Stary piękny secesyjny Rosenthal – rarytas w każdej kolekcji.

Piękna secesyjna patera Rosenthal w doskonałym stanie

Jedna z najpiękniejszych – dekorowana złotymi medalionami i secesyjnymi kampanulami – kołnierz patery talerza jest szeroki i podzielony na sześć części – w każdej z nich piękna kwiatowa dekoracja  tworząca złotą oprawę głównej dekoracji na środku talerza – w postaci bukietu róż. Wspaniała harmonia kolorów – paleta secesyjna – pastelowa z ulubionymi w secesji odcieniami od  bladego  do bordowego różu i błękitu okraszonego żółtymi i zielonymi akcentami – wspaniała złota oprawa w niewiarygodnie dobrym stanie…

Na aukcjach od 100 euro w górę – ale w tak dobrym stanie nie spotkałem. Poza tym sygnatura jest najstarsza z tych, które znalazłem w Internecie – najpóźniejsza była z 1933 roku – nasza sygnatura – sam autograf Rosenthal bez dodatków obowiązywał od 1910 roku – prawdopodobnie do abdykacji cesarza Wilhelma w 1918 roku – w tym czasie obok nazwiska Rosenthal pojawiło się słowo Germany zamiast Bavaria  . Prawdopodobnie  liczba 18 pod Bavaria oznacza rok produkcji 1918.

Biała doskonała piękna porcelana

Średnica 27,7 cm

Szerokość kołnierza 4,5 cm

Średnica płaskiego dna 18 cm

Średnica kółka pod spodem 17 cm

Wspaniały stan – złocenia najwyraźniej nigdy nie spotkały się z niemiecką zmywarką – a patera bezpiecznie przetrwała dwie wojny światowe w jakim niemieckim kredensie – aż w końcu znajomy kolekcjoner, którego kolekcję mamy przyjemność sprzedawać – wypatrzył ją berlińskim antykwariacie.

Notatka historyczna

Twórca marki, urodzony w roku 1855 Philipp Rosenthal, z delikatną białą ceramiką miał styczność od dzieciństwa – był synem hurtownika bawarskiej porcelany. W firmie ojca zgłębił tajniki handlu tym cennym towarem, a gdy skończył 18 lat, wyruszył z Niemiec do Stanów Zjednoczonych, by objąć posadę pomocnika w firmie braci Meyerów, zajmującej się importem zastawy. Poznawał gusty, śledził bestsellery, obsługiwał klientów. Młody handlowiec  przekonał się, że w Ameryce brakuje porcelany dekorowanej. 6 lat po wyjeździe z ojczyzny, w roku 1879, wrócił więc do Niemiec, by na zamku Erkersreuth otworzyć z bratem Maxem  własną manufakturę. Na początku jego żona Maria malowała białą najtańszą niezdobioną porcelanę – a Phillip – jako domokrążca przemierzał miasta i wioski Bawarii i pukając od drzwi do drzwi- sprzedawał...  porcelanę z ręcznie malowanymi różyczkami. Potem na cześć swojej ukochanej drugiej żony stworzył serwis Maria - z różyczkami wytłaczanymi na szerokim kołnierzu talerzy i kołnierzach dzbanków. Chociaz niektórzy mówią, że to kwiaty granatów…

Dwóch zatrudnionych przez niego malarzy dekorowało tam naczynia pochodzące ze znakomitej wytwórni Hutschenreuther w pobliskim Selb. Choć początki były skromne, właśnie od tego momentu datuje się istnienie marki Rosenthal.

Porcelana Rosenthal - popielniczka

Przełom w dziejach firmy przyszedł wraz z niepozornym przedmiotem, który przyniósł pracowni Rosenthala pierwszy wielki komercyjny sukces. Była to... porcelanowa popielniczka z napisem „miejsce odpoczynku dla zapalonego cygara”. Znakomite wyczucie rynku sprawiło, że firma Rosenthala szybko rozrosła się do 60 osób. W ciągu 10 lat zarobili z bratem tyle pieniędzy, że mogli założyć własną fabrykę. Amerykański sen spełniał się w Bawarii. 34 letni Philipp spełniał swoje marzenie. W roku 1889 twórca marki otworzył w Selb własną fabrykę porcelany, w której odbywał się już cały proces produkcji – od projektowania fasonów i wzorów, przez wytwarzanie naczyń, po zdobienie białej porcelany elegancką malaturą. Seria trafnych posunięć założyciela firmy (dziś nazwalibyśmy je inwestycją w start-upy) doprowadziła do powstania w 1897 roku koncernu Philipp Rosenthal & Co.

Pełen wyraz aspiracjom założyciela daje utworzenie w 1910 roku Działu Artystycznego (Kunstabteilung) przy fabryce Rosenthala w Selb. Współpraca ze znanymi artystami pozwala na jeszcze większe niż do tej pory, twórcze wykorzystanie materii porcelany. Powstaje uproszczony w formie serwis śniadaniowy Donatello (4.) z motywem wiśni malowanych podszkliwnie – autorstwa Juliusa Vilhelma Guldbrandsena czy przedmioty utrzymane w stylu Art Déco, takie jak figury Lothara Otto (5.), Constantina Holzera-Defanti, Wolfganga Schwartzkopffa. Przy tytule pracy pojawia sie coraz częściej nazwisko autora. Nowe prądy w sztuce i estetyce pierwszych dziesięcioleci XX wieku znajdują odzwierciedlenie w detalach: ornamentach, bordiurach i zwieńczeniach uszek. Rosenthal jako jedna z nielicznych manufaktur nadąża za szybko pojawiającymi się trendami. Równoczesnie dba, by nowe, pełne artyzmu prace mialy szansę zaistnienia wśród różnych grup społecznych, co dodatkowo wyróżnia ją na tle innych, ówcześnie działających wytwórni.

To właśnie pod tą marką w roku 1916 zadebiutowała „Biała Maria” – serwis porcelanowy o statusie ikony designu. Zadedykowany został drugiej żonie Philippa Rosenthala i nazwany jej imieniem. „Maria” zresztą nie zawsze była biała – w zależności od zmiennych mód przystrajała się m.in. letnimi kwiatami (dekoracja „Sommerstrauss”), elegancką niebieską girlandą („Maria Rosenkante blau”) i szykownym w swej prostocie cienkim złotym paskiem. Na przełomie XX i XXI wieku pojawiła się także czarna wersja legendarnego serwisu. Nieco wcześniej zaś zadebiutowała wykonana ze szkła kryształowego seria naczyń uzupełniających („Maria Crystal”)– szklanek, salaterek, pater.

Ponieważ w fasonie „Maria” wytarzane są nie tylko talerze w szeregu rozmiarów, filiżanki do różnych napojów gorących i tzw. środek stołu (dzbanki, cukiernice, mleczniki, wazy, patery), ale też najrozmaitsze naczynia uzupełniające (bulionówki, salaterki, kieliszki do jajek) i dekoracyjne (choćby wazony o różnych kształtach albo świeczniki w kilku formach), ikoniczny serwis Rosenthala określa się często jako najbardziej rozbudowany serwis porcelanowy świata. Czy to prawda? Trudno stwierdzić; wiadomo jednak na pewno, że „Białą Marią” z powodzeniem nakryjemy do najbardziej wykwintnej uczty.

Dramatyczne losy rodziny Rosenthal

Warte uwagi są dramatyczne dzieje Philippa Rosenthala i jego firmy w mrocznej epoce nazizmu. Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku twórca marki, choć był katolikiem, ze względu na żydowskie pochodzenie został usunięty z firmy. W trosce o przychody z eksportu sprawę załatwiono w białych rękawiczkach, odpowiednio rozgrywając spory rodzinne. Ponieważ rodziny córek Rosenthala z pierwszego małżeństwa, Klary i Anny, w przekonaniu seniora rodu mogły stanowić zagrożenie dla funkcjonowania firmy, swym plenipotentem Philipp uczynił pasierba – syna drugiej żony. W ten sposób chciał zachować realny wpływ na zarządzanie firmą.

W reakcji na tę decyzję synowie Anny Rosenthal złożyli jednak do sądu wniosek o ubezwłasnowolnienie dziadka, a w efekcie paroletniego postępowania reżimowy sędzia w roku 1937 orzekł wstecznie, że u Philippa Rosenthala już w 1934 roku „w wyniku głębokich zmian tętniczych związanych z wiekiem doszło do nieodwracalnych zmian w mózgu”. W tym samym roku twórca legendarnej marki zmarł, a firmę faktycznie przejęli naziści. Wkrótce na stołach hitlerowskich dygnitarzy zagościła porcelana ze swastyką ponad charakterystycznym logo marki Rosenthal, a dochody z importu cenionych na świecie wyrobów zasilały nazistowską machinę wojenną.

W okresie narodowego socjalizmu Philipp Rosenthal, będąc katolikiem, musiał w 1934 r. wycofać się z przedsięwzięcia ze względu na swoje żydowskie pochodzenie . Zarząd i rada nadzorcza zwróciły się przeciwko Rosenthalowi i podjęły różne działania, aby uniemożliwić Philippowi Rosenthalowi wykorzystanie jego akcji z prawem głosu w celu zmiany składu zarządu i rady nadzorczej. Rząd niemiecki został poproszony o wsparcie i sprzedał akcje uprawniające do głosowania osobom niechętnym Rosenthalowi. Jednak reżim nazistowski nie wystąpił bezpośrednio przeciwko Philippowi Rosenthalowi, aby nie narażać zagranicznej działalności firmy. Rozsądnie ukrywani Aryjczycy wykorzystali rodzinę i nakłonili następcę Rosenthala do wystąpienia z firmy. Śmierć Philippa Rosenthala w 1937 roku ostatecznie utorowała drogę jego wnukom. W 1936 roku Rosenthal kupił producentów porcelany Waldershof i Thomas w Weidenberg-Sophienthal. Firma Rosenthal Isolatoren GmbH (RIG) została założona w 1939 roku z oddziałami w Erkersreuth (Selb) i Hennigsdorf pod Berlinem. W 1939 roku firma zmieniła się na Rosenthal Porzellan AG.

Kiedy uchwalony 27 marca 1941 r. Dekret o spółkach zubożałych przedsiębiorstw handlowych (RGBI 1941, s. 177) wymusił zaprzestanie działalności żydowskiej firmy i marki Rosenthal, „aryjskie” kierownictwo interweniowało za pośrednictwem Josepha Goebbelsa, aby kontynuować wykorzystywanie marki Rosenthal.

Porcelana Rosenthal: nowe rozdanie

Kolejny przełom w dziejach wytwórni porcelany Rosenthal przyszedł w roku 1950, gdy firmę odzyskał  Philip Rosenthal Jr, syn Marii żony założyciela z drugiego małżeństwa (w odróżnieniu od ojca mający w imieniu pojedyncze, a nie podwójne „l”). Urodzony w 1916 r., ze względu na pochodzenie już jako 18-latek musiał wraz z bliskimi emigrować do Anglii. Po wybuchu II wojny światowej zaciągnął się jako ochotnik do Legii Cudzoziemskiej. Gdy władzę we Francji przejął kolaboracyjny rząd Vichy, Rosenthal junior opuścił szeregi armii i przedarł się z powrotem do Anglii. Tam pracował jako nauczyciel niemieckiego, dziennikarz, wreszcie urzędnik w departamencie propagandy brytyjskiego MSZ.

Filia Rosenthala w Kronach została założona w 1897 roku jako Bauer, Rosenthal & Co. W 1913 roku pracowało tu już 350 pracowników. Po wojnie produkcję stopniowo ograniczano. W 1971 roku wytwarzano tu już tylko kamionkę delikatną, a w 1998 roku fabrykę ostatecznie zamknięto.

Do Niemiec Philip Rosenthal wrócił w roku 1947 i od razu z energią przystąpił do starań o odzyskanie firmy ojca, co ostatecznie dokonało się w 1950. Wkrótce objął stanowisko szefa działu projektowania, kilka lat później – prezesa zarządu, którym (z dwuletnią przerwą) pozostawał aż dwie dekady, a następnie, przez kolejne dziesięciolecie, przewodniczącym rady nadzorczej.

To właśnie Philip Rosenthal uczynił rodzinną firmę tym, czym jest do dziś – jedną z najbardziej cenionych w świecie marek porcelany. Po ojcu odziedziczył znakomite wyczucie rynku, które pozwoliło mu podbić serca klientów nowoczesnym wzornictwem, wpisującym się w ducha lat 50. i 60. Syn założyciela fabryki – Philip junior konsekwentnie kontynuuje dzieło ojca. Na początku lat sześćdziesiątych powołuje do życia Studio-Line, które podobnie jak Kunstabteilung Philippa seniora, zrzesza wybitnych artystów popularyzujących innowatorskie wzornictwo (m.in. Waltera Gropiusa – współtwórcę i patrona Bauhausu, czy Timo Sarpaneva – fińskiego projektanta form przemysłowych). Równolegle do aktywności Studio-Line Philip junior wdraża koncepcje artystów nowej generacji. W limitowanych seriach porcelanowych talerzy, kamień milowy powojennej serii Rosenthala, stanowią prace Toma Weselmana, Roya Lichtensteina, Salvadora Dali, Andy Warhola , Giovanni Versace. Kluczem do sukcesu okazała się współpraca z projektantami takimi jak Raymond Loewy, Tapio Wirkkala, Timo Sarpaneva i Luigi Colani. Wiele ich dzieł ma dziś status ikony designu XX wieku – jak choćby serwis do herbaty TAC projektu Waltera Gropiusa z 1967 roku. Idea, aby za sprawą dobrego nowoczesnego wzornictwa podnosić jakość życia zwykłego człowieka, okazała się wielkim sukcesem – także komercyjnym.

Pozycję marki Rosenthal jako cenionego na całym świecie wytwórcy porcelany ugruntowała współpraca z największymi artystami takimi jak Henry Moore, Friedensreich Hundertwasser, Salvador Dali, Ernst Fuchs i HAP Grieshaber. Odrębnym rozdziałem jest linia „Rosenthal meets Versace” – powstająca od 1992 roku seria bogato zdobionych serwisów obiadowych i herbacianych, reprezentujących eklektyczny styl tego luksusowego domu mody. Najsłynniejsze z nich to biało-niebieski „Le Grand Divertissement”, biało-złoty „Meandre d'Or”, występująca w kilku wariantach kolorystycznych „Medusa” – zawsze z charakterystycznym logo Versace, głową Gorgony – a ponadto czarno-złote „Vanity” i „Barocco”, wielobarwny „Russian Dream” i złoto-różowy „Les rêves Byzantins”.

Rosenthal design

Niemiecka firma porcelanowa została założona w 1879 roku jako warsztat zdobienia białej porcelany przez Philippa Rosenthala w Erkersreuth koło Selb. W pierwszych latach firma dekorowała kubki musujące, kubki pamiątkowe i przedmioty pielgrzymkowe, ale w latach 1889/90 zbudowała własną fabrykę porcelany w Selb, która produkowała wysokiej jakości porcelanę (m.in. 53” filiżanka do mokki, 1891) i stosowała już w swoim dziale malarskim procesy druku kolorowego i stalowego.

Twórcza dynamika secesji (i jednoczesne odejście od historyzmu) uchwyciła wzornictwo porcelany codziennej w Rosenthal od 1899 roku, co znajduje odzwierciedlenie w nowych sylwetkach naczyń, w dekoracji reliefowej, w nowych technikach zdobniczych i wreszcie w obsłudze określenia takie jak „Flora” (1899), „Pâte sur pâte” (1899), „Iris” (1900), „Pensée” (1901) czy „Secesja” (1901). W przeciwieństwie do takich firm jak Meißen czy Nymphenburg, Rosenthal na początku XX wieku nie korzystał ze znanych projektantów. Dopiero w 1914 roku powstał serwis według projektu artysty Bruno Paula (serwis do herbaty „antyczny”), który jednak wprowadzono na rynek bez podania nazwiska artysty. Jednak już w 1900 roku Rosenthal potrafił wskazać nazwiska znanych artystów zajmujących się produkcją porcelany ozdobnej, m.in. KW Diefenbacha, Karla Grossa czy Adolfa Opla. W 1910 roku Rosenthal założył specjalny dział sztuki zajmujący się naczyniami ozdobnymi i porcelaną figuratywną, którym do 1924 roku kierował Julius-Vilhelm Guldbrandsen. Wysokiej jakości malarstwo było charakterystyczne dla porcelany dekoracyjnej od końca I wojny światowej do połowy lat 20. XX wieku. Guldbrandsen zaprojektował kobaltowy motyw kwiatów i wąsów „Rosari” oraz kolorowe dekoracje onglaze Kurta Wendlera. W połowie lat dwudziestych dział artystyczny fabryki Selb zaczął odwracać się od mocnych kolorów, z jednej strony w związku z odejściem Gulbrandsena, a z drugiej strony, aby odpowiedzieć na zmieniony gust czasu, aktualna obecnie „ styl obiektywny”. Najważniejszymi projektantami tamtych lat byli rzeźbiarze Dorothea Charol („Pierrot”, 1925), Gerhard Schliepstein („Książę”, „Księżniczka”, „Muzyka”, 1926/27), Gustav Oppel i Grete Zschäbitz („Fantasy Bird”, 1926) Hinrich Hussmann/seria koni 1934/ . W latach 20. XX wieku dział zastawy stołowej firmy Rosenthal oprócz form neobarokowych wypuścił szereg nowoczesnych zestawów, w tym projekty monachijskiego rzemieślnika Friedricha Fleischmanna (serwis do kawy „Madeleine”) oraz Georga A. Matheysa, który wraz z jego naczynia hotelowe „760” (z subtelnym dekorem z linii Edge) idealnie korespondowały z funkcjonalnym stylem końca lat 20. XX wieku.

Charakterystyczne dla produkcji Rosenthala z lat 30. było zestawienie nowoczesności z neobarokiem, co znalazło odzwierciedlenie w dziale artystycznym poprzez projekty zalotnych tancerek czy po prostu naturalistyczne akty i przedstawienia zwierząt. Od 1934 roku Fritz von Stockmayer, który kierował działem artystycznym do 1940 roku, kształtował w Selb dział naczyń ozdobnych i dekoracji. W dziale zastawy stołowej w latach 30. powstały m.in. zestawy „Daphne” (autorstwa Wilhelma Wagenfelda) i „Schönheit der Arbeit” (autorstwa Heinricha Loeffelhardta).

W okresie powojennym Rosenthal zaczął odchodzić od bezkrytycznie przyjętej produkcji z lat 30. Bauhausu i Deutscher Werkbund). „New Look”, jak nazwano nową kolekcję Rosenthala z 1955 roku, firma podjęła próbę połączenia tradycji Bauhausu i „stylu nerkowca” i wprowadziła do sztuki prace Hansa Wohlraba („Wazon z wąską szyjką”) między innymi Beate Kuhn (pudełko „K 2202” i wazon „K 2644”). Przełomowa okazała się współpraca z amerykańskim projektantem Raymondem Loewym (w latach 1951-1955), który zaprojektował m.in. serwis do kawy „2000” oraz ceramikiem Janem Bontjesem van Beekiem, który stworzył serię wazonów «K 2637». Asymetryczny wazon Fritza Heidenreicha i modele Hannsa Hoffmanna-Lederera były sukcesami sprzedażowymi, które często były kopiowane. W 1953 roku słynny twórca Bauhaus Wilhelm Wagenfeld stworzył dwie miski reliefowe dla nowej „Rosenthal Line” oraz serwis do kawy i obiadów dla oddziału Thomas w Marktredwitz. Pod koniec lat pięćdziesiątych Hans Theo Baumann (serwis do herbaty „Berlin”, 1959), Elsa Fischer-Scharrer, Otto Koch (serwis z walizkami „20:1”), Rudolf Lunghard (seria mokka „Oval”, 1951) oraz Richard Scharrer stworzył udane zestawy i Bjørn Wiinblad (zestaw do kawy „Romance”, 1951). W 1953 roku Wilhelm Wagenfeld stworzył dwie miski reliefowe dla nowej „Rosenthal Line” oraz serwis do kawy i obiadów dla oddziału Thomas w Marktredwitz. Pod koniec lat pięćdziesiątych Hans Theo Baumann (serwis do herbaty „Berlin”, 1959), Elsa Fischer-Scharrer, Otto Koch (serwis z walizkami „20:1”), Rudolf Lunghard (seria mokka „Oval”, 1951) oraz Richard Scharrer stworzył udane zestawy „Bettina” a  Bjørn Wiinblad (zestaw do kawy „Romance”, 1951). W 1953 roku Wilhelm Wagenfeld stworzył dwie miski reliefowe dla nowej „Rosenthal Line” oraz serwis do kawy i obiadów dla oddziału Thomas w Marktredwitz.

W 1960 roku Rosenthal otworzył pierwsze „domy studyjne” dla współczesnego wzornictwa, aw 1961 roku firma wprowadziła „linię studyjną” Rosenthala, która prezentowała różnorodne produkty artystyczne, o których włączeniu zadecydowało niezależne jury złożone z ekspertów w dziedzinie wzornictwa. We wczesnych latach skandynawski projektanci w szczególności ukształtowali projekty „linii Studio”: Tapio Wirkkala (Service „Variation”, 1962; „Composition”, 1963; „Herbata dla dwojga” - znana również jako „Porcellaine noire” - , 1963; «Modulation», 1967; «Assam», 1968; «Century», 1969, o strukturze powierzchni zbliżonej do wzoru słojów chińskiego ryżu, metalowe pałąkowate uchwyty na doniczkach i wazach) oraz Bjørn Wiinblad (Service «Lotus», 1964; „Czarodziejski flet”, 1968).

Kamieniami milowymi w rozwoju Rosenthal „Studio Line” było wprowadzenie w 1968 roku serii reliefowej Rosenthal (od połowy lat 70. artyści o międzynarodowej renomie artyści tacy jak Otto Herbert Hajek, Henry Moore, Marcello Morandini („Onda Costrutta”, 1980), Günther Uecker, Paul Wunderlich, Niki de Saint-Phalle (obiekt ceramiczny „Nana”, 1973), Victor Vasarely i Salvador Dalí . Dużym powodzeniem cieszył się także serwis do herbaty „TAC I” (1969) autorstwa Waltera Gropiusa.

Artyści i projektanci tacy jak Otmar Alt, Barbara Brenner, Dorothy Hafner, Johan van Loon, Marcello Morandini, Gilbert Portanier, Otto Piene i Paul Wunderlich zaprojektowali kolekcję „Filiżanki kolekcjonerskie artystów” (1988). Artyści tacy jak Holender Maarten Vrolijk (filiżanka nr 21, 1993) i indonezyjski projektant Yang (filiżanka nr 22, 1993) zaprojektowali filiżanki do espresso artystów (w oparciu o kształt „Cupola”). Ponadto Rosenthal produkował szklanki (autorstwa Michaela Boehma, Richarda Lathama i Wolfa Karnagela) oraz sztućce w „linii Studio”.

Hans Theodor Baumann stworzył sztućce „Berlin”, które otrzymały holenderską nagrodę za wzornictwo Gulden Vorm, Bjørn Wiinblad zaprojektował zabawne „Asimetria” oraz rustykalne modele „Brotzeitbesteck” i „Grillebesteck” (z uchwytami wykonanymi z twardej porcelany). Klasyki „Kompozycja” (wszystkie części wykonane z jednego kawałka), „Curve” i „Waist” pochodzą od Tapio Wirkkala. W sztućcach „Cambio” zaprojektowanych w 1993 roku Marcello Morandini nawiązał do klasycznego nowoczesnego stylu i zaskoczył ekstrawaganckim detalem: stopniowanymi widelcami. Sztućce „Maestro” (1993) autorstwa Haralda Lamperta miały zdobienia w stylu Art Deco na uchwytach

Do udanych projektów lat 90. należały dekoracje (1993) Gianniego Versace, porcelanowe serwisy „Niebieska godzina” Johana van Loona, „Scenariusz” Barbary Brenner (artystycznie inspirowany miniaturowy pejzaż miejski z architektonicznie wyglądającymi dzbanami, talerzami, filiżankami, kółkami i puszek), „Mythos” Paula Wunderlicha, „Spirit” (1993) Dorothy Hafner oraz kreację Frogdesign „Avenue” (w siedmiu dekorach, w tym „Paris” i „New York”), której motywem przewodnim jest skos. Przedstawiony na płaskorzeźbie, kontynuuje swój ruch w górę i w dół w równolegle przesuniętych uchwytach i pozwala brzegom talerza unieść się z uderzającym zamachem. Wśród limitowanych obiektów artystycznych znalazły się prace Otmara Alta („Słoń szuka panny młodej” i „Rübennase”, 1993), Rainera Fettinga („Der Pelikan”, 1993) i Toma Wesselmanna („Krajobraz”, 1993) wyszedł. W 1994 roku, z okazji 75. rocznicy powstania Bauhausu, 12 artystów dokonało reinterpretacji legendarnej formy „TAC I” Waltera Gropiusa. W 1997 roku Jasper Morrison stworzył minimalistyczną formę „Moon”, która wpisuje się w najlepszą tradycję klasycznego modernizmu. Naczynia rezygnują z jakichkolwiek efektów; każdy szczegół jest oparty na funkcji. »Moon« i powiązane serie akcesoriów «Moon C-Line» i «Moon Cova» to klasyki designu, które zdobyły kilka nagród, w tym nagrodę Red Dot / Red Dot Award (1997) International Design Prize Baden-Württemberg (1998) Design Award « Die Gute Industrieform” / iF (2002). co wpisuje się w najlepszą tradycję klasycznego modernizmu. Naczynia rezygnują z jakichkolwiek efektów; każdy szczegół jest oparty na funkcji. »Moon« i powiązane serie akcesoriów «Moon C-Line» i «Moon Cova» to klasyki designu, które zdobyły kilka nagród, w tym nagrodę Red Dot / Red Dot Award (1997) International Design Prize Baden-Württemberg (1998) Design Award « Die Gute Industrieform” / iF (2002). co wpisuje się w najlepszą tradycję klasycznego modernizmu. Naczynia rezygnują z jakichkolwiek efektów; każdy szczegół jest oparty na funkcji. »Moon« i powiązane serie akcesoriów «Moon C-Line» i «Moon Cova» to klasyki designu, które zdobyły kilka nagród, w tym nagrodę Red Dot / Red Dot Award (1997) International Design Prize Baden-Württemberg (1998) Design Award « Die Gute Industrieform” / iF (2002).

W nowym tysiącleciu Rosenthal wyprodukował „Kolekcję Andy'ego Warhola” (2002), za którą Rosenthal otrzymał wyłączny dostęp do pełnego dorobku wizualnego Andy'ego Warhola od Fundacji Warhola, serwis „Coup” Konstantina Grcica (2003), „Units” service marki Vogt + Weizenegger (2004), kolekcja naczyń „Genio” (2006) Stefana Dieza oraz kolekcja „Landscape” (2008) Patricii Urquioli – przełomowa koncepcja stołu z porcelany, szkła, sztućców i akcesoriów, w której niezwykle cienkie odłamki, a także różne płaskorzeźby i dekoracje, które przebiegają przez cały serwis jak mapa. Dużą popularnością cieszyły się również naczynia „A la Carte” (z wariacjami nakrycia stołu origami, nimbus, poncho, Scoop, tatami i papayrus) autorstwa zespołu projektantów Cairn Young i Robin Platt.

Do 2009 roku Rosenthal był niezależną spółką w ramach Waterford Wedgwood Holding, która przejęła firmę w 1997 roku. Grupa Sambonet Paderno Industrie przejęła Rosenthal w 2009 roku i założyła Rosenthal GmbH. Siedziba firmy znajduje się w Selb w Niemczech.

W 2000 roku Rosenthal przejął tradycyjną markę Hutschenreuther. W 2004 roku w Selb-Ploessberg zostało otwarte Muzeum Rosenthala i powstała marka „Home Designs”. Od 1992 roku Rosenthal produkuje również meble pod marką „Rosenthal Furniture”, w tym serie „Prisma”, „Ypsilon”, „Muevo”, „Cetera”, „Quadrindo” i „Online2”. W kwietniu 2011 roku firma Sambonet Paderno ogłosiła, że oprócz ekskluzywnych naczyń porcelanowych chce wyprodukować tańszą serię dla stołówek, restauracji i małych hoteli pod nazwą „Arthur Krupp”. Za tę zmianę wskazał stale spadającą sprzedaż w segmencie wysokich cen oraz rosnącą presję kosztową ze strony nowych producentów z krajów o niskich płacach. © Königsdorfer Medienhaus, Frechen (René Zey)

Porcelana Rosenthal dziś

Philip Rosenthal zmarł w roku 2001. Jego śmierć nie zatrzęsła jednak firmą, już wcześniej zarządzaną przez młodszą kadrę kierowniczą. Problemy zaczęły się u progu światowej recesji – w czerwcu 2008 roku globalny koncern zatrudniający 1100 osób stracił płynność finansową, a sześć miesięcy później oficjalnie ogłosił niewypłacalność. Ratunek przyszedł z Włoch. Firma Rosenthal stała się częścią Sambonet Paderno. Produkcja, jak dawniej, odbywa się w bawarskim Selb, a salony porcelany na całym świecie niezmiennie oferują klientom „Marię” i inne eleganckie, klasyczne fasony zastawy stołowej (Sanssouci, St. Petersburg), luksusowe serwisy sygnowane: Versace, a także nowoczesne naczynia z porcelany kostnej (bone china) i porcelany twardej spod znaku Studio-line.

Do firmy Rosenthal należą też inne marki porcelany: Thomas (nowoczesne, bezpretensjonalne wzory), Hutschenreuther (piękna, XIX-wieczna estetyka) i Arthur Krupp (niedroga porcelana do kawiarni i restauracji).

Po powrocie z Ameryki, 24 letni Phillip Rosenthal wraz z bratem Maxem kupił w 1879 roku Schloss Erkersreuth, gdzie już rok później założył swoją pierwszą firmę - Philipp Rosenthal Porzellanmalerei. Na początku jego żona Maria malowała białą najtańsza niezdobioną porcelanę – a Phillip – jako domokrążca przemierzał miasta i wioski Bawarii i pukając od drzwi do drzwi- sprzedawał...

W sąsiednim Selb Lorenz Hutschenreuther produkował białą porcelanę, którą bracia Rosenthal kupowali i malowali w swojej pracowni, gdzie już w 1883 roku zatrudniali 80 pracowników. Wkrótce okazało się, że pomieszczenia w Schloss Erkersreuth są niewystarczające, i w 1889 roku przenieśli się do Selb, gdzie w błyskawicznym tempie powstawała nowa fabryka.

Philipp Rosenthal już wówczas dał się poznać jako człowiek, który nie bał się podejmować rewolucyjnych działań, czym zdobył sobie wielkie uznanie.

Nawet znane wówczas królewskie i książęce manufaktury sygnowały swoje wyroby znakami, które zrozumiałe były jedynie dla koneserów.

Pomimo wielu głosów krytyki ze strony jego partnerów i przyjaciół, P. Rosenthal jako pierwszy użył swojego stylizowanego podpisu w charakterze sygnatury, która dziś jest jedną z najbardziej znanych na świecie.

Nie bał się także podjąć konkurencji z bardzo popularnymi wówczas wyrobami francuskimi i z premedytacją nadawał francuskie nazwy dla własnych serwisów, takich jak: Louis XIV, Monbijou, Pompadour, Moliere  i Sans Souci, którym nadał też formy ze "Złotego Wieku" Europy - Baroku i Rokoko.

Serwis Sans Souci jeszcze w 1955 roku należał do standardowej kolekcji firmy.

Rosenthal, jako człowiek otwarty także na nowoczesne formy i wzornictwo, własnoręcznie narysował w 1907 roku gładki, prosty w formie, nowoczesny serwis Donatello.

Kolejnym krokiem milowym było uruchomienie w 1911 roku własnego wydziału artystycznego, którego wyroby rozsławiły firmę na całym świecie.

W 1934 hitlerowcy zaczęli rodzinę Rosenthalów poddawać represjom  mimo, że ustawy norymberskie wywłaszczające Żydów zostały uchwalone rok później. W wyniku presji zarząd nad fabryka zaczeli sprawować aryjscy członkowie zarządu- a twórca Imperium Rosenthalów- musiał usunąć się z zarządu firmy i w 1934 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii…

30 marca 1937 roku Philipp Rosenthal zmarł, a zarząd przejęli: jego syn Philipp Rosenthal Jr. i dyrektor generalny Otto Zöllner.

Uruchamiając w 1960 roku w Norymberdze pierwszy salon firmowy Studio-Haus, firma Rosenthal rozpoczęła budowę pierwszej na świecie sieci sklepów designerskich.

W 1985 roku przedsiębiorstwo zatrudniało na świecie 8500 pracowników.

Irlandzki koncern Waterford Wedgwood objął w 1997 roku pakiet większościowy akcji Rosenthal AG. Holding z siedzibą w Dublinie jest największym na świecie dostawcą produktów "kultury stołowej".

W 2000 roku, firma Rosenthal połączyła się z jedną, z największych przez wiele lat konkurencyjnych marek na rynku porcelany, firmą Hutschenreuther. W 2010 roku Rosenthal został wchłonięty przez koncern Wedgewood – a obcenie jest częścią fińskiej grupy kapitałowej Fiskaars.