Secesyjny dzbanek do kawy cukiernica i mlecznik Paul Müller
Sygnatura 1920-1928 – wspaniała porcelana w idealnym stanie – secesyjne szyszki uchwytów – medalion ze złocenia w który znajdziemy bukiet kwiatów – bardzo ładna szeroka błękitna lamówka z misternie dekorowanymi ręcznie malowanymi szlaczkami – dół z masywnym złoceniem – porcelana adresowana do najbogatszej klienteli. . Niezwykła porcelana – wszystkie naczynia są owalne - ozdoba stołu i kredensu - – arcydzieło sztuki użytkowej. Bardzo dekoracyjna. Perła w każdej secesyjnej kolekcji.
Niewiarygodnie dobry stan jak na 100 lat. Polecam gorąco- wspaniały prezent.
Dzbanek do kawy
Wysokość 18 cm, Owal wlewu 5,3 x 7,2, owal brzuśca 12 x 10, 5 , owal podstawy 6 x 8 cm od ucha do dzióbka 16,7 cm, wysokość dzbanka bez pokrywki 13 cm – Pojemność 0,8 l - na 4 filiżanki kawy
Mlecznik
Wysokość 9,8 cm Owal wlewu 4 x 5,5 cm, owal brzuśca 8x7 cm , owal podstawy 5x 4,2 cm od ucha do dzióbka 11,5 cm,– Pojemność 0,2 l cm -
Cukierniczka
Wysokość 10 cm owal wlewu 5,9 x 7,2, owal brzuśca 9 x 10, 5 , owal podstawy 6,2 x 7,2 cm od ucha do ucha 14,3 cm,– Pojemność 0,25 l cm -
1891 - 1917: Porzellanfabrik Paul Müller
1917 - 1943: po wojnie wykupiona przez Lorenz Hutschenreuther AG, Abt. Paul Müller
Malarnia i fabryka porcelany Lorenza Hutschenreuthera
1890
Fabryka porcelany i malarstwo Paul Müller (właściciel fabryki porcelany Lorenz Hutschenreuther, dyrektor zarządu Herrmann Müller Selb, Bawaria. Firma została założona w 1890 roku przez pana Paula Müllera w Wiesbaden i początkowo działała na małą skalę z dwoma piecami dostosowując działanie do ogólnie korzystnych warunków, które stworzyły już cały szereg fabryk porcelany w Selb, Skorzystano ze szczególnej okazję: jaką był udział finansowy założyciela w dwóch istniejących wówczas w Selb fabryk porcelany Lorenza Hutschenreuthera.
Fabryka porcelany Paul Müller Selb
Od samego początku nastąpił rozwój , a Firma w ramach dalszej ekspansji, dorobiła się sześciu dużych okrągłych pieców. Fabryka utrzymywała specjalizację w produkcji naczyń kuchennych i dynamicznie sprzedawała w kraju i za granicą, stąd duża liczba pracowników, która przed I wojną światową wynosiła 330 zatrudnionych. Kłopoty związane z mobilizacją pracowników na wojną światową nie przeszkodziły w zatrudnieniu – a liczba zatrudnionych po wojnie nie tylko ponownie osiągnęły ten poziom, ale nawet go przekroczyła. Ostatecznie jednak fabryka została zakupiona w 1917 roku przez fabrykę porcelany L. Hutschenreuther. Nie wpłynęło to jednak na niezależność firmy, gdyż działalność gospodarczą kontynuowano w ramach starej firmy Paula Müllera. Korzystając z potencjału i biur handlu zagranicznego największej wówczas fabryki porcelany w Niemczech Hutschebnreuther – będąc marką adresowaną dla bogatszej klienteli głównie z rynku amerykańskiego. Dlatego nawet w czasach wielkiego kryzysu p[orcelana Paul Mueller jest niezwykle dekorowana i złocona. Klient za to chętnie płacił – Również bliskość Selb i Carlsbadu – Bohemii zagłębia towarów luksusowych sprzyjała takiemu profilowo produkcji.
Fabryka porcelany Paul Müller Selb w czasie wojny została wytypowana do przechowania załogi i form najcenniejszej niemieckiej porcelany z Koniglichje Porzellan manufaktur w Berlinie -
Outsourcing KPM
Po zbombardowaniu zabudowań słynnej berlińskiej fabryki porcelany decyzją władz hitlerowskich budynki fabryczne Paul Muller służyły produkcji zewnętrznej dla KPM Berlin od 1943 do 1954 roku. Podczas II wojny światowej w 1943 roku produkcję KPM Berlin przeniesiono do fabryki porcelany Lorenz Hutschenreuther do oddział Paula Müllera w Selb. Trwało to do 1954 roku. Budynki fabryczne Państwowej Manufaktury Porcelany w Berlinie przy stacji S-Bahn w Tiergarten padły ofiarą gradu bomb, który spadł pewnego wieczoru na Berlin i zamienił miasto w gruzy. Do strat, jakie wojna spowodowała od 1939 r., trzeba dodać coś nowego, choć idealnego. Wraz z KPM zaginąłby ważny kawałek historii kultury. Paul Muller go uratował dla przyszłych pokoleń.
Secesja [fr. sécession < łac. seccesio ‘odejście’] – styl w sztuce europejskiej ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku, zaliczany w ramy modernizmu. Istotą secesji było dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki łączeniu działań w różnych jej dziedzinach, a w szczególności rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. Charakterystycznymi cechami stylu secesyjnego są: płynne, faliste linie, ornamentacja abstrakcyjna bądź roślinna, inspiracje sztuką japońską, swobodne układy kompozycyjne, asymetria, płaszczyznowość i linearyzm oraz subtelna pastelowa kolorystyka.
We Francji styl ten nazywany jest Art Nouveau, w Niemczech Jugendstil lub Sezessionsstil, we Włoszech Stile floreale lub Stile liberty.
Za bezpośredni okres kształtowania się secesji uważa się lata 80., za jej początek - lata 90. XIX. Dojrzałą formę osiągnęła ona w połowie lat 90. z apogeum popularności i możliwości w roku 1900 (Wystawa światowa w Paryżu). W drugiej połowie lat 90. styl rozpowszechnił się w całej Europie, czego efektem było wykształcenie się narodowych odmian stylu.
Nazewnictwo
Secesja jest nurtem, który zyskał bardzo liczne nazwy. Polski termin secesja (jak i np. czeski secese) pochodzi od terminów Sezession i Sezessionsstil, używanych w Austrii na określenie tego nurtu, ale także i stowarzyszenia, powstałego w 1892 roku w Monachium (a potem Wiedniu i Berlinie). Słowo Sezession zaczerpnięto z łacińskiego secessio - oddzielenie się, wycofanie.
We Francji secesja zyskała miano Art Nouveau (Nowa Sztuka). Terminu tego użył prawdopodobnie po raz pierwszy Henry van de Velde w eseju Deblaiment d'art (1894), jednak spopularyzowało go otwarcie rok później w Paryżu salonu Salomona Binga o nazwie L'Art Nouveau. Terminem tym w polskiej literaturze określa się przede wszystkim francuską odmianę secesji, jednak bywa on także używany w odniesieniu do innych krajów. Ten francuski termin jest także powszechnie używany w krajach anglosaskich.
W Niemczech ukuto nazwę Jugendstil, pochodzącą od monachijskiego tygodnika "Jugend" (Młodość). Obecnie pod nazwą tą rozumie się głównie niemiecką (lub austriacką) odmianę secesji.
Charakterystyka
Za podstawowe cechy secesji uważa się powszechnie charakterystyczną linię - giętką, płynną i ruchliwą oraz bogatą ornamentykę, zwłaszcza roślinno-zwierzęcą. Niewątpliwie jest to słuszne twierdzenie, jednak secesja była zjawiskiem bardziej złożonym i różnorodnym, nieograniczającym się wyłącznie do tych dwóch tendencji. Obok nurtów kwiatowo-organicznych (występujących zwłaszcza w Nancy z Gallém), obecne były nurty bardziej geometryczne, a mniej ornamentalne (np. Austria) czy abstrakcyjne i strukturalne, w których motywy organiczne są silnie przekształcane, tworząc formy niemal abstrakcyjne, a struktura danego obiektu jest podkreślona (Francja, Belgia - np. wejścia Guimarda do paryskiego metra).
Secesja, dążąca do stworzenia nowego stylu i zerwania z historyzmem, odcięła się od stosowanych dotychczas tradycyjnych form architektonicznych, np. antycznych porządków i pragnęła nowości oraz innowacji, stosując nowe sposoby ujęcia, nowe tworzywa, metody konstrukcji i techniki. Artyści chcieli, by objąć nią wszystkie dziedziny: od malarstwa, rzeźby i architektury po meble, ceramikę, biżuterię, ubiory i tkaniny, nobilitując tym samym sztuki stosowane i zdobnictwo oraz tworząc dzieła o charakterze dekoracyjnym. Tę ozdobność uzyskiwano - tak jak i wcześniej - za pomocą ornamentu, ale nowego, nieodwołującego się już do antycznych meandrów czy palmet, lecz budowanego na bazie roślin (czy to egzotycznych, czy zupełnie pospolitych) i motywów zwierzęcych.
Charakterystycznym środkiem, jakiego używali artyści, była wspomniana już płynna linia. Według jednych teorii zaczerpnięta została ze świata roślin: łodyg, wici itp.; według innych było odwrotnie – to właśnie zamiłowanie secesji do giętkiej linii wywołało zainteresowanie motywami roślinnymi. Innym środkiem była płaska plama, oznaczająca rezygnację z efektów iluzjonistycznych i sugestii przestrzeni za pomocą dotychczas stosowanych metod: perspektywy linearnej i powietrznej oraz światłocienia. Artyści szczególnie chętnie podkreślili pion: obrazy często miały formę wąskich, wysokich prostokątów, stosowali motywy wertykalne i strzeliste (wysmukłe postacie, długie łodygi roślin), akcentowali elementy pionowe. Charakterystyczna była także asymetria oraz kolory: głównie jasne, delikatne, takie jak biel czy lila.