Przedmiotem licytacji jest oryginalna, przedwojenna fotografia
papier Leonar
13,5 x 8,8 cm
100 % oryginał z epoki !
Na ostatnim zdjęciu widoczne polskie przedwojenne przedmioty które Państwo znajdą na innych moich aukcjach.
Stan zachowania dobry.
Likwidacja zbioru.
Sokoliki (Sokoliki Górskie) - wieś nad Górnym Sanem lokowana pomiędzy potokami Litmirz i Bukowiec u stóp Kiczery Sokolickiej (836m n.p.m) w dobrach Kmitów. Jak większości wsi, w 1580 roku upłynął już okres wolnizny więc wieś została założona około roku 1556. Okazało się jednak, że wieś Sokoliki była lokowana w dwóch etapach, co potwierdza dokument w którym dokonuje się podziału majątku po Barbarze Herburtowej która była żoną Piotra Kmity. W dokumencie tym jest zapisane że część wsi jest jeszcze zwolniona z podatków co potwierdza lokację wsi w dwóch etapach.
Początek wieku XIX to dla Sokolików rozkwit i opieka dworu nad mieszkańcami wsi. W tym czasie właścicielami wsi Sokoliki była rodzina Dybowskich, wielkich patriotów. W 1848 roku dwór był punktem przerzutowym dla ochotników którzy wędrowali z Galicji na Węgry do powstania. Gdy nadeszło powstanie styczniowe, córki Dybowskiego - Olimpia i Wanda, prowadziły działalność patriotyczną nie tylko w Sokolikach, ale także w Lwowie. Kwestowały siostry Dybowskie na potrzeby powstania, a także organizowały pomoc dla rannych powstańców. Prowadziły w rejonie Sokolik działalność oświatową. Pod koniec XIX wieku w Sokolikach prowadził badania etnograficzne Izydor Kopernicki.
Na poczatku XX wieku skrajem wsi poprowadzono normalnotorową kolej z Lwowa i Przemyśla do Użgorodu. W tych samych latach powstała sieć kolejek wąskotorowych w dolinie Górnego Sanu, a także w dolinie potoku Wołosaty i Terebowiec. Budowa kolei normalnotorowych i wąskotorowych, spowodowały rozkwit miejscowości. Sokoliki stały się centrum przemysłu drzewnego, to właśnie tu przeładowywano drewno na normalną kolej i wysyłano na Węgry i dalej.
Na początku lat trzydziestych wieś zaczęła rozwijać się turystycznie. Po II wojnie światowej - w 1945 roku - mieszkańców ze strony sowieckiej wywieziono, to samo uczyniono w czerwcu 1946 roku z mieszkańcami ze strony polskiej. Obecnie po stronie ukraińskiej mieszka kilka rodzin. Jedynym obiektem który pozostał po II wojnie światowej jest cerkiew, która popada w ruinę. Można ją zobaczyć ze strony polskiej. Z budynków mieszkalnych zostały do dziś tylko części podmurówek.