Autentyczny przepiękny obraz przedstawiający Hiszpankę, tancerkę Flamenco autorstwa uznanego polskiego malarza Stefana Norblina.

Niezwykłej urody Hiszpanka ubrana w przepiękną, czarną suknię z fiszbinami. Materiał przyozdobiony jest geometryzującymi różami. Ramiona kobiety okryte są jedwabnym, czerwonym szalem również przyozdobionym geometryzującymi różami. W prawej dłoni trzymany jest wachlarz.

W tle stoi mężczyzna w stroju matadora.

Flamenco – zjawisko kulturowe, związane z folklorem andaluzyjskich Cyganów, obejmujące muzykę, śpiew, taniec, strój i zachowania. Jego tradycja pochodzi z Andaluzji, i tam do dziś można oglądać jego wykonanie.

W 2010 roku flamenco zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Taniec flamenco posiada swe korzenie w dawnych religijnych tańcach orientalnych. W dzisiejszej jego postaci dopatrzyć się można wielu elementów tańca hinduskiego, takich jak ruchy ramion, dłoni i palców, a także używanie nóg jako instrumentu perkusyjnego. Prawdopodobnie taniec ten pochodzi bezpośrednio od hinduskiego tańca katak.

Opowiada się tańcem historię i gestom nie przypisuje się konkretnych znaczeń. We flamenco ruchy ciała i gesty wyrażają pewne stany emocjonalne tancerza lub podkreślają znaczenie słów i charakteru melodii, która im towarzyszy.

Jest to taniec wykonywany solo, w duecie, grupowo lub składa się z kolejnych „solówek”, wykonywanych przez poszczególnych tancerzy.

Strój tancerzy – przeważnie czarny, granatowy lub ciemnobrązowy – to obcisłe spodnie, biała koszula, obcisła kamizelka, mała apaszka pod szyją, buty wzorowane na butach do jazdy konnej z wysokimi obcasami i charakterystyczny płaskodenny kapelusz. Kamizelka i kapelusz bywają wykorzystywane jako element choreografii.

Strój tancerek to przede wszystkim szeroka, kolorowa falbaniasta spódnica lub suknia (wykorzystywana w tańcu), falbaniasty gorset i kolorowa chusta, uzupełnieniem czasem bywa wachlarz, grzebień lub kwiat.

Muzyka wykonywana jest przede wszystkim na gitarze (choć zdarzają się przypadki użycia fletu, skrzypiec, wiolonczeli). Rytm wybiją zarówno tańczący jak i śpiewacy przez: uderzenia dłońmi (klaskanie), pstrykanie palcami, uderzenia otwartymi dłońmi o pudła, na których siedzą śpiewacy (tzw. cajón) i za pomocą kastanietów.

Z punktu widzenia charakteru wykonywanego śpiewu (muzyki) rozróżnia się następujące rodzaje flamenco:

• cante jondo (cante grande): siguiriyas, soleá, tientos
• cante intermedio: bulerías
• cante chico: alegrías, fandango, farruca, sevillana

Historia Flamenco:

Dawniej gitara flamenco była jedynie instrumentem towarzyszącym, ale na początku XX wieku zaczęła się powoli przekształcać w instrument solowy. Największym gitarzystą tamtego okresu był Ramón Montoya (1880–1949), który wprowadził elementy zapożyczone z gry na gitarze klasycznej. W latach 60. zadanie kontynuował Manolo Sanlucar.

Parametry obrazu:

Data powstania: lata 20-te XX wieku.

Wymiary: 55 cm x 44,5 cm

Wymiary w świetle passe-partout: 35 cm x 24,5 cm

Technika: akwarela na papierze

Sygnatura: p.d. róg „S.Norblin”

Publikacja: "Naokoło Świata", numer 49, 1928 r.

Stan zachowania: bardzo dobry

Proweniencja:

kolekcja prywatna, Polska:

Wacław Chrzanowski (Polska)

Jan Leczycki (Polska)

Stan zachowania ramy: oryginalna z epoki, po konserwacji (rama została pozłocona płatkami prawdziwego złota).

http://www.artnet.com/artists/stefan-norblin/hiszpanka-WNYyFM5ATjWlYiqWmXta-Q2

Charakterystyka malarza:

Stefan Norblin, właśc. Juliusz Stefan Norblin de la Gourdaine (ur. 26 czerwca 1892 w Warszawie, zm. 12 sierpnia 1952 w San Francisco) – polski artysta plastyk, malarz, karykaturzysta, ilustrator i plakacista, projektant wnętrz, architektury i mody. Tworzył m.in. modernistyczne i secesyjne plakaty reklamowe oraz malowidła w stylu art déco.

Urodził się w Warszawie w 1892 roku w rodzinie o tradycjach artystycznych. Jego pradziadem był malarz Piotr Norblin. Studiował malarstwo w Antwerpii i Dreźnie. W 1920 roku Stefan Norblin wziął udział w wojnie polsko-sowieckiej. Po wojnie wrócił do Warszawy, gdzie ożenił się z Leną Żelichowską, znaną podówczas aktorką i tancerką.

We wrześniu 1939 roku wyjechał z kraju do Rumunii, gdzie w podróży, oprócz małżonki, towarzyszył mu Marian Hemar. Na czas okupacji Norblinowie mieli schronić się w Stanach Zjednoczonych, dokąd postanowili dostać się przez Azję. W czasie II wojny światowej Norblin przebywał w Persji, a następnie w Indiach, gdzie dla maharadży Jodhpuru Umaida Singha wykonał serię malowideł zdobiących wnętrze pałacu Umaid Bhawan, największej prywatnej rezydencji w tym kraju. Malował także portrety lokalnej arystokracji i ozdabiał jej rezydencje. Powyżej prezentujemy kilka zdjęć pomieszczeń, które zaprojektował Stefan Norblin (Na podstawie "Indian interiors" by Angelika Taschen, Deidi von Schaewen, Sunil Sethi).

Po wojnie osiadł na stałe w Stanach Zjednoczonych, gdzie zarabiał na życie jako portrecista. Zmarł w San Francisco 12 sierpnia w 1952 śmiercią samobójczą, przypuszczalnie motywowaną postępującą utratą wzroku.

W 2007 roku Telewizja Polska wyprodukowała film dokumentalny Stefan Norblin, opowiadający o życiu artysty. W 2011 powstał także film dokumentalny Chitraanjali. Stefan Norblin w Indiach reżyserii Małgorzaty Skiby, wyprodukowany przez Narodowy Instytut Audiowizualny przy współpracy z Ambasadą RP w Nowym Delhi. Film pokazuje twórczość artysty w Indiach, która łączy motywy europejskie z mitologią i kulturą indyjską. Dokument ten otrzymał Honorowe Wyróżnienie w prestiżowym konkursie Los Angeles Film Awards 2012. Dostępny jest w całości na platformie internetowej Ninateka.

12 października 2012 prochy Stefana Norblina i jego żony spoczęły w rodzinnym grobowcu Norblinów na Starych Powązkach w Warszawie.

Do obrazu dołączamy certyfikat potwierdzający autentyczność.

Darmowa przesyłka.

Zapraszamy na nasze pozostałe aukcje.