Szanowni Państwo.

Przedmiotem aukcji jest stylowa, piękna ikona z wizerunkiem Matki Bożej Poczajowskiej, wykonana na papierze, na drewnianej deseczce. Całość oprawiona w drewnianą ramkę, szkło i przyozdobiona (jak to często na wsiach bywało) srebrną w kolorze ramówką wycinaną ręcznie. Przedmiot zachowany jest w cudownym stanie, nie jest pisany temperą jak tradycyjne ikony, jest to zapewne stara litografia, ale proszę mi wierzyć, że urzeka pięknem, kolorystyką, bogactwem szczegółów i tym niepowtarzalnym klimatem jaki posiadają właśnie wiekowe ikony. Całość w tonacji czerwieni, oliwkowej zieleni i żółci.

Ikona przedstawia Matkę Bożą Poczajowską, która trzyma na lewej ręce Dzieciątko. Jest to przedstawienie Matki Bożej w ikonograficznym stylu Eleusa.

Poczajowska Ikona Matki Bożej znajduje się w soborze Zaśnięcia Matki Bożej w Łazarze i jest czczona w Kościele prawosławnym jako cudotwórcza. Przedstawia Matkę Bożą z Dzieciątkiem, które przytrzymuje obiema rękami, przytulając do siebie Jego twarz. Zależnie od wariantu, w dolnej części ikony może dodatkowo pojawiać się symbol związany z Ławrą Poczajowską: widok klasztoru lub znajdujący się w nim kamień z odciskiem stopy przypisywanym Matce Bożej, lub też inne postacie świętych.

Ikona Matki Bożej Poczajowskiej od swojego powstania znajduje się w monasterze w Poczajowie, który w toku swojej historii należał kolejno do prawosławnych, unickiego zakonu bazylianów i ponownie do prawosławnych. Ikona była darem Anny Hojskiej dla rozwijającej się wspólnoty monastycznej, przekazanym dla niej w 1597 r. Według powszechnie przyjmowanej wersji, sama Hojska otrzymała ikonę w 1559 roku od metropolity Neofita, późniejszego patriarchy Konstantynopola. W rzeczywistości ikona najprawdopodobniej została wręczona Hojskiej przez Nikifora, duchownego Patriarchatu Konstantynopola, przejeżdżającego przez Rzeczpospolitą i sądzonego za szpiegostwo na rzecz Turcji. Wizerunek prawdopodobnie pochodził z ziem macedońskich lub bułgarskich. Jeszcze w czasie, gdy ikona znajdowała się w domu Hojskiej, miała emanować światłem i uzdrowić niewidomego brata właścicielki. W 1623 roku na monaster najechał siostrzeniec donatorki, kasztelan bełzki Andrzej Firlej,który jako wyznawca kalwinizmu negatywnie odnosił się do mnichów prawosławnych. Ikona została wówczas wywieziona do Kozina. W 1643 roku, dzięki staraniom przełożonego monasteru w Poczajowie ihumena Hioba Trybunał Lubelski nakazał zwrot wizerunku do klasztoru.

Sławę cudownego wizerunek zyskał w 1675 roku, kiedy według Cerkwi prawosławnej modlitwa przed nim sprawiła, że sama Matka Boża razem ze zmarłym w 1651 roku ihumenem Hiobem ukazała się nad monasterem i uchroniła go przed atakiem tatarskim. W rzeczywistości Tatarzy, jak się wydaje, z nieznanych bliżej powodów zdecydowali się nie podejmować po raz drugi ataku na klasztor, który był słabo umocniony. Ikona była czczona również przez unitów po przejęciu przez nich monasteru w Poczajowie w 1713 roku. Kroniki monasteru z tego okresu odnotowują 539 przypadków uzdrowień, do jakich doszło po modlitwie przed nią. W 1733 roku wizerunek został koronowany. W dalszym ciągu jest jednym z ważniejszych celów pielgrzymkowych dla prawosławnych, czczony również przez katolików (obrządku łacińskiego i bizantyjsko-ukraińskiego).

Proponowana dzisiaj Państwu ikona (obraz sakralny) zachowana jest w doskonałym stanie. Całość od frontu jest okryta szkłem, więc nie ma możliwości, by wizerunek uległ uszkodzeniu.

Polecam serdecznie i uprzejmie zapraszam do licytacji.

Wymiary całości: ok. 19 x 15,5 cm.