BUZDYGAN / PIERNACZ SZEŚCIOPIÓR z XVII lub XVIII wieku

wykonany w całości z metalu. Głowica z sześcioma, łagodnie profilowanymi piórami, zwężającymi się ku dołowi. Górna część trzonka zdobiona profilowanym zgrubieniem. W połowie trzonka pierścień z ukośnymi nacięciami, ozdobny pierścień z kółkiem także na jego zakończeniu.

Długość całkowita: 45 cm, średnica głowicy: 8 cm, waga: 1011 gram.

Stan zachowania: widoczny na zdjęciach - powierzchnie pokryte korozją, miejscami głębokie wżery.

Buzdygan pochodzi z Kresów dawnej Rzeczypospolitej i naszym zdaniem jest oryginalny. Nie mieliśmy jednak pomysłu, kto byłby dostatecznie kompetentny, by te przypuszczenia potwierdzić. Bez wątpienia został wykuty ręcznie, przy czym uwagę zwraca jego niewielka waga. Stan zachowania powierzchni, w tym miejscowe głębokie wżery korozyjne, wskazują na znaczny upływ czasu. Tego rodzaju mało wyszukane buzdygany żelazne używane były przez niższych rangą wojskowych i atamanów kozackich.

Buzdygan (węg. bozdogan - pałka, tur. - maczuga) – broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Trzonek był drewniany, okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem (odmiana perska). Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra w jej formie bojowej miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. W wersji paradnej pióra bywały zaokrąglone, obite srebrną lub złotą blachą, wysadzane klejnotami. W Polsce od XVI do XVIII wieku buzdygan stanowił oznakę władzy oficerskiej w kawalerii narodowego autoramentu: rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych.

Na życzenie kupującego możliwe jest wykonanie fachowej konserwacji za dodatkową opłatą. Jesteśmy organizacją non profit, a cały dochód z aukcji przeznaczony jest na działalność statutową Fundacji.