EDWARD CIUKSZA

Szkoła gry na mandolinie

CZĘSC I

PWM , stan db, str.116

Praca niniejsza jest próbą podsumowania mego całożyciowego doświadczenia pedagogicznego w dziedzinie gry mandolinowej. Opracowanie tego podręcznika różni się nieco od innych podręczników tego rodzaju, co pozostaje w związku z odmiennymi obecnie warunkami nauczania muzyki. Nauczanie gry na mandolinie z prywatnych mieszkań uczniów t nauczycieli przeszło do świetlic oraz domów kultury i prowadzone jest przeważnie zbiorowo. Część uczniów danej grupy uczy się grać na mandolinie, część na gitarze. Z gitarzystów wywodzą się berdziści (basiści), instrumenty ich bowiem mają identyczny strój, z mandolinistów zaś — mandoliści. W szkole zawarto więc znaczną ilość duetów, tercetów, aby wprowadzić w grę zespołową. Umieszczono je nie tylko ze względów technicznych, lecz i ze względu na większą atrakcyjność ćwiczeń zespołowych. Szczególnie przydatne okazują się w praktyce duety mandolinowe wykonywane przez dwóch uczniów, a podczas lekcji zbiorowej przez dwie grupy uczniów. W początkowych, mniej atrakcyjnych ćwiczeniach pod ćwiczeniem dla ucznia umieściłem niekiedy bardziej skomplikowaną melodię kontrapunktującą, która będzie wykonywana bądź przez nauczyciela, bądź przez bardziej zaawansowanego mandolinistę.

Niewątpliwie w czasie użytkowania podręcznik len wykaże jeszcze jakieś niedociągnięcia lub niekonsekwencje. Będę niezmiernie zobowiązany wszystkim-osobom zainteresowanym za zwrócenie mi uwagi na napotkane wady podręcznika.

E. C.