Lukrecja ma długą historię stosowania w tradycyjnym zachodnim ziołolecznictwie, a także w tradycyjnej medycynie chińskiej. Jest to roślina strączkowa pochodząca z Bliskiego Wschodu, południowej Europy i Indii. Korzeń stał się popularny na całym świecie jako słodzik w naparach ziołowych oraz składnik aromatyzujący cukierki i wypieki.
W niedawnej ankiecie przeprowadzonej wśród zachodnich zielarzy medycznych lukrecja zajęła 10 miejsce wśród najważniejszych ziół stosowanych w praktyce klinicznej. Zdumiewająca liczba chińskich preparatów ziołowych (ponad 5000) wykorzystuje lukrecję do słodzenia herbat i „harmonizowania” kontrastujących ziół.
Ze współczucia dla chińskiej lukrecji (Glycyrrhiza uralensis), Glycyrrhiza glabra jest czasami określana jako lukrecja rosyjska, lukrecja hiszpańska lub lukrecja turecka.
Środki ostrożności
Nie stosować w ciąży, chyba że pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza. Nie stosować u osób z nadciśnieniem, zaburzeniami czynności wątroby, obrzękami, ciężką niewydolnością nerek, niskim stężeniem potasu we krwi lub chorobami serca. Zalecamy skonsultowanie się z wykwalifikowanym lekarzem przed użyciem produktów ziołowych, szczególnie jeśli jesteś w ciąży, karmisz piersią lub przyjmujesz jakiekolwiek leki.
Lukrecja jest przyjmowana doustnie w przypadku różnych dolegliwości układu pokarmowego, w tym wrzodów żołądka, zgagi, kolki i trwającego stanu zapalnego błony śluzowej żołądka (przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka).
Niektórzy ludzie przyjmują lukrecję doustnie na ból gardła, zapalenie oskrzeli, kaszel i infekcje wywołane przez bakterie lub wirusy. Historia korzenia lukrecji. Słowo lukrecja odnosi się do korzenia rośliny o nazwie Glycyrrhiza glabra. Pochodzi z Europy i Azji. Roślina jest faktycznie klasyfikowana jako chwast na tych obszarach.