PIĘKNY PÓŁMISEK OWALNA PATERKA karola KOENIGSZELT JAWORZYNA SLĄSKA ART DECO Z KOŃCA LAT 30TYCH

Na pięknej gładkiej porcelanie w kolorze kości słoniowej piękny bukiet letnich kwiatów Sommerstrauss klasyka sztuki nazizmu- która jak widać potrafiła być bardzo piękna. Po ogłoszeniu kanonu piękna przez Hitlera-i spaleniu niesłusznych książek i obrazów- przyszedł czas na sztukę użytkową. Bauhaus – słynna szkoła wzornictwa z Weimaru- również popadł w niełaskę- a sztukę współczesną – kubizm, fowizm, ekspresjonizm, abstrakcjonizm- z porcelany wyparły polne kwiaty i nawiązania do tradycyjnych miśnieńskich dekoracji. Nasz bardzo piękny półmisek ma właśnie letnie bukiety kwiatów, jako dekorację. Na doskonałej porcelanie ecru- prezentują się świetnie- koronkowa kolorowa rozetka na środku jest piękna.

Mimo swoich 80 lat- jest w idealnym stanie- żadnych obić odprysków ani pęknięć. Wielki piękny półmisek- długość 38,5 cm szerokość 24,8 cm wysokość 3,9 cm.

Fason Karola nawiązuje do popularnego na Śląsku imienia Karolinka…

Nie ma złoceń, bo w tym okresie zdobienie porcelany złotem było zabronione…

Nadaje się do podania wszystkiego- sztuki mięsa w sosie, ryby, ziemniaczków polanych tłuszczykiem… porcjowanej gęsi…super. Polecam- świetny prezent. Każda gospodyni domu będzie szczęśliwa mając taki skarb w kredensie.

Notatka historyczna ZA SYGNATURY24

Fabryka porcelany w Jaworzynie Śląskiej ( Königszelt ) założona została w 1860 roku przez przedsiębiorcę budowlanego Silbera, który wybrał tę lokalizację fabryki ze względu na łatwy dostęp do znajdujących się w okolicy bogatych złóż gliny i węgla. Już wkrótce rozpoczął produkcję wyrobów, najczęściej utrzymanych w dekoracjach Zwiebelmuster ( wzór cebulowy ) i Strohblumen ( wzór suchych kwiatów ).

Ponieważ koszty produkcji były niskie, oferta fabryki stała się atrakcyjna dla klientów i szybko przyniosła zyski właścicielowi.

W 1871 roku, Silber otrzymał bardzo intratną propozycję sprzedaży fabryki i już w 1872 nowymi właścicielami przedsiębiorstwa zostali C. Heckmann i August Rappsilber, którzy kontynuowali produkcję przynoszącą zyski, przenosząc jedynie siedzibę firmy do Berlina. Fabryka nosiła wówczas nazwę Porzellanfabrik Heckmann & Rappsilber.

C. Heckmann, osiągnąwszy dość pokaźne zyski, w 1878 roku zdecydował się opuścić spółkę i pozostawić fabrykę w rękach A. Rappsilbera, który z sukcesem kontynuował prowadzenie firmy aż do przejścia na emeryturę w 1886 roku.

Fabryka osiągała znacznie lepsze wyniki finansowe od wielu innych, dlatego też zwrócił na nią uwagę dyrektor generalny koncernu Strupp - Dr. Gustav Strupp, który odkupił od Rappsilbera przedsiębiorstwo, zmieniając jego nazwę na Porzellanfabrik Königszelt A.G.

Akcjami spółki bardzo zainteresował się koncern Lorenz Hutschenreuther z Selb w Bawarii i już w 1905 roku przejął pakiet większościowy akcji firmy z Jaworzyny Śląskiej. Nastąpił wówczas dynamiczny rozwój fabryki w celu zwiększenia produkcji. Asortyment został zmieniony i teraz produkcja koncentrowała się na wysokiej jakości porcelanie stołowej, przeznaczonej głównie na eksport. Rozbudowa zakładu i zwiększenie produkcji wymusiło zwiększenie również zatrudnienia. W 1913 roku zatrudnionych było ponad 670 osób.

Nawet wybuch I Wojny Światowej nie zahamował rozwoju produkcji i przedsiębiorstwa. W 1922 roku zatrudniano 850 osób, a w 1930 ponad 1000.

Porzellanfabrik Königszelt A.G. była jedną z kilku fabryk porcelany, jakie otrzymały licencję na produkcję figurek postaci Disney'owskich, które jako niearyjskie, w okresie III Rzeszy Niemieckiej, zostały w większości zniszczone. Dziś są wyjątkowo rzadkie i bardzo poszukiwane na rynkach antykwarycznych całego świata.

W 1937 roku zatrudnienie spadło do ok. 800 osób, co było spowodowane optymalizacją procesu produkcji. Liczba ta pozostawała na stosunkowo stałym poziomie także w czasie II Wojny Światowej, jak również wówczas, gdy udziały Hutschenreuthera przejęła Porzellanfabrik Kahla z Turyngii.

W 1945 roku fabryka została upaństwowiona i przyjęła nazwę Państwowa Fabryka Porcelany Jaworzyna Śląska, a od 1954 roku: Zakłady Porcelany Stołowej KAROLINA Sp. z o.o. W latach 90-tych XX wieku fabryka została przekształcona w spółkę prywatną, w której udziałowcami zostali jej pracownicy.

Silesia / Königszelt (today Jaworzyna Śląska):

Comment:

When the railway line from Breslau to Freiburg was built in 1843, a name was needed for a junction with the line from Schweidnitz to Striegau. As the location in the Schweidnitz district of Silesia was literally in the middle of nowhere, a hasty search for clues began. Someone noticed that at the time of the Bunzelwitz encampment in 1761 (during the Seven Year War) the tent of Frederick The Great must have been standing somewhere around the location. And so the name 'Königszelt' was choosen, just meaning 'The Kings Tent'. It stayed quite small over the years and had a population of 3,866 in 1939, with people either working for the railway or the porcelain manufacture. Since 1945, 'Königszelt' is 'Jaworzyna Śląska', located in the 'Wojewodschaft Dolnośląskie' area of Poland. Thanks to Jacqueline Kacprzak for correcting the factory name timeline.

[1] : Porzellanfabrik Silber & Comp. (1860 until 1872)

The company was founded in 1860 in the city of Königszelt by the businessman and master builder Silber who chose the location due to the easy access to rich deposits of clay and coal found in the surroundings. Soon afterwards, he already produced a wide range of staple commodities mostly decorated in 'Zwiebelmuster' (Blue Onion), 'Strohblume' (Strawflower) or 'Indisch Blau', an abstract 'Strawflower' version that is either stamped or applied via a matrix. As the production costs were very low the business was able to sell items much cheaper than other companies, it had become a very interesting object for investors.

[2] : Porzellanfabrik Heckmann & Rappsilber (1872 until 1878)

In 1871 Silber received a lucrative offer to sell the business and in 1872 the factory was taken over by C. Heckmann and August Rappsilber which continued producing generally the same items as before but relocated the main office to the city of Berlin.

[3] : Porzellanfabrik August Rappsilber O.H.G. (1878 until 1886)

Heckmann had only joined Rappsilber as an investor and based on the ongoing success of the company soon was able to make some profit but after a few years he decided to move on, leaving August Rappsilber as sole proprietor who successfully continued business until he himself decided to sell the comany and retire. As the business had in a short time achieved more than many others, it had caught the eye of Dr. Gustav Strupp, main director of the Strupp-Konzern investment group.

[4] : Porzellanfabrik Königszelt A.G. (1886 until 1951)

On December 18th 1886 the factory was sold the the Strupp group and renamed; the new company name was registered at the local trade register on the January 22nd 1887 and the same year also saw the company move its main office back to Königszelt. As corporation, the business of course issued shares and nearly straight from the beginning one company was especially interested in the business: the company of Lorenz Hutschenreuther from Selb (Bavaria) finally achieved shares majority in the year 1905 and started to invest into the new aquisition as to further increase their output. The product range was changed, now concentrating on better tableware which was in large numbers also produced for export; this resulted in a large expansion of the plant and an increase in employment numbers which then reached a total of just over 670 people in 1913. The First World War did not stop the expansion process and in 1922 the factory offered work for 850 people; that number was exceeded in 1930 as the factory employed just over 1000 people.

It should be noted that the 'Porzellanfabrik Königszelt A.G.' was one of the few German companies allowed to produce Mickey Mouse figurines under license from Disney and they specialised in products based on Mickey Mouse images provided by the 'Südfilm A.G.' film distribution company. Most of these so-called 'un-aryan' products were destroyed during the Third Reich period from 1934 to 1945 and therefore belong to the rarest European pre-war Disneyana collectibles. In 1937, the number of people working for the company had dropped to around 800, mainly a result of optimized processing in the factory. That number remained relatively constant during the war and even if work was halted for short periods of time, production nearly went on as normal even when the 'Hutschenreuther A.G.' sold its shares to the 'Porzellanfabrik Kahla' in Thuringia.

[Note:] A few times I have been contacted regarding single items like cups or plates that are decorated with a blue border as well as a single Viking longboat over which there is an eagle holding a Swastika. The porcelain with that decoration came into being after the German occupation of Norway in 1940; it is a special series manufactured in 1941 only and was issued to the officers mess' of the original seven divisions that took part in the actual operation which was codenamed 'Weserübung' (actually 'Weserübung-Nord').

[5] : Zakłady Porcelany Stołowej 'Jaworzyna' Śląska (1951 until 1957)

After 1945 the factory was on Polish territory and all German workers had to leave, most of them finding a new job at the Porzellanfabrik Bareuther & Co. A.G. in Waldsassen (Bavaria). It should be mentioned that in remembrance of the cooperation between the facilities not only in the creation of the 'Indisch Blau' decoration, the Bareuther company later created the factory mark 'Königszelt Bayern' (Königszelt Bavaria), shown in the mark section as entry [7]. Anyway, in 1951 the company was renamed to 'Zakłady Porcelany Stołowej Jaworzyna Śląska' and under Polish management, the facility expanded and was modernized from 1956 onwards and a year later the company was changed into a public limited (liability) company, resulting in another name change.

[6] : Zakłady Porcelany Stołowej 'Karolina' Spółka z o.o. (1957 until today)

The modernization continued up until 1961, mainly replacing the coal fired kilns through gas fired units and additionally installing special electric tunnel kilns for firing onglaze decorations. During the next five years many production steps were also changed as hand-molding gave way to mechanical molding and the time-consuming steel printing was replaced by silkscreen printing.

During the 1970's further modernization took place as automatic molding lines for cups, mugs and plates were installed, followed by two new types of kilns, one for normal glaze firing and one type for inglaze decorations. In the eighties, the plant developed even further and production quality and work conditions were considerably improved. The 1990's saw the company introduce many new production technologies like the isostatic presses for plates (which guarantee a very high quality) or new kilns for inglaze decoration which allowed the plant to produce a wide array of microwave and dishwasher safe goods.

Art déco

styl w sztuce: architekturze, malarstwie, grafice oraz w architekturze wnętrz, rozpowszechniony w latach 1919–1939. Nazwa wywodzi się od francuskiego art – sztuka i décoratif – dekoracyjny, w rozumieniu jakie język polski łączy z urządzaniem wnętrz (czyli "dekorowaniem"); termin décoratif nie oznacza w tym wypadku "zdobienia".

Art déco był reakcją na secesję (Art nouveau), wyrazem sprzeciwu wobec - typowego dla sztuki secesyjnej - braku dyscypliny przestrzennej. Już w secesji pojawił się nurt projektowania masowych wyrobów przemysłowych – wzornictwo przemysłowe, ale dopiero w okresie art déco podjęto się bardziej nowoczesnego projektowania, z myślą o funkcji i wpływie przedmiotu na fizyczne i społeczne otoczenie człowieka. Było to działanie świadome, próba stworzenia stylu w sztuce na wzór dawnych stylów, ale wybiegającego w przyszłość i z optymizmem szukającego wyrazu dla nowoczesności świata produkcji taśmowej i rodzących się mass mediów. Sprzeczność polegała na tym, że twórcy art déco przykładali też wielką wagę do perfekcyjnego wykonania przedmiotu użytkowego (np. meble ze złoconego brązu, hebanu, inkrustowane kością słoniową) – nie mogły być więc one tanie, ani dostępne dla szerokiej klienteli.

Art déco charakteryzował się klasycyzującym zgeometryzowaniem i dążeniem do syntetycznego ujmowania form, poszukiwaniem piękna w funkcji przedmiotu użytkowego i jasności przekazu w grafice czy malarstwie. Żywą i jasną kolorystykę odziedziczył po fowizmie. Szczyt popularności przypadał na lata 20. zeszłego stulecia, a Międzynarodowa Wystawa Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa w Paryżu w roku 1925 zgromadziła najwięcej dzieł sztuki i przedmiotów użytkowych charakterystycznych dla epoki. W latach 30. art déco powoli ustępował na rzecz nowego stylu, Bauhausu, szkoły która stała się pierwszą wyższą uczelnią nowoczesnego projektowania i studiowania sztuk pięknych. Do dnia dzisiejszego pojawiają się dzieła i przedmioty użytkowe nawiązujące do art déco (jak zresztą do wszystkich następnych kierunków w sztuce).

W Polsce w latach 20. działały grupy artystyczne Blok, Praesens, a.r. i spółdzielnia artystyczna Ład. Polski pawilon na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu 1925 roku wzbudził szerokie zainteresowanie i pokazał oryginalność sztuki kraju, który "odrodził się" po okresie wykreślenia z mapy politycznej Europy.

Art Deco (/ˌɑrt ˈdɛkoʊ/), or deco, is an eclectic artistic and design style that began in Paris in the 1920s[1][2] and flourished internationally throughout the 1930s and into the World War II era.[3] The style influenced all areas of design, including architecture and interior design, industrial design, fashion and jewelry, as well as the visual arts such as painting, graphic arts and film. The term "art deco" was coined in 1966, after an exhibition in Paris, 'Les Années 25' sub-titled Art Deco,[4] celebrating the 1925 Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes (International Exhibition of Modern Decorative and Industrial Arts) that was the culmination of style moderne in Paris. At its best, art deco represented elegance, glamour, functionality,and modernity. Art deco's linear symmetry was a distinct departure from the flowing asymmetrical organic curves of its predecessor style art nouveau; it embraced influences from many different styles of the early twentieth century, including neoclassical, constructivism, cubism, modernism and futurism[5] and drew inspiration from ancient Egyptian and Aztec forms. Although many design movements have political or philosophical beginnings or intentions, art deco was purely decorative.[6]

Art deco experienced a decline in popularity during the late 1930s and early 1940s, but had a resurgence during the 1960s with the first book on the subject by Bevis Hillier in 1968 and later an exhibition organised by him in Minneapolis in 1971. It continued with the popularization of graphic design during the 1980s. Art deco had a profound influence on many later artistic styles, such as Memphis and pop art.

Architectural examples survive in many different locations worldwide, in countries as diverse as China, India, Latvia, Colombia, and the United States. In New York City, the Empire State Building, the Chrysler Building, and Rockefeller Center are among the largest and best-known examples of the style.

History

After the Universal Exposition of 1900, various French artists formed an informal collective known as La Société des artistes décorateurs (the society of decorator artists) Founders included Hector Guimard, Eugène Grasset, Raoul Lachenal, Paul Bellot, Maurice Dufrêne, and Emile Decoeur. These artists greatly influenced the principles of art deco as a whole.

This society's purpose was to demonstrate internationally the evolution of the French decorative arts. They organized the 1925 Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes (International Exposition of Modern Industrial and Decorative Art) in Paris, which would feature French art and business interests.Art Deco movement followed the Art Nouveau era. Many believed that when the Art Deco movement began it was the antithesis of Art Nouveau; this theory is now incorrect. Art Deco is not seen as the direct opposite of Art Nouveau, but as an extension of it, especially in the sense of its ornamentation, craftsmanship, and fine materials The Art Deco era happened during the Third Republic in France which was marked by social stability, industrialization, and the establishment of professional civil service.The terms style moderne and art deco both derive from the exposition's title, though the term art deco was not used much until popularized by art historian Bevis Hillier's 1968 book Art Deco of the 20s and 30s.

During the summer of 1969, Hillier conceived organizing an exhibition named Art Deco at the Minneapolis Institute of Arts, which occurred from July to September 1971. After this event, interest in art deco increased with the publication of his 1971 book The World of Art Deco, a record of the exhibition.

The structure of art deco is based on mathematical geometric shapes. It was widely considered to be an eclectic form of elegant and stylish modernism, being influenced by a variety of sources. Archaeological excavations and the ability to travel during this time influenced artists and designers, integrating several elements from countries which were not their own. Among them were historical styles such as Greco-Roman Classicism, as well as the art of Babylon, Assyria, Ancient Egypt, Aztec Mexico, and Africa

Much of this could be attributed to a popular interest in archaeology during the 1920s (e.g., the tomb of Tutankhamun, Pompeii, Troy, etc.). Art deco also used Machine Age and streamline technologies such as modern aviation, electric lighting, radio, ocean liners and skyscrapers for inspiration. Streamline Moderne was the final interwar-period development, which most thoroughly manifests technology and has been rated by some commentators as a separate architectural style.

Art-deco design influences were expressed in the crystalline and faceted forms of decorative Cubism and Futurism. Other popular themes of art deco were trapezoidal, zigzagged, geometric, and jumbled shapes, which can be seen in many early works. Two great examples of these themes and styles are in Detroit, Michigan: the Fisher Building and the Guardian Building.

Attributes

Art deco was an ornamental style, and its lavishness is attributed to reaction to the forced austerity imposed by World War I.[citation needed] It was suitable for modern contexts, including the Golden Gate Bridge, interiors of cinema theaters (a prime example being the Paramount Theater in Oakland, California) and ocean liners such as the Île de France, Queen Mary, and Normandie. Art deco was used extensively in the United States for railway stations during the 1930s,[23] designed to represent the modernity and efficiency of railway trains. Around the world, a number of amusement parks were constructed with inter-war art-deco architecture, of which surviving examples include Playland (New York) and Luna Park Sydney.[24]

Art deco used many distinctive styles, but one of the most significant of its features was its dependence upon a range of ornaments and motifs.

The style is said to have represented the cultural politics of its time, with eclecticism having been one of its defining features. In the words of F. Scott Fitzgerald, the distinctive style of art deco was developed by 'all the nervous energy stored up and unexpended in the War'. Art deco has been influenced partly by styles such as Cubism, Russian Constructivism and Italian Futurism, which are all evident in art deco decorative arts.

Materials and design

Art deco is characterized by use of materials such as aluminium, stainless steel, lacquer, Bakelite, chrome and inlaid wood, specifically Ebony.Exotic materials such as sharkskin (shagreen), and zebra skin were also evident.The use of stepped forms and geometric curves (unlike the sinuous, natural curves of Art Nouveau),[ chevron patterns, ziggurat-shapes, fountains, and the sunburst motif are typical of art deco. Some of these motifs were ubiquitous – for example, sunburst motifs were used in such varied contexts as women's shoes, radiator grilles, radio and clock faces, the auditorium of the Radio City Music Hall, and the spire of the Chrysler Building.