Opowieści powstawały w ciągu ośmiu lat, między rokiem 1996 a 2004. Są to sepiowe małe zdjęcia, na których widoki przedmiotów bywają często nieostre, a ich szczegóły giną w silnym świetle lub głębokim cieniu. Paweł Żak tworzy umowną przestrzeń małej sceny, na której dzieją się fikcyjne historie: liryczne opowieści, odwołujące się do naiwnego, zaczarowanego świata dziecięcej wyobraźni. W centrum uwagi są przedmioty banalne: dojrzała gruszka, ogryzek jabłka, cebula w zeschłej łupinie, kilka korzeni pietruszki, także zabawki i inne drobne przedmioty. Konwencja opowiadania dla dzieci z wbudowanym w nią "drugim dnem",zawierającym wielowątkowe odniesienia do kulturowej tradycji, to formuła znana z wielu dzieł, przede wszystkim: dawnych baśni I mitów oraz utworów bardziej współczesnych, autorskich: Andersena, L. Carrolla, C.S. Lewisa, Brzechwy.