Malleus Maleficarum (Młot na czarownice) to tekst o magii, spisany przez dwóch dominikańskich inkwizytorów Jacoba Sprengera i Heinricha Kramera. Wydany w 1487 stał się podręcznikiem łowców czarownic od XV do XVII wieku. Stał się podstawowym źródłem wiedzy o czarostwie, czarownicach i ich związkach z Szatanem.

Książka choć potępiona przez Inkwizycję w 1490 i wciągnięta na listę Librorum Prohibitorum była wciąż publikowana na skutek rosnącego zapotrzebowania na walkę z czarami, zarówno wśród katolików jak i protestantów. Aż do 1678roku była najpopularniejszą książką po Biblii.

W Polsce „Młot na czarownice” wydano w 1614 roku, przetłumaczył ją Stanisław Ząbkowic.

Kontrowersyjne metody śledcze proponowane przez inkwizytorów nie dawały żadnych szans kobietom oskarżonym o czary. Test mający dowieść czy kobiety są czarownicami polegał na wrzuceniu ich do wody. Te, które tonęły uznawano za niewinne, a utrzymującym się na wodzie zarzucano, że pomaga im Szatan. Potem torturami wymuszano na nich przyznanie się do winy...