Sinica franciscana, vol 1, 1929 r.

P. Anastasius

• Rok wydania: 1929
• Rodzaj okładki: Twarda
• Autor: P. Anastasius
• Stan: Używana
• ISBN: -
• Wymiar: 17cm x 24cm
• Nr wydania: -
• Seria: -
• Ilość stron: 650
• Waga: 1.9 kg
• Indeks: -
• TIN: T00807180

Anastazjusz I<br /> Flavius Anastasius —Flavius Anastasius Augustus— Cesarz bizantyński Okresod;11 kwietnia;491<br /> do;9 lipca;518 Dane biograficzne Data urodzeniaok.;430 Data śmierci9 lipca;518 Moneta Multimedia w Wikimedia Commons Anastazjusz;(Flavius Anastasius; ur. ok.;430, zm.;9 lipca;518), zwany;Dikoros;–;cesarz bizantyński;w latach 491–518. Życiorys[edytuj;|;edytuj kod] Pochodził prawdopodobnie z okolic miasta;Dyrrachium;(obecnie w;Albanii), leżącego w;Epirze. Zanim został imperatorem, sprawował rozmaite godności w administracji pałacowej, m.in. był sekretarzem (silentarius). Tron objął;11 kwietnia;491;r. przy poparciu;Ariadny, żony poprzedniego cesarza;Zenona;Izauryjskiego, którą poślubił;20 kwietnia. W początkach panowania Anastazjusz musiał walczyć[1];z Longinem, bratem;Zenona;i jego zwolennikami, głównie wywodzącymi się z;małoazjatyckiego;plemienia;Izauryjczyków. Ostatecznie oddziały prawowitego władcy pokonały buntowników w bitwie pod;Cotyaeum;w 496 r., ale mimo to walki w Azji Mniejszej trwały jeszcze jakiś czas, zwłaszcza w górach;Taurus, gdzie schronili się przegrani. Palącą kwestią początków panowania tego cesarza stało się rozwiązanie problemów;Półwyspu Apenińskiego. Od upadku;cesarstwa zachodniorzymskiego;Italia;pogrążona była w chaosie. W Rzymie władał wódz germański z plemienia;Herulów;Odoaker, który w;476;r. obalił ostatniego cesarza;Romulusa Augustulusa, a insygnia imperialne odesłał do;Konstantynopola. Tymczasem do Italii zbliżała się kolejna fala germańskich najeźdźców –;Ostrogotówpod wodzą ich króla;Teodoryka, zwanego później Wielkim z rodu;Amalów. Zamiarem tego najwybitniejszego z ówczesnych władców było stworzenie silnego państwa. W;493;zdobył Rzym, a następnie zabił Odoakra i ogłosił się królem Italii. Bezradny wobec trudności w polityce wewnętrznej Anastazjusz w;497;roku uznał władzę;Teodoryka Wielkiego;w Italii jako (formalnie) cesarskiego namiestnika, zwracając insygnia. Ostrogoci wspierali wojska cesarskie w walkach z koczowniczymi plemionami;Utigurów;i;Kutigurów. W;502;r. wybuchła wojna Bizancjum z perskim imperium;Sasanidów. Armia perska będąca stroną atakującą, zdobyła kilka twierdz bizantyjskich m.in.;Teodosipolis;i;Amidę. Jednakże wodzom Anastazjusza udało się opanować groźną sytuację i po kilku latach bezowocnych walk w;506;r. podpisano pokój przywracający granice sprzed wojny. W przeciwieństwie do kompromisowego w polityce religijnej;Zenona, Anastazjusz był jawnym zwolennikiem;monofizytyzmu. Początkowo do ortodoksów odnosił się łaskawie. Sytuacja zmieniła się pod wpływem uzurpacji;Areobindusa;i Witaliana. W wystąpieniach obu buntowników kwestie natury religijnej odgrywały ważną rolę. Do jego niewątpliwych zasług należy uspokojenie i ustabilizowanie sytuacji wewnętrznej i obniżenie podatków, zwłaszcza likwidacja podatku bezpośredniego zwanego;chryzargyron;przysporzyła mu popularności. Zastąpił dotychczasowy podatek płacony w naturze - annonę, podatkiem płaconym w złocie - chryzoteleia[2]. W 498 dokonał reformy monetarnej, która pobudziła gospodarkę pieniężną i zwiększyła zaufanie ludności do monet innych niż złote: "Anastazjusz odnawia ciężką monetę miedzianą,;posługiwanie się którą przy handlu jest 'przyjemne dla ludu', ponieważ płaci i sam otrzymuje zapłatę w tym kruszcu"[3];. Polityka monetarna cesarza okazała się bardzo pozytywna dla skarbu cesarstwa - w roku śmierci cesarza skarb cesarski miał rezerwę 145 ton złota[4]. W 502 roku wprowadził;emancipatio Anastasiana... ;

Uwagi

Brzegi stron zakurzone, Oprawa lekko wytarta, Strony trochę pożółkłe, Adnotacje i pieczątki pobilioteczne