HISTORYCZNA SZABLA HUSARSKA Z XVII W Z POCHWĄ NA TABLO

Producent: PŁATNERZE

Prezentowany model jest wierną repliką polskiej szabli husarskiej. Szabla husarska, to popularna nazwa szabli używanych przez jazdę polską (głównie przez husarię) w XVII i XVIII-wiecznej Polsce. Szabla ta wyewoluowała z szabli węgiersko – polskiej z XVI wieku pod znaczącym wpływem szabli tureckich i zachodnioeuropejskich.

Dane techniczne:

Długość: 95 cm

Waga: 2 kg

Głownia szabli wykończona jest piórem, będącym obustronnym ostrzem umożliwiającym zadawanie pchnięć. Z jednej strony ostrza wygrawerowany jest napis „JESUS MARIA JOSEF SPES MEA”, a z drugiej „HUSSARIA”.

Była to broń świetnie sprawdzająca się podczas walki konnej, pozwalająca na szybkie i silne uderzenia.

Dosyć ciężka pół-zamknięta rękojeść chroniła dłoń i dawała lepszą kontrolę nad szablą.

Dodatkowo kontrolę nad bronią zwiększa mosiężny kaptur na tylnej części rękojeści. Mosiężny lub paluch, znajdujący się pośrodku jelca, dostosowany do oparcia kciuka wzmacnia uchwyt i pozwala na szybsze wykonanie kolejnego cięcia. Mosiężny jelec z wąsami zapewnia szabli tej długą żywotność poprzez wzmocnienie jej w najsłabszym punkcie.

W zestawie znajduje się pochwa z chromowanej stali oraz drewniane tablo.

Długość tabla: 110 cm

Wysokość tabla : 30 cm

Waga tabla: 2,6 kg

Rys historyczny:

Historia szabli w wojsku polskim sięga drugiej połowy XV wieku. Trafiła ona do Polski za pośrednictwem Węgier, utrzymujących kontakty z Turkami.

Początkowo była wyłącznie bronią lekkozbrojnej jazdy i piechoty, lecz nawet rycerstwo, posługujące się podczas bitew mieczem, chętnie korzystało z szabli w czasie podróży, polowań i rozmaitych świąt. Służyła im przede wszystkim tam, gdzie występowali bez zbroi, a chcieli mieć przy boku skuteczną broń.

Do początku XVI wieku szabla zyskała w Polsce olbrzymią popularność. Już w 1503 roku na ulicach Krakowa mawiano, że nikt nie chciał kupować mieczy, wszyscy woleli szablę.

Tak szybka kariera szabli związana była z najazdami rabunkowymi Tatarów Krymskich na ziemie Rzeczypospolitej. Kawaleria tatarska, uzbrojona w łuki i niekiedy również szable była przede wszystkim bardzo mobilna i nieuchwytna. Atakowali w niewielkich grupach nazywanych besz-basz (pięć głów). Adoptowanie szabli do uzbrojenia polskiej jazdy było militarną koniecznością tamtych niespokojnych czasów. Najazdy Chanatu Krymskiego na Rzeczpospolitą były szczególnie częste w latach 1474-1534 oraz w latach 1605-1633. Najazdy te, liczne wojny z Rosją, a także przymierze wojskowe Tatarów z Kozakami (1648-1654) wymusiły zmiany w polskim wojsku, które wykraczały poza modernizację uzbrojenia. Po reformach sejmu w 1562 r. stałe wojsko zaciężne, zwane obroną potoczną zastąpione zostało przez wojsko kwarciane, utrzymywane z ¼ dochodów króla.

Ponadto na początku XVI stulecia wypracowano nowy szyk bojowy jazdy zwany starym urządzeniem polskim. Dwa silne hufce (czelny i walny) ustawione jeden za drugim wspomagane były na flankach przez trzy linie mniejszych hufczyków – posiłkowe, czarne i stracenia. W drugiej połowie XVI wieku włączono do szyku oddziały piechoty i artylerii.

Husaria będąca początkowo lekkozbrojną jazdą w połowie XVI wieku przejęła rolę kopijników. Uzbrojeni w kopie (tylko towarzysze), szable, napierśniki i napleczniki oraz hełmy (często kapaliny), husarze stanowili trzon polskiej armii. Od lat 30. XVII wieku liczebność husarii była stopniowo ograniczana ze względu na wysokie koszty utrzymania. Zrezygnowano z napleczników na rzecz lamparcich i tygrysich skór.  Zaczęto używać pistoletów. W latach 90. XVII wieku, pod koniec wojen z Turcją, zamiast kopii towarzysze uzbrajani byli w muszkiety.

Husaria przesądziła o spektakularnych wygranych w takich bitwach jak: bitwa pod Curtea de Arges (1600), bitwa pod Kircholmem (1605), bitwa pod Kłuszynem (1610), bitwa pod Chocimiem (1621) czy bitwa pod Wiedniem (1683). Przetrwała do połowy XVIII wieku.