Rabbi Israel ben-Eliezer, ur. 27 sierpnia 1698 w Okopach Świętej Trójcy, zm. 22 maja 1760 w Międzybożu, rabin, cadyk, jeden z twórców chasydyzmu na terenach dawnej Rzeczypospolitej. Wyrażał się językiem, zrozumiałym dla każdego Żyda. Już za życia stał się popularny wśród najbiedniejszej części ludności żydowskiej. Działał głównie na terenie Podola. Jego nauka była próbą syntezy tradycji z nowym mistycyzmem i jednocześnie atakiem w ortodoksję żydowską. Baal Szem Tow był jak Luter dla chrześcijaństwie, gdyż uważał pośrednictwo rabinów w kontaktach z Bogiem i zagłębianie się w tajniki i zawiłości Talmudu za zbędne. Za to spotkał się z krytyką ortodoksów żydowskich. Głosił zwalczanie zła dobrem, które należy dostrzec jako aspekt boskości i sprowadzenia go następnie ku dobru. Każdy mógł liczyć na oczyszczenie i nagrodę, gdyż dusza człowieka jest połączona z Bogiem miłością. Boga należy chwalić nie poprzez umartwianie się i ascezę, ale poprzez mądre i radosne korzystanie z życia i darów, jakie z sobą niesie. Pobożność w tym ujęciu była afirmacją życia.
Baal Szem Tow zyskał rozgłos jako lekarz, cudotwórca. Nie pozostawił po sobie żadnych pism i sprzeciwiał się spisywaniu przez uczniów swoich ezoterycznych nauk. Jedyne teksty jakie się zachowały to kilkaset modlitw i homilii opublikowanych przez jednego z jego uczniów - Jakuba z Połonnego.