Stokrotka pospolita, Stokrotka łąkowa
(Bellis perennis)
Wieloletnia mrozoodporna roślina zielna z rodziny Asteraceae. Ponieważ rośnie na prawie każdym obszarze łąkowym, jest jednym z najbardziej znanych gatunków roślin w Europie Środkowej. Rośnie na polach i łąkach, na terenach dawnych posiadłości ziemskich, w podmiejskich lasach i parkach.Możne rosnąć na każdej glebie w miejscu słonecznym lub pół cienistym, umiarkowanie wilgotnym.
Osiąga wysokość od 2 do 20 centymetrów, kwitnie bardzo długo, bo od lutego-marca aż do połowy listopada. Ze względu na swój heliotropizm kwiaty stokrotki są zawsze zwrócone ku słońcu i zamykają się wieczorem oraz przy złej pogodzie. Są chętnie odwiedzane przez pszczoły i trzmiele. Rośliny rozmnażają się przez nasiona i wegetatywnie.
Nasiona najlepiej wysiewać na zewnątrz, w temp. 16-20°C wschody następują po 7-14 dniach. Stokrotkę można także wysiewać razem z mieszanką traw podczas zakładania trawnika. Na istniejących trawnikach najlepiej wysiewać ją wczesną wiosną lub latem po ścięciu traw. Po siewie trawnik należy starannie zagrabić tak, aby nasiona trafiły do ziemi.
Liście i kwiaty stokrotki są jadalne. Może być stosowana w sałatkach. Najlepiej smakują młode liście z wnętrza rozety. Pąki i półotwarte kwiaty smakują przyjemnie orzechowe, natomiast otwarte kwiaty są lekko goryczkowe, co sprawia, że nadają się przede wszystkim do sałatek. Marynowane pąki są czasami używane jako substytut kaparów.
Ma działanie przeciwkaszlowe i wykrztuśne, moczopędne, rozkurczowe, łagodzące, trawienne, zmiękczające, pomaga w gojeniu i silnie nawilża. Jest to zioło tradycyjnie stosowane na rany, pęcherze, oparzenia oraz w celu zmniejszenia stanów zapalnych. Tradycyjnie kwiaty stokrotki są stosowane jako lekarstwo na choroby skóry, bolesne lub nieobecne miesiączki, bóle głowy, zawroty głowy i bezsenność. Stokrotka jest również stosowana w leczeniu kaszlu, co wynika przede wszystkim z zawartości saponin.