ORZECH CZARNY

wysokość: 90 - 100 cm

Sadzonka z gołym korzeniem

Nasze rośliny pochodzą z renomowanych szkółek objętych nadzorem Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa.

Każda roślina posiada paszport.

Do roślin wystawiamy paszport.

Orzech czarny (Juglans nigra), należący do rodziny orzechowatych, to bliski krewny dobrze nam znanego orzecha włoskiego. Jego ojczyzną są tereny leżące w Ameryce Północnej, głównie na wschodzie i w środkowej części Stanów Zjednoczonych.

Orzech czarny względnie dobrze radzi sobie w naszym klimacie, choć spotyka się go u nas stosunkowo rzadko. Jest najwyższym przedstawicielem orzechów i jednym z najwyższych drzew liściastych na świecie. W swojej ojczyźnie może dorastać nawet do ok. 50 m wysokości, jednak w Polsce osiąga mniejsze rozmiary – maksymalnie ok. 30 m. Drzewo posiada gruby, masywny pień i nisko nad ziemią tworzy rozłożystą, owalną, gęstą koronę, opartą na rozgałęzionych, sinych i potężnych konarach. Pierzaste liście orzecha czarnego mają budowę podobną do liści orzecha włoskiego, z tą różnicą, że pojedyncze listki są stosunkowo wąskie i mają lancetowaty kształt oraz lekko piłkowane brzegi. Jesienią przebarwiają się na żółto i długo pozostają na gałęziach, stanowiąc mocny akcent dekoracyjny w ogrodzie bądź w parku. Poza liśćmi oba gatunki odróżnia od siebie również kora,, gdyż u orzecha włoskiego jest ona jasna i dość gładka, natomiast u czarnego – mocno bruzdowana i, jak sugeruje nazwa, niemal czarna. Orzech czarny zakwita stosunkowo późno (pod koniec maja), dlatego jego kwiaty są mniej narażone na przymrozki niż kwiaty orzecha włoskiego. Oba gatunki rodzą jadalne owoce, chociaż te pochodzące od orzecha czarnego są mniej smaczne i znacznie trudniej wydobyć je z wnętrza łupiny. Mają niemal okrągły kształt i okryte są zieloną, dość grubą i mocno aromatyczną skórką, która po dojrzeniu pęka i ciemnieje. Wtedy też uwalnia ze swojego wnętrza brązowe orzechy o wyraźnie bruzdkowanej, ciemnobrązowej i bardzo twardej łupinie. Orzechy dojrzewają jesienią (w październiku), po czym często same spadają z drzewa na ziemię.

Wymagania orzecha czarnego są zbliżone do wymagań orzecha włoskiego. Drzewo preferuje zatem stanowiska ciepłe i słoneczne oraz żyzne, próchnicze, dostatecznie wilgotne i głęboko uprawione gleby. Nie lubi podłoża ciężkiego i mokrego ani suchego i lekkiego. Źle rośnie także na stanowiskach zimnych i w zastoiskach mrozowych. Ponieważ orzech czarny z reguły rozmnażany jest z siewu nasion, w okres owocowania wchodzi bardzo późno, a pierwsze owoce wydaje dopiero po 10-15 latach. Zarówno w liściach, jak w zielonych łupinach oraz korzeniach drzewa znajduje się substancja utrudniająca wzrost i rozwój innych gatunków (juglon), dlatego w najbliższym sąsiedztwie orzecha czarnego nie należy planować żadnych nasadzeń roślin ozdobnych.

Ogólne zasady sadzenia drzew i krzewów - instrukcja krok po kroku:

• wykopać dołek dwukrotnie większy niż bryła korzeniowa sadzonki;
• drzewo sadzimy na głębokści takiej samej na jakiej rosło w szkółce - dół powinien mieć głębokośc podobną do wysokości bryły korzeniowej, a szerokość dwu- lub trzykrotnie szerszą;
• kopiąc dół należy oddzielić glebę o lepszch właściwościach z wierzchniej warstwy od gorszej z niższej warstwy
• dół można dodatkowo zaprawić ziemią urodzajną wymieszaną z glebą z wierzchniej warstwy. Gleba żyzna powinna znaleźć się na głębokości korzeni, zaś gorszą umieszczamy u samej góry.
• dół z sadzonką zasypujemy i lekko ugniatamy ziemię w tym miejscu;
• po posadzeniu, wykonujemy misę i solidnie podlewamy, tak aby ziemia siadła.