Paterka dwuuszna owalna
Srebro pr 84 (0.875) Rosja, sztancowana, repusowana i grawerowana, zdobiona bogatym ornamentem roślinnym i wzorem perełkowym, lustro giloszowane zdobione dekoracyjnym medalionem z inicjałem wiązanym "JJ", waga 434 g, wymiary: 37 x 23 cm, wys. - 5 cm , Warszawa, T.Werner i SA, 1896
August Teodor Werner (1836–1902), przemysłowiec, złotnik.
Przyszedł na świat 13 kwietnia w Warszawie. Jego rodzicami byli Jan Bogobojny (1795–1861) i Maria Julia z Hellwigów. Dziadek Samuel Fryderyk (1761–1836), Niemiec z pochodzenia, urodził się w Obrzycku, skąd przeprowadził się do Warszawy. August uczył się złotniczego rzemiosła w Warszawie, a doskonalił umiejętności w Krakowie, Wiedniu i Paryżu. Po powrocie pracował w zakładzie złotniczym Karola Filipa Malcza. W 1864 r. przejął firmę od pracodawcy i przeniósł do kamienicy Karola Beyera na rogu ulic Królewskiej i Krakowskiego Przedmieścia. W tym samym roku ożenił się z Albertyną Wilhelminą z Norblinów (1843–1912), która niebawem została (wraz z bratem Ludwikiem) współwłaścicielką rodzinnego zakładu platerów przy ul. Chłodnej 933. Doszło do połączenia firm w 1865 r., jednak oba przedsiębiorstwa prowadziły wydzieloną produkcję: zakład Norblina – wytwarzał wyroby platerowane, a zakład Wernera wyłącznie srebrne. Także w ogłoszeniach reklamowych Teodor Werner odwoływał się do odrębnych tradycji: “Fabryka wyrobów srebrnych T.Wernera i Spółki, dawniej Karola Malcza”. W 1870 przeniósł swą wytwórnię sreber na teren zakładów Norblina, przy ul. Chłodnej. W tym czasie w fabryce Wernera pracowało 40 osób. W 1882 r. spółka Norblin - Werner przejęła platerniczy zakład rodziny Buchów przy ul. Żelaznej 17 (późniejszy nr 51). W roku 1893 została przekształcona w Towarzystwo Akcyjne „Norblin, Bracia Buch i T. Werner”, jedno z największych przedsiębiorstw branży metalowej w Królestwie Polskim. W fabryce przy ul. Żelaznej produkowano eleganckie przedmioty platerowane oraz półfabrykaty z metali kolorowych. Firma działała do upaństwowienia w roku 1948. August Teodor zmarł 20 maja 1902 r. i wraz z żoną i synami spoczął na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie.
W ocenie specjalistów, srebra Wernera mimo fabrycznej produkcji, cechował wysoki poziom techniczny, wyróżniały się bogactwem form i dekoracji oraz troską o jakość. Wzornictwo wyrobów nawiązywało do stylów historycznych, przeważały jednak formy neobarokowe, później stosowano także motywy secesyjne, a z upływem lat kubizujące. Werner rozpowszechnił dekoracyjne zastosowanie złoceń, kładzione na wyrobach paski i plamy podkreślały detale, rozbijały monotonię powierzchni. Od lat siedemdziesiątych XIX w. stosował giloszunkową metodę dekorowania drobnym grawerunkiem powierzchni metalu; fabryka dysponowała bowiem maszynami giloszunkowymi, za pomocą których cienkim rylcem rysowano na powierzchni naczyń powtarzające się wzory geometryczne.