Rzadkość - oryginalny pistolet abordażowy (tromblon / garłacz) z końca XVIII / początku XIX w., Europa Zachodnia. Zamek skałkowy, przerobiony w XIX wieku na kapiszonowy. Stalowy, przednia płyta zdobiona grawerką. Łoże drewniane, orzechowe. Lufa stalowa. Zamek działa, można oddać "suchy strzał". Części żelazne pokryte powierzchowną korozją, do oczyszczenia. Niewielkie uszkodzenia drewna spowodowane użytkowaniem i wiekiem. Broń czarnoprochowa, nie wymaga zezwolenia.

Więcej zdjęć w dobrej rozdzielczości (proszę skopiować link do nowego okna przeglądarki):

https://postimg.cc/gallery/pK4jzx7

Wymiary: długość całkowita - 53 cm, długość lufy - 29 cm, średnica wylotu lufy - 5 cm.

Aukcja bez ceny minimalnej, od 1 zł, nie kończę przed czasem. POWODZENIA!!! Ze względu na sytuację, wyłącznie kurier. Zobacz moje pozostałe aukcje, wystawiam więcej militariów.

Opis garłacza za Wikipedią:

"Garłacz (gardłacz, szturmak albo tromblon) – odprzodowa broń palna wyposażona w lufę z rozszerzeniem przy wylocie.

Garłacze miały wymiary pośrednie pomiędzy pistoletami a karabinkami i mogły strzelać kulami, siekańcami lub grubym śrutem ołowianym. Pocisków z innych materiałów nie stosowano, ponieważ mogły one zniszczyć wykonaną najczęściej z mosiądzu lufę. Długość broni najczęściej nie przekraczała 50 cm[1]. Na zachodzie Europy garłacz nazywano tromblonem, broń wojskową – eskopetą, a używany w marynarce garłacz, ze spodnim trzpieniem do osadzania garłacza na podstawie, nosił nazwę espingoli[2]

Garłacz skonstruowano w XVI wieku w Holandii[3] jako broń dla marynarzy. Rozszerzenie wylotu lufy (zwane trąbą) miało ułatwić ładowanie broni na rozchwianym pokładzie, uważano także, że takie rozszerzenie zwiększa rozrzut śrutu (w rzeczywistości nie ma ono wpływu na rozrzut)[3]. Łatwość ładowania i możliwość zamiennego używania kul i śrutu sprawił, że garłacze rozpowszechniły się w Europie. Trafiły między innymi do uzbrojenia włoskiej lekkiej jazdy, załóg weneckich galer i hiszpańskich strzelców.[1] Później stały się głównie bronią jazdy, i w tej roli rozpowszechniły się na Bliskim Wschodzie, Persji i na Kaukazie[3].

Garłacze były do końca XVIII wieku używane jako broń wojskowa[1], używana podczas walk w tłumie, czy podczas abordaży. Później garłacz stał się głównie bronią cywilną, używaną do samoobrony. Późne garłacze używane w Wielkiej Brytanii były mniejsze i były wielkości pistoletów. Z czasem zanikła także trąba i lufa zaczęła mieć jednakowy kaliber wzdłuż całej długości, a trąbę zaczęły imitować pierścienie na końcu lufy[3].

Garłaczem karabinowym nazywano w I połowie XX wieku granatnik nasadkowy."