Filiżanka Szecherezada  z serii Rosenthala inspirowanej baśniami z 1001 nocy

Aladyn – Zaczarowany koń – Filiżanka z Szeherezadą opowiadającą baśń - - Szeherezada trzyma lutnię, którą przygrywa do swoich opowieści z 1000 i jednej nocy – a jedną z najpiękniejszych jest bajka o zaczarowanym koniu- która po polsku została przetłumaczona jako bajka o hebanowym rumaku..

Na spodku z atramentowym jak ciemna noc tłem skrzą się gwiazdy – a Szecherezada na filiżance  opowiada – zaczarowany opowieścią sułtan również znajduje się na filiżance – wystarczy wlać do niej podwójne espresso i czytać albo usiąść z przyjaciółmi  i snuć swoją opowieść…

Piękna kolekcjonerska porcelana. Ten egzemplarz jest wyjątkowy – bo ma sygnaturę z okazji 100 lecia firmy Rosenthal.

Filiżanka wysokość 6 cm średnica pucharu 5,1 cm średnica podstawy 3 cm od ucha do brzegu pucharu 7,5 cm

Spodek średnica 11,7

Wspaniała porcelana, która ja osobiście bardzo lubię- szczególnie po odszukaniu pięknej baśni o zaczarowanym koniu.

Autorem tych ilustracji jest znakomity duński artysta Bjorn Wiindblad - bardzo lubię wszystko, co wyszło spod jego reki.

O sobie pisze tak:

" Wybrałem ten zawód, bo chciałem, by wszystko dookoła było piękniejsze i zwracało na siebie uwagę" tak Bjorn Wiinblad odpowiadał na pytanie dziennikarzy, dlaczego został designerem. Bjorn Wiinblad – wszechstronnie utalentowany, błyskotliwy, niezwykle popularny na całym świecie artysta o wielkim dorobku w dziedzinie plakatu, ilustracji książkowej, scenografii teatralnej, projektowania tkanin, gobelinów, szkła, porcelany, ceramiki oraz wystroju wnętrz- urodził się w Kopenhadze 20 września 1918 roku. Już od dzieciństwa interesował się sztuką. Grał na pianinie i flecie, malował i rysował. Jako dziecko zawsze zadziwiał przyjaciół i rodzinę pięknymi prezentami, które sam zaprojektował i wykonał. Uwielbiał czytać wszystkie książki, które wpadły Mu w ręce. W latach 1940-1943 studiował na znakomitej uczelni Academy of Art w Kopenhadze. Jego pierwsze projekty to ilustracje do książek i teatralne plakaty. Za cykl ilustracji do bajki Hansa Christiana Andersena „Świniopas” otrzymał nagrodę, a w 1987 roku z rysunków tych powstał krótkometrażowy film animowany. Początek Jego fascynacji z porcelaną rozpoczęła się po spotkaniu z dyrektorami manufaktury ceramiki Nymolle w 1946 roku. Skomplikowaną techniką nanosił kolorowe, baśniowe wzory, postacie i sam wypalał przeróżne przedmioty ceramiczne. Jego baśniowe, cudaczne postacie mają wspólne cechy jak: zaokrąglone głowy i ręce, ubrane niby w XIX- wieczne kostiumy. Często otoczone przez naturalne elementy: wijącą się winorośl, kwietne wianki, drzewa, ptaki. W latach 40-tych XX wieku, kiedy wzornictwo skandynawskie było bardzo ascetyczne, propozycje Bjorna Wiinblada zaskakiwały różnorodnością i bogactwem motywów dekoracyjnych oraz pełnią barw. W każdym dziele tego autora widać baśniową poetykę pełną ciepła, pogody i radości życia. Ten nadzwyczaj utalentowany artysta potrafi czerpać inspiracje z wielu różnych źródeł – muzyki, literatury, natury. To synteza wszystkich dziedzin sztuki. Jego poszukiwania twórcze w coraz to nowszych dziedzinach sztuki uniemożliwiają zaszufladkowania jego twórczości. Gdy w 1956 roku spotkał się z Filipem Rosenthalem w Kopenhadze, od razu wiadomo było, że współpraca ta przyniesie następne dzieła. Dla manufaktury Rosenthal, Wiinblad projektował od 1957 roku ( Serwis „Romanze”, „Lotos” a przede wszystkim najbardziej znany serwis „ Czarodziejski Flet”) Czarodziejski Flet to wielkie marzenie Wiinblada, aby zilustrować na porcelanie reliefami, operę Mozarta o tym tytule. Zawsze fascynował go teatr. Nie tylko był autorem plakatów teatralnych, ale również projektował scenografię i kostiumy. Współpracował z największymi teatrami w Danii i USA. Umarł 8 czerwca 2006 roku. Muzea na całym świecie pochwalić się mogą pracami Wiinblada w swoich zbiorach: Museum of Modern Art w Nowym Jorku, muzeum Victorii i Alberta w Londynie, Narodowe Muzeum w Sztokholmie. Jego dzieła są cenione i uznane za unikatowe. Coraz częściej poszukiwane przez kolekcjonerów na całym świecie.

Księga tysiąca i jednej nocy (znana również jako Baśnie z tysiąca i jednej nocy lub Tysiąc i jedna noc, oryg. arab. كتاب ألف ليلة وليلة Kitāb 'alf layla wa-layla; pers. هزار و یک شب Hezār-o yek šab) – zbiór około 300 baśni, podań, legend, anegdot i opowieści zamkniętych w kompozycyjną ramę legendy o sułtanie Szachrijarze i jego żonie Szeherezadzie, z głównym wątkiem narracyjnym Szeherezady. Pochodzą z IX–X w. i są zaliczane do arcydzieł literatury światowej.

Księga tysiąca i jednej nocy opiera się na dawnych opowieściach arabskich, legendach staroindyjskich, epopejach perskich, starożytnych przypowieściach babilońsko-asyryjskich. Zostały spisane w języku średnioarabskim – pochodzącym z fazy przejściowej z czystego języka literackiego (arab. fusha) do języka potocznego (arab. lahdża). Baśnie te są również odbiciem wyobrażeń ludzi prostych na temat życia sfer wyższych, stąd naiwne opinie i opisy, pełne przesady, np. co do sutości posiłków.

W literaturze irańskiej znano Hezar Efsane (Tysiąc opowieści), zbiór indyjsko-perskich opowieści. Po zajęciu Iranu przez muzułmanów zbiór przeszedł ewolucję i w połowie X wieku był znany jako Tysiąc nocy. Nie wiadomo, ile opowieści liczył ten zbiór, jednak już w tym czasie łączyła je osoba Szeherezady. Najstarsza arabska wersja Księgi tysiąca i jednej nocy powstała zapewne w Bagdadzie na przełomie IX i X wieku. Najpóźniej w połowie XII wieku zbiór ten został przeniesiony do Egiptu, gdzie uległ dalszym przemianom, zyskując ostateczną formę w XV wieku.

Wątek Szeherezady

Legenda, przedstawiona w prologu jako Opowieść o królu Szahrijarze i królowej Szeherezadzie, opowiada o okrutnym sułtanie, który przekonany o niewierności kobiet, po nocy poślubnej pozbawiał życia każdą ze swych żon. Losu poprzedniczek uniknęła Szeherezada, która przez 1001 nocy opowiadała sułtanowi wymyślone przez siebie historie, nie kończąc ich nad ranem. Sułtan, powodowany ciekawością, co dzień odkładał wykonanie wyroku. W końcu zrezygnował z tego zamiaru, a Szeherezada na zawsze pozostała jego jedyną małżonką.

Autentyczność postaci Szeherezady jest raczej wątpliwa, na ogół przyjmuje się, że Baśnie z tysiąca i jednej nocy są anonimowym zapisem ludowej literatury perskiej.

Rosenthal

Po powrocie z Ameryki, 24 letni Phillip Rosenthal wraz z bratem Maxem kupił w 1879 roku Schloss Erkersreuth, gdzie już rok później założył swoją pierwszą firmę - Philipp Rosenthal Porzellanmalerei. Na początku jego żona Maria malowała białą najtańsza niezdobioną porcelanę – a Phillip – jako domokrążca przemierzał miasta i wioski Bawarii i pukając od drzwi do drzwi- sprzedawał...

W sąsiednim Selb Lorenz Hutschenreuther produkował białą porcelanę, którą bracia Rosenthal kupowali i malowali w swojej pracowni, gdzie już w 1883 roku zatrudniali 80 pracowników. Wkrótce okazało się, że pomieszczenia w Schloss Erkersreuth są niewystarczające, i w 1889 roku przenieśli się do Selb, gdzie w błyskawicznym tempie powstawała nowa fabryka.

Philipp Rosenthal już wówczas dał się poznać jako człowiek, który nie bał się podejmować rewolucyjnych działań, czym zdobył sobie wielkie uznanie.

Nawet znane wówczas królewskie i książęce manufaktury sygnowały swoje wyroby znakami, które zrozumiałe były jedynie dla koneserów.

Pomimo wielu głosów krytyki ze strony jego partnerów i przyjaciół, P. Rosenthal jako pierwszy użył swojego stylizowanego podpisu w charakterze sygnatury, która dziś jest jedną z najbardziej znanych na świecie.

Nie bał się także podjąć konkurencji z bardzo popularnymi wówczas wyrobami francuskimi i z premedytacją nadawał francuskie nazwy dla własnych serwisów, takich jak: Louis XIV, Monbijou, Pompadour i Sans Souci, którym nadał też formy ze "Złotego Wieku" Europy - Baroku i Rokoko.

Serwis Sans Souci jeszcze w 1955 roku należał do standardowej kolekcji firmy.

Rosenthal, jako człowiek otwarty także na nowoczesne formy i wzornictwo, własnoręcznie narysował w 1907 roku gładki, prosty w formie, nowoczesny serwis Donatello.

Kolejnym krokiem milowym było uruchomienie w 1911 roku własnego wydziału artystycznego, którego wyroby rozsławiły firmę na całym świecie.

30 marca 1937 roku Philipp Rosenthal zmarł, a zarząd przejęli: jego syn Philipp Rosenthal Jr. i dyrektor generalny Otto Zöllner.

Uruchamiając w 1960 roku w Norymberdze pierwszy salon firmowy Studio-Haus, firma Rosenthal rozpoczęła budowę pierwszej na świecie sieci sklepów designerskich.

W 1985 roku przedsiębiorstwo zatrudniało na świecie 8500 pracowników.

Irlandzki koncern Waterford Wedgwood objął w 1997 roku pakiet większościowy akcji Rosenthal AG. Holding z siedzibą w Dublinie jest największym na świecie dostawcą produktów "kultury stołowej".

W 2000 roku, firma Rosenthal połączyła się z jedną, z największych przez wiele lat konkurencyjnych marek na rynku porcelany, firmą Hutschenreuther.

Obecnie wraz z Wedgewood jest częścią holdingu fińskiego Fiskars. Duża część produkcji została przeniesiona do Azji.

Ze strony PM&M dla kolekcjonerów

Rosenthal AG (1965 - )

- lokalizacja: Niemcy / Bawaria / Selb (Rosenthal)

[1] : Porzellanfabrik Jacob Zeidler & Co. (1866 do 1917)

Po wybudowaniu głównego połączenia kolejowego w regionie, które łączyło bawarskie miasto Hof z czeskimi miastami Asch i Eger i prowadziło dalej do Pragi, samo miasto Selb uzyskało bezpośredni dostęp do linii przez stację w Selb - Plößberg, otwarty 1 listopada 1865 r. Wielu biznesmenów, w tym Jacob Zeidler, widziało swoje szanse w bezpośrednim połączeniu kolejowym i już dawno zaczęło planować swoje posunięcia, ale po usłyszeniu o sukcesie, jaki Lorenz Hutschenreuther odniósł ze swoją fabryką, Jacob Zeidler porzucił pierwotny pomysł założenia restauracji i zamiast tego postanowił otworzyć własną fabrykę porcelany.

Fabryka została założona w 1866 r. (podjęła produkcję późną jesienią 1867 r.) i do wypalania pieca używała niemieckiego węgla kamiennego i czeskiego węgla miękkiego, masa była oparta na kaolinie sprowadzanym z czeskiego Zetlitz, a wykwalifikowanych robotników rekrutowano z tereny Turyngii, Saksonii i Czech. Zeidler koncentrował się na artykułach gospodarstwa domowego i zastawie stołowej, a także dostarczał półfabrykaty dla Rosenthal, który w tamtym czasie był jeszcze małą firmą dekoratorską mieszczącą się w rezydencji Erkersreuth. Interesy szły bardzo obiecująco i pozwalały na ekspansję w latach 1870-1875. Powoli przygotowując się do działalności eksportowej, firma potrzebowała również pomieścić wciąż rosnącą liczbę pracowników, logiczną konsekwencją było to, że w 1879 roku ukończono pierwszy budynek w tym celu po drugiej stronie tory kolejowe. Zaledwie jedenaście lat później fabryka ponownie przeszła podobny etap rozbudowy i otrzymała nowe piece.

W 1912 roku Philip Rosenthal sen. (*1855, †1937) dołączył do firmy i już w 1913 roku był postrzegany jako potencjalny nowy właściciel, ale wkrótce potem biznes dosłownie stanął w miejscu wraz z wybuchem I wojny światowej - w tym czasie fabryka wykorzystywała dziesięć pieców okrągłych i zatrudniała około 400 osób.

[2] : Porzellanfabrik Rosenthal (1917 do 1969)

Dopiero w 1917 roku Rosenthal całkowicie przejął fabrykę w następstwie problemów finansowych, jakie fabryka napotkała w pierwszych latach wojny z powodu sytuacji zaopatrzeniowej i załamania rynków. Rosenthal był już w stanie zrestrukturyzować cały swój biznes, a dawna fabryka w Selb-Plößberg stała się nowo utworzonym działem artystycznym w 1920 roku. Nastapił okres rozkwitu i prosperity. Rsenthal dołączył do czwórki największych i najbardziej znanych producentów porcelany niemieckiej – a jego odwaga w designie – uczyniła Rosenthal symbolem dobrego smaku i najwyższej jakości. Wtedy powstał słynny serwis Maria – zaprojektowany na cześć pierwszej ukochanej żony. Stał się on symbolem art deco – i jednocześnie najbardziej licznie wyprodukowanym serwsem w historii porcelany. Jego nakład przekroczył dawno 50 milionów egzemplarzy – a firma Rosenthal produkuje go do dzisiaj. Postawiony na stole zawsze zachwyca swoja niezwykłą elegancją.

Założyciel firmy Philip Rosenthal zmarł chory na wygnaniu w Anglii, do której został zmuszony uciekać w 1934 roku. Jego zięć był członkiem NSDAP – fanatycznym hitlerowcem. Korzystając z ustaw Norymberskich przejął cały majątek teścia, którego oskarżył o niepoczytalność. Paradoksalnie być może to uratowało fabrykę przed parcelacją i rabunkiem, co spotkało wiele innych fabryk zarządzanych przez Niemców z korzeniami żydowskimi.

Wkrótce po wojnie syn Philip jun.   zaczął się starać o rodzinny majątek, który odzyskał w 1950 roku.

Podczas gdy dział artystyczny koncentrował się początkowo na umiejętnych dekoracjach, aspekt kreatywnego projektowania musiał poczekać do okresu Philipa Rosenthala jun. (*1916, †2001), który otwarcie zachęcał projektantów na całym świecie do spędzania czasu w pracowni firmowej lub dostarczania pomysłów projektowych. Jednym z pierwszych, którzy poszli za wezwaniem, był duński artysta Bjørn Wiinblad, który swoje pierwsze dzieła stworzył w pracowni Selb-Plößberg w 1957 roku. Ponieważ pomysł okazał się bardzo udany, firma Rosenthal w 1961 roku stworzyła markę „Rosenthal Studio-Linie”, przeznaczoną prezentować tylko przedmioty, które zostały uznane przez niezależne jury za awangardowe. Z pewnością opłaciło się, ponieważ w ciągu następnych dziesięcioleci Rosenthal AG współpracował z ponad tysiącem projektantów i otrzymał ponad czterysta nagród za wzornictwo.

Już na początku lat 60. okazało się, że pierwotny dział sztuki jest zdecydowanie za mały i dlatego w 1967 r. wybudowano nowy kompleks (Rosenthal am Rothbühl), podczas gdy stary dział sztuki działał do 1969 r., ostatecznie został wyrejestrowany w 1969 r. 1971 r.

tytuł: "Opowieść o hebanowym rumaku"

Z cyklu: "Baśni 1001 nocy"

W zamierzchłych czasach żył sobie król, władca potężny i przez wszystkich szanowany. Miał on trzy dorodne córki, piękne niczym poświata księżyca lub usiana kwieciem łąka, a poza tym jeszcze syna, który blaskiem swej urody zaćmiewał księżyc. Kiedy pewnego razu król, siedząc na wysokim tronie, sprawował rządy, stanęło przed nim trzech mędrców, z których jeden przyniósł ze sobą pawia ze szczerego złota, drugi - róg z mosiądzu, a trzeci - rumaka z kości słoniowej i hebanowego drewna. Tedy król ich zapytał: - Cóż oznaczają te przedmioty?...

dalsza część baśni na blogu facebook Porcelanowe Skarby