosła do około 400 milionów, ale podatki i dochody rządowe zostały ustalone na niskim poziomie, co wkrótce doprowadziło do kryzysu fiskalnego. Po klęsce Chin w wojnach opiumowych zachodnie mocarstwa kolonialne zmusiły rząd Qing do podpisania „nierównych traktatów”, przyznając im przywileje handlowe, eksterytorialność i porty traktatowe pod ich kontrolą. Rebelia Taiping (1850–1864) i bunt Dungan (1862–1877) w Azji Środkowej doprowadziły do śmierci ponad 20 milionów ludzi w wyniku głodu, chorób i wojen. Restauracja Tongzhi w latach sześćdziesiątych XIX wieku przyniosła energiczne reformy i wprowadzenie obcej technologii wojskowej do Ruchu Samowzmacniającego. Klęska w pierwszej wojnie chińsko-japońskiej w 1895 roku doprowadziła do utraty zwierzchnictwa nad Koreą i cesji Tajwanu na rzecz Japonii. Ambitna reforma stu dni z 1898 r. Zaproponowała fundamentalną zmianę, ale cesarzowa wdowa Cixi (1835–1908), która przez ponad trzy dekady była dominującym głosem w rządzie krajowym, cofnęła ją w drodze zamachu stanu.
W 1900 r. anty-zagraniczni „bokserzy” zabili wielu chińskich chrześcijan i zagranicznych misjonarzy; w odwecie obce mocarstwa najechały Chiny i nałożyły karne odszkodowanie bokserskie. W odpowiedzi rząd zainicjował bezprecedensowe reformy fiskalne i administracyjne, w tym wybory, nowy kodeks prawny i zniesienie systemu egzaminacyjnego. Sun Yat-sen i rewolucjoniści debatowali nad reformatorami i monarchistami konstytucyjnymi, takimi jak Kang Youwei i Liang Qichao, nad tym, jak przekształcić rządzone przez Mandżurów imperium w nowoczesny naród Han. Po śmierci cesarza Guangxu i Cixi w 1908 r. Konserwatyści mandżurscy na dworze zablokowali reformy i zrazili reformatorów oraz lokalne elity. Powstanie Wuchang 10 października 1911 r. Doprowadziło do rewolucji Xinhai. Abdykacja ostatniego cesarza Xuantong 12 lutego 1912 r. położyła kres dynastii. W 1917 roku został na krótko odrestaurowany w odcinku znanym jako Restauracja Manchu, ale nie zostało to uznane ani przez rząd Beiyang w Republice Chińskiej, ani przez społeczność międzynarodową.