Jednorazowo przyjęta dawka Lufenuronu w ilości 9g wystarcza na okres ok. 2 tyg. Jest to uwarunkowane wagą pacjenta, przyswajalnością oraz zaawansowaniem infekcji.

Lufenuron nie rozpuszcza się w wodzie i słabo przyswaja z układu pokarmowego. W celu uzyskania wysokiej przyswajalności zaleca się podzielenie 9g na 3 porcje spożywane codziennie po bardzo obfitym w tłuszcze posiłku.

Leczenie infekcji spowodowanej drożdżakami z rodziny Candida za pomocą Lufenuronu jest skuteczne, gdyż grzyby nie potrafią się na niego uodpornić, a wręcz odwrotnie – producent zapewnia, że każda kuracja coraz bardziej je osłabia, hamując ich zdolność do produkcji Chityny, aż do uzyskania bardziej podatnej na leczenie formy bezchitynowej.

Chityna nie występuje naturalnie w organizmie człowieka i zwierząt, dzięki czemu zaburzenie jej syntezy nie wpływa w żaden sposób na funkcjonowanie naszych organizmów. Ograniczeniem skuteczności powszechnie stosowanych leków pierwszego rzutu – azoli (flukonazol, itrakonazol) – jak i innych leków przeciwgrzybiczych jest ich toksyczność – szczególnie dla nerek i wątroby. W przypadku Lufenuronu, efekt ten nie występuje.

Nie posiada działania kancerogennego, teratogennego i nie powoduje objawów alergicznych. Nie wpływa na naturalną florę bakteryjną skóry, błon śluzowych czy jelita. Może być bezpiecznie stosowany z innymi lekami oraz z alkoholem. Lufenuron był testowany na zwierzętach (ssakach) od dekad i nie wykazał żadnych skutków ubocznych. Niemniej jednak nigdy nie był testowany na ludziach.

Jedynym pośrednim działaniem niepożądanym może być słynna reakcja Jarischa-Herxheimera. Jest to związane z reakcją immunolgiczną na martwe fragmenty grzybów Candida oraz nagle uwolnionych przez te drożdżaki toksyn.