W Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w XVII w., były to jednostki walczące pieszo, podobnie jak pierwowzór, a uzbrojone w muszkiety, arkebuzy, półhaki, pistolety oraz szable, pałasze bądź rapiery. Najczęściej stosowanym zestawem uzbrojenia był muszkiet lontowy, dwa pistolety kołowe i szabla lub pałasz. Natomiast jako rodzaj lekkiego stroju ochronnego, mniej więcej od początku lat 40. XVII w. noszono kolety. Dragonów organizowano w samodzielne chorągwie (niekiedy nazywane kompaniami), skwadrony (nie należy mylić ze szwadronami) lub regimenty.
W armii koronnej pierwszą znaną nam jednostką dragonii była najemna chorągiew Seja, licząca 200 ludzi, wynajęta w roku 1618 na kampanię moskiewską królewicza Władysława. Od połowy XVII w. dragonia stanowiła około połowy całości sił zbrojnych Rzeczypospolitej. Jej liczba rosła od lat 20. XVII w. wraz ze zwiększaniem się potrzeby używania na polu walki jednostek dysponujących dużą siłą ognia – w 1649 r. dragonia stanowiła 22,5% armii litewskiej, w 1650 roku 24%[1], a w roku 1661 roku dragoni stanowili już 40% całej armii litewskiej
Zestaw zawiera:
15 modeli konnych:
1 x model dowódcy
1 x model chorążego
1 x model muzyk
12 x modeli konnych
12 x modeli pieszych
9 x metalowa podstawka
1 x chorągiew
Modele są nie sklejone i nie pomalowane.
Zdjęcie poglądowe