Ta co nie zginęła... Melodeklamacja lub śpiew z towarzyszeniem fortepianu lub na sam fortepian 

Słowa Edwarda Słońskiego 

Muzyka Feliksa Starczewskiego

Warszawa-Kraków [1916], Gebethner i Wolff (Druk. J. F. Konarzewski i J. Mękarski)

Str. [7]

Oprawa broszurowa, wydawnicza, lico: litografowany herb Rzeczypospolitej - tarcza herbowa z wizerunkiem orła z epoki stanisławowskiej, w roli trzymaczy dwa anioły, personifikacje Pokoju (Pax) i Sprawiedliwości (Iustitia), tarczę wieńczy korona królów elekcyjnych, 35 cm

Notacja muzyczna

Stan: dst+ / db- (przyżółcenia, naddarcia, dolna kraw. 2 str. wzmocniona paskiem papieru)

"Rozdzielił nas, mój bracie, 

zły los i trzyma straż 

w dwóch wrogich sobie szańcach 

patrzymy śmierci w twarz..."

      Najpopularniejszy polski wiersz okresu I wojny światowej - "Ta co nie zginęła...", autorstwa Edwarda Słońskiego (1872-1926), poety, działacza socjalistycznego i konspiratora, barwnej postaci warszawskiej cyganerii pierwszych lat XX wieku, pierwotnie ukazał się w 40. numerze warszawskiego "Tygodnika Ilustrowanego" z 3 października 1914 r. Tu wydany w wersji z nutami, z muzyką Feliksa Starczewskiego (1868-1946), kompozytora, historyka muzyki, publicysty, pianisty - dedykowany "Wielmożnej Pani Władysławie Karasińskiej".