Ratio Naturalis w prawie rzymskim klasycznem, 1930 r.

Ignacy Koschembahr Łyskowski

• Rok wydania: 1930
• Rodzaj okładki: Miękka
• Autor: Ignacy Koschembahr Łyskowski
• Stan: Używana
• ISBN: -
• Wymiar: 17cm x 24cm
• Nr wydania: -
• Seria: -
• Ilość stron: 50
• Waga: 0.15 kg
• Indeks: -
• TIN: T01227671

Prawo rzymskie;– termin oznaczający najczęściej;prawo;starożytnego;Rzymu, które rozwijało się od czasów prawa zwyczajowego, aż do kodyfikacji;Justyniana I Wielkiego;(VI wiek n.e.). Prawo rzymskie miało istotny wpływ na rozwój prawodawstwa europejskiego (tzw. recepcja prawa rzymskiego) w postaci prawa powszechnego (ius commune) w;średniowieczu,;pandektystykę, która osiągnęła swoje apogeum w;XIX wieku, a także na współczesną naukę, rozwijaną jako przedmiot;uniwersytecki. Senat;był instytucją znaną już w czasach Rzymu królewskiego. Był to wówczas organ doradczy, nieposiadający kompetencji ustawodawczych. W okresie;republiki;jego władza poszerzyła się o tzw.;auctoritas patrum, czyli zatwierdzanie ustaw zgromadzenia ludowego. Uchwały senatu, czyli;senatus consulta, moc prawa obowiązującego uzyskały za czasów;Augusta. Pierwszą taką uchwałą było S.C. Silanianum z 10 r. n.e. Senat zaczął zastępować zgromadzenia ludowe w kwestiach ustawodawczych. Przyczyn należy szukać w odchodzeniu od demokracji republikańskiej. Skład Senatu był bowiem ustalany przez;Cesarza, co dawało mu ogromny wpływ na sam proces ustawodawczy. Pomimo wzmocnienia roli Senatu, tracił on na znaczeniu. Wiązało się to z tym, że z inicjatywą ustawodawczą najczęściej występował sam Cesarz. Prawnicy rzymscy nie uznawali samej uchwały za źródło prawa. Źródłem prawa był wniosek, zwany;oratio principis, zaś akt głosowania prowadził tylko do nadania mocy prawnej wnioskowi. Prawo do wniesienia wniosku miał każdy z Senatorów oraz Cesarz.

Uwagi

Druk czytelny, Blok niespójny z oprawą, Oprawa wytarta, rozerwana na dwie części, luzem, Grzbiet naderwany, Rogi oprawy trochę zagięte, Strony pożółkłe, Brzegi stron zakurzone.