Cena: 530,00 zl
Waga: 1.7kg
Model: 1750 OGP
Płatności
Sklep oferuje Klientom następujące formy płatności:
a) Płatność w formie przedpłaty przelewem na konto firmy:
COLT PH IMPORT-EXPORT VIOLETTA RULEWICZ
UL.MIASTKOWSKA 58 60-184 POZNAŃ
67 1090 1346 0000 0001 0461 5438
W tytule przelewu należy podać dane klienta i nr aukcji.
b) Płatność w formie pobrania przy odbiorze przesyłki
c) Gotówka przy odbiorze osobistym w siedzibie firmy
Odbiór osobisty należy wcześniej ustalić telefonicznie lub mailowo z pracownikami firmy.
SZABLA POLSKA Z OBUSTRONNYM GRAWEREM NR 1750 OGP - 1750 OGP ()
Długość: 92 cm
Waga: 1,5 kg UWAGA:Replika nie jest naostrzona i nie nadaje się do ostrzenia. Głownia produkowana z niehartowanej, polerowanej stali i nie nadaje się do walki. Oferowany przez naszą firmę asortyment ma charakter dekoracyjny i nie posiada cech użytkowych zgodnie z Ustawą o broni i amunicji. Nasze produkty nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako imitacje mogą być kupowane bez zezwoleń. HISTORIA:„Husarz kopije jeno co swe złożyNiejeden na szpil zostaje wetchniony,Co ich nie tylko zamiesza, lecz strwoży,Sztych nieuchronny i nie odłożony,Bo kogo trafi, tyrańsko się srożyBiorący czasem i po dwie persony,A drudzy pierzchną tak skwapliwym tropem,Jak muchy przykrym sobie przed ukropem”.Husaria (z węg. huszár, serb. husar, gusar) – polska jazda należąca do autoramentu narodowego, znana z wielu zwycięstw formacja kawaleryjska Rzeczypospolitej, obecna na polach bitew od początków XVI do połowy XVIII wieku. Była wykorzystywana do przełamywania sił nieprzyjaciela poprzez zadawanie rozstrzygających uderzeń w postaci szarż, które w najważniejszym okresie jej istnienia kończyły się zazwyczaj zwycięstwami.Ze względu na nietypowe uzbrojenie i taktykę husaria jest zaliczana do najskuteczniejszych formacji wojskowych w dziejach kawalerii.Nazwę husarii wywodzi się z języka węgierskego huszár bądź serbskiego husar, gusar, która oznacza rozbójnika. W czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów stosowanSwe powstanie husaria zawdzięcza Serbom, którzy po klęsce na Kosowym Polu w 1389 szukali okazji do pomsty na Turkach Jan Długosz opisał ich udział w bitwie nad Sawą w 1463. Po śmierci króla Macieja Korwina, racowie mieli przybyć z Węgier do Polski by kontynuować walkę z Turkami. W tamtych czasach (początek XVI wieku) Serbowie i Węgrzy służący „po usarsku” albo nie używali żadnego uzbrojenia ochronnego, albo jedynie drewnianych tarcz „tureckich” o kształcie ptasiego skrzydła. Ich podstawową bronią było „drzewo”, czyli kopia, dużo lżejsza (dzięki odmiennemu procesowi produkcji) od swego rycerskiego pierwowzoru doby średniowiecza. Husaria była więc z założenia jazdą lekką.Za czas narodzin polskiej husarii uważa się początek XVI wieku, gdyż pierwsza wzmianka o czterech husarzach na polskim żołdzie pochodzi z roku 1500. W 1503 Sejm powołał do życia pierwsze chorągwie autoramentu narodowego, w tym husarskie. Chorągwie husarskie nazywano początkowo chorągwiami rackimi, które od powszechnych wówczas chorągwi kopijniczych różniły się brakiem uzbrojenia ochronnego jeźdźców i koni. Tak rozpoczęła się ponad dwustuletnia historia tej formacji, znaczona między innymi zwycięstwami w bitwach pod Orszą (1514), Obertynem (1531), Lubiszewem (1577), Byczyną (1588), Kokenhausen (1601),Kircholmem (1605), Kłuszynem (1610), Chocimiem (1621), Trzcianą (1629),Martynowem (1624), Ochmatowem (1644), Beresteczkiem (1651), Połonką (1660),Chocimiem (1673), Lwowem (1675), Wiedniem (1683), Hodowem (1694).Na obrazie anonimowego malarza, przedstawiającego bitwę pod Orszą, widać wyraźnie liczne zastępy husarzy, czyli lekkiej jazdy rackiej, ale trzon armii – jazdę ciężką – stanowili jeszcze kopijnicy. Dopiero w drugiej połowie XVI wieku husaria stała się stopniowo główną siłą uderzeniową wojsk Rzeczypospolitej. Pod Obertynem i Lubiszewem siła uderzeniowa polskiej jazdy to już przede wszystkim husaria. Po wojnie Rzeczypospolitej z Gdańskiem nowa jazda, za sprawą Stefana Batorego, stała się podstawowym rodzajem kawalerii polskiej ilitewskiej. Wtedy to właśnie ukształtowała się powszechnie znana w ikonografii forma husarii. Był to jednak proces długotrwały.Husaria w czasach Stefana Batorego stanowiła do 90% jazdy narodowej, w latach 1600-1605 – 60-70%, w latach 1627-1633 – 40-50%. Dopiero po roku 1598 husaria stała się ową „niezwyciężoną siłą” polskich i litewskich sił zbrojnych.Początek XVII wieku to czas największych zwycięstw husarii. Wtedy właśnie zdobyła przydomek najgroźniejszej jazdy świata. Dzięki wybitnym wodzom i stosowanej przez nich taktyce możliwe były tak miażdżące zwycięstwa, jak:• Bitwa pod Cutrea de Argesz (25 XI 1600), gdzie armia polska pod dowództwem Jana Potockiego, licząca 1450 żołnierzy (w tym 950 husarzy), pobiła armię wołoską (7000 żołnierzy), dowodzoną przez Udreę• Bitwa pod Kircholmem (27 IX 1605), gdzie armia Wielkiego Księstwa Litewskiego (3750 żołnierzy, w tym 1750 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, pobiła trzykrotnie liczniejszą armię szwedzką (12 300 żołnierzy) dowodzoną przez przyszłego króla szwedzkiego Karola IX (ówcześnie księcia Karola Sudermańskiego)• Bitwa pod Kłuszynem (4 VII 1610), gdzie dysproporcja sił była jeszcze większa, bo 5:1 (35 000 Rosjan i zaciężnych cudzoziemców przeciwko ok. 6800 wojsk polskich, dowodzonych przez Stanisława Żółkiewskiego). Właśnie w tej bitwie najbardziej uwidoczniła się wartość bojowa husarii. Husarzy było pod Kłuszynem 5556. Niektóre roty musiały szarżować po 8-10 razy, by pobić pięciokrotnie liczniejszego wroga. W tej bitwie pokazali swoją uniwersalność. Doskonale radzili sobie z lekką jazdą typu wschodniego, jak i ciężką zachodnioeuropejską rajtarią; bez większych problemów poradzili też sobie z piechotą zachodniego typu• Bitwa pod Chocimiem, 7 IX 1621, kiedy to 600-640 jazdy polsko-litewskiej (w tym 520-560 husarzy) pod dowództwem Jana Karola Chodkiewicza, rozbiło ok. 10 000 jazdy i piechoty tureckiej.Dopiero początek XVIII wieku przyniósł stopniowy zanik siły bojowej tej formacji, który związany był z ogólnym kryzysem państwa, jak i stopniowym ubożeniem szlachty. Przyjmuje się, że ostatnie wykorzystanie tej formacji w konflikcie zbrojnym miało miejsce 19 lipca 1702 w bitwie pod Kliszowem.Uzbrojenie husarzaW rejestrach wojskowych (tzw. rollach) można poznać roty husarskie po powszechnie stosowanym skrócie p.t.d.p., który oznaczał pancerz, tarczę, drzewo i przyłbicę.Szabli husarskiej, jako broni oczywistej w omawianej epoce, nie wymieniano; dochodziły do tego koncerz i pistolety, a wcześniej (w XVI wieku) łuk i nadziak; długa broń palna początkowo zalecana, w XVII wieku stała się obowiązkowa dla pocztowych.Husaria była z początku jazdą lekką. Racowie ubierali się w kaftany, a ich podstawową bronią defensywną była drewniana „tarcza turecka” o charakterystycznie wydłużonym jednym rogu. Niedługo potem zaczęto używać lekkich zbroi i szyszaków. Broń ofensywną stanowiła długa kopia (4,5 do 6,2 metra Beauplan podaje, że długość kopii wynosiła 19 stóp, co daje – przyjmując stopę polską (29,8 cm) – 5,66 m Była drążona w środku i wzmacniania oplotem z rzemienia, a przez to lekka, stanowiąca opracowany w Polsce wariant rozwojowy kopii typu węgierskiego. Charakterystycznym jej elementem był długi na 2,5-3 metry proporzec w barwach danej roty. Technologia wytwarzania kopii husarskich polegała na doborze drewna i takim okręcaniu skórą (z użyciem utwardzającego kleju) by uzyskać bardzo lekką, a jednocześnie doskonale sztywną broń o znacznym zasięgu. Kopie te w trakcie szarży nie wyginały się w dół pod własnym ciężarem (jak np. kopie używane przez husarię zorganizowaną na polski wzór przez Rosjan). Środek ciężkości kopii husarskiej był przesunięty do tyłu (stosunkowo ciężka przeciwwaga-kula, służąca także jako osłona dłoni żołnierza), co ułatwiało manewrowanie bronią. Grot kopii przedłużały dwa około półtorałokciowe stalowe „wąsy” (lub „pióra”), wzmacniające drzewce i uniemożliwiające odrąbanie grota. Kopie, jako jedyny rodzaj broni autoramentu narodowego, dostarczane były przez władze wojskowe. Chodziło o to, by broń ta – jednorazowego użytku – była jak najbardziej jednolita.Po reformach Stefana Batorego husaria zaczęła się przekształcać w jazdę nieco cięższą Zaczęto używać półpancerzy o wzmocnionej do 8 mm w środku napierśnika „ości” i masywniejszych szyszaków, w tym także typu kapalinowego. Uzupełnienie napierśnika i naplecznika (w okresie późnym odrzuconego i zastąpionego krzyżującymi się pasami ze skóry) były karwasze i – tylko przez krótki okres – nabiodrniki. Tarczę podłużną zastąpił okrągły turecki kałkan, który w XVII wieku wyszedł z użytku. W połowie XVI wieku dodano husarzowi koncerz (o długości do 160 cm), służący do kłucia, ewentualnie rozdzierania kolczug, a używany w boju po skruszeniu kopii. Pod koniec XVII wieku w formacjach husarskich i pancernych pojawiła się zbroja karacenowa. Była ona cięższa i droższa od zbroi płytowej, a przy tym stanowiła słabszą od niej ochronę, toteż była używana głównie przez dowódców i to jako zbroja paradna.„Andzar za pasem, demeszka złoconaPrzy boku, wszystka turkusy sadzona;Emalja wisi mu aże na brzuchuNa złotym w ziarnka grochowe łańcuchu.Na głowie szturmak soboli z zaponą,Ten pod nożykiem wdział na bakier stronąLub też zażyje czasem czaplej kity,A w ręku nadziak trzyma złotolity...”ŹRÓDŁO: http://pl.wikipedia.org/wiki/Husaria
CIEKAWOSTKA - WAŻNE Szabla to broń dla prawdziwego husara.Średniowiecze. To właśnie wtedy pierwszy raz światło dzienne ujrzała szabla. A dokładnie było to na początku V wieku i była wykorzystywana podczas wędrówek ludu. Jednak powszechnie używano jej dopiero od XIV wieku na Węgrzech i Rusi Kijowskiej.Ciekawym typem szabli jest niewątpliwie broń ciężkiej jazdy, której od 1630 roku zaczęli używać husarze, a wyróżniała się oczywiście długością, ponieważ jej zadaniem była skuteczna walka podczas konnej jazdy. Często zamiennie określana była także jako szabla czarna lub pałasz krzywy, a była to szabla bardzo ekskluzywna, a jej cechą charakterystyczną była zamknięta rękojeść, a także elegancki kształt, co widać doskonale na załączonym zdjęciu. Przedstawia ono replikę polskiej szabli, której pierwowzór był wykorzystywany przez ciężkozbrojne oddziały husarii za czasów Króla Jana III Sobieskiego, a fakt, że widoczna przez Państwa szabla pochodzi z 1750 roku, oznacza, że doskonale się sprawdziła i korzystano z jej usług przez wiele lat.Jak widać, ta replika to dzieło wyjątkowe, które robi na wszystkich duże wrażenie, także ze względu na obustronnie grawerowaną głownię, na której są czytelne dwa napisy: „Jesus Maria Josef” oraz „Hussaria”, dla potwierdzenia, że właśnie tej wyjątkowej broni używali husarze, dla których wartości religijne były szalenie ważne.
Elementy metalowe wykorzystane do produkcji, pochodzą z wysokowęglowej stali polerowanej. Piękne wykończenia sprawiają, że szabla idealnie może pełnić rolę dekoracyjną w różnego rodzaju wnętrzach, ale również zachęcamy do zakupu szabli w postaci prezentu.