Polska idea imperialna, Polityka, Warszawa 1938, ss. 88.
Polska Idea Imperialna, to wystąpienie programowe zespołu redakcyjnego czasopisma Polityka. Pismo to ukazało się po raz pierwszy w 1937 r., ale w rzeczywistości było ono kontynuacją Niezależnego organu młodej inteligencji, czyli Buntu Młodych, wydawanego od 1931 r. i kierowanego przez tego samego redaktora naczelnego - Jerzego Giedroycia. Środowisko skupione wokół obu pism uchodziło za prorządowe, a właściwie za lojalną opozycję sanacyjną. Jego credo polityczne wyznaczały trzy idee: mocarstwowości, praworządności i silnej władzy. Wydana nakładem Polityki w 1938 r. broszura pt. Polska idea imperialna stanowiła efekt spotkań i zebrań dyskusyjnych współpracowników oraz sympatyków pisma. Składa się ona z sześciu rozdziałów: założenia ideowe, ustrój polityczny, armia i polityka zagraniczna, polityka mniejszościowa, problem żydowski, polityka społeczno - gospodarcza. Całość opracował komitet w składzie: Adolf Bocheński (polityka zagraniczna), Aleksander Bocheński (problem mniejszościowy, oprócz kwestii żydowskiej), Stanisław Skwarczyński (kwestia rolna) oraz Kazimierz Studentowicz (pozostałe zagadnienia oraz redakcja całości).