Pamiętnik należący w przeszłości do Grzegorz KARDAŚ  w  stanie  jak na zdjęciach....Wewnątrz dedykacje i autografy  od dziesięciu osób związanych z filmem i teatrem wczesnych lat powojennych.

Posiadam ponadto bardzo wiele programów teatralnych związanych z Grzegorzem Kardaś oraz oryginalnych zdjęć z lat powojennych w różnych formatach.Na bardzo wielu programach dedykacje i autografy znanych aktorów, reżyserów, pisarzy złożone dla Grzegorza Kardaś.etc.etc. Na zdjęciach często podpisy oraz pieczątki fotografów...

Osoby zainteresowane proszę o kontakt  698 385 553.

Jeszcze w czasie, kiedy Polska znajdowała się pod zaborami, Ludwik Solski stał się powszechnie znaną i cenioną postacią życia narodowego.

Ludwik Solski jako wybitny aktor wielką sławę zyskał w międzywojniu, kiedy był twórcą licznych kreacji scenicznych, określanych mianem „niezwykłych”, „pełnych”, „mistrzowskich” czy „wzorcowych”. Naśladowały jego sztukę sceniczną całe pokolenia młodych adeptów aktorstwa. Po II wojnie światowej aktor, będący wówczas już w mocno podeszłym wieku, występował rzadko i to niemal wyłącznie w Krakowie. Nic dziwnego, że w dobie, kiedy nie istniał jeszcze przekaz telewizyjny, na deskach swoich teatrów chciała go widzieć cała Polska.

Z „Grubymi rybami”

W Bydgoszczy Ludwik Solski w okresie międzywojennym, zanim zyskał sobie jeszcze wielką sławę, pojawił się dwukrotnie, występując gościnnie z różnymi zespołami. Po II wojnie nowym władzom miasta udało się mistrza zaprosić w 1949 roku. Była ku temu wyśmienita okazja - niedawno oddano do użytku nowo wybudowany gmach Teatru Polskiego przy Alejach Mickiewicza. Wydarzenie to zbiegło się jednocześnie z zainspirowanym przez Ministerstwo Kultury i Sztuki wielkim tournée mistrza Ludwika po kraju. Kiedy okazało się, że na trasie znajdzie się także Bydgoszcz, w mieście rozpoczęły się gorączkowe przygotowania. Z okazji przyjazdu Solskiego postanowiono wystawić sztukę, którą mistrz dobrze znał i lubił, a jednocześnie cieszyła się wzięciem u bydgoskiej publiczności - „Grube ryby” Michała Bałuckiego. Solski grał w niej doskonale sobie znaną rolę starego Ciaputkiewicza.

15 lutego 1949 roku wieczorem mistrz wystąpił w roli pana Jowialskiego w znanej komedii Aleksandra Fredry po raz 75. z rzędu na deskach Teatru Polskiego w Warszawie. O godz. 22 zszedł ze sceny, godzinę później wsiadł do swojej specjalnej salonki na Dworcu Głównym w Warszawie i rano był już w Bydgoszczy, serdecznie witany na peronie przez przedstawicieli władz, zespół miejscowego teatru, mieszkańców i reporterów miejscowej prasy. Już o godz. 10 na wyraźne własne życzenie miał wziąć udział w próbie „Grubych ryb” na bydgoskiej scenie.

„Tysiąc lat!”

16 lutego 1949 roku wieczorem na widowni pachnącego jeszcze świeżością Teatru Polskiego w Bydgoszczy zasiedli z przodu członkowie władz miejskich i partyjnych, oficerowie Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej. Pozostałe miejsca szczelnie wypełniła bydgoska publiczność, wciąż złakniona po wojennej przerwie dobrej polskiej sztuki. Wszyscy ściskali w dłoniach specjalnie wydane na tę okazję programy, przybliżające postać wybitnego aktora.

Oficjalne powitanie artysty w bydgoskim teatrze nastąpiło w przerwie po II akcie „Grubych ryb”. Były stosy wnoszonych na scenę kwiatów, przemówienia włodarzy miasta i chóralne „sto”, a następnie „tysiąc lat” na stojąco od publiczności dla Solskiego. Wybitny aktor w dniu swojego przyjazdu do naszego miasta liczył sobie bowiem już 94 lata. Solski, wyraźnie wzruszony, podziękował wszystkim za życzliwe przyjęcie i wyraził satysfakcję, że u schyłku swojej kariery dane mu było wystąpić w tak teatralnym mieście, jakim jest Bydgoszcz. Można sobie wyobrazić, jaki entuzjazm wywołały na widowni te słowa i jak długo trwała następująca po nich owacja...

Mistrz nad mistrze wkładał w każdy ruch, w każdy gest i każdą kwestię maksimum ekspresji. - „Ziemia Pomorska”

„Przekonaliśmy się naocznie, na czym polega ogromny kunszt aktorski Solskiego, który na przekór swoim 94 latom posiada fenomenalny temperament i wkłada w każdy ruch, każdy gest maksimum ekspresji. Ludwik Solski udowodnił bydgoskim występem, że ma dar wchodzenia w skórę nawet zupełnie różnych postaci scenicznych” - napisała po tym występie „Ziemia Pomorska”. - Sztuka aktorska stała się u Solskiego drugą naturą, potężnym żywiołem”.

Następnego dnia odjeżdżającego pociągiem specjalną salonką, użyczoną mu przez rząd PRL do Krakowa, aktora na bydgoskim dworcu żegnały tłumy bydgoszczan.

Teczka osobowa: Ludwik Solski

Człowiek, który zrewolucjonizował polskie aktorstwo.

Naprawdę nazywał się Sosnowski, nazwisko skrócił dla potrzeb scenicznych. Występował głównie w Krakowie i Lwowie, w wieku 50 lat został dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie. Po I wojnie światowej pracował w różnych teatrach, tworząc niezapomniane kreacje. Za najlepszą powszechnie uznano starego wiarusa w „Warszawiance” Stanisława Wyspiańskiego. Ostatni raz na scenie pojawił się w wieku 99 lat w Krakowie, zagrał wówczas Dyndalskiego w „Zemście” Fredry. Pół roku później zmarł.

Między innymi dedykacje od :

Ludwik Solski, właśc. Ludwik Napoleon Sosnowski (ur. 20 stycznia 1855 w Gdowie, zm. 19 grudnia 1954 w Krakowie) – polski aktor, reżyser, dyrektor teatru. Mąż Ireny Solskiej. Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów w historii.

Rodzina

Rodzina Sosnowskich pieczętowała się herbem Nałęcz. Ludwik Solski (Ludwik Napoleon Sosnowski) pochodził z długowiecznej rodziny. Ojciec Ludwika, Franciszek Sosnowski (1812–1902) był uczestnikiem powstania listopadowego. Dziadek, rotmistrz kawalerii za czasów powstania kościuszkowskiego, dożył 112 lat. Matka Ludwika, Stanisława Wojciechowska (1826–1863), pochodziła z rodu pieczętującego się herbem Lubicz, była prawnuczką barona Michała Mateusza Lewartowskiego (1747–1805). Ludwik Napoleon Sosnowski miał przyrodniego brata Kazimierza Ignacego, polonistę, pedagoga i krajoznawcę polskiego. Trzykrotnie żonaty. Druga żona, Irena Solska, była córką znanej polskiej malarki Bronisławy Poświkowej.

Życiorys

Debiutował w Krakowie w 1876, następne lata spędził w teatrzykach wędrownych. Do Krakowa powrócił w 1883 i pozostał do 1900. Przez kolejne 4 lata występował w Teatrze Wielkim we Lwowie. W latach 1905–1913 był dyrektorem Teatru Miejskiego w Krakowie (który od 1909 nosi imię Juliusza Słowackiego). Od 1918 do 1939 roku pracował (w tym reżyserował) w różnych teatrach Polski. Od 1944 ponownie przebywał w Krakowie.

Ludwik Solski był jednym z pionierów w realizacji repertuaru rosyjskiego na polskich scenach: Tołstoja, Czechowa, Gorkiego oraz adaptacji z Dostojewskiego[2].

Publiczność zapamiętała go szczególnie jako Starego Wiarusa w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego.

Honorowy dyrektor Teatru Miejskiego w Łodzi. Tytuł ten został mu nadany przez władze Łodzi w styczniu 1937 roku[3].

W trakcie bombardowania Warszawy we wrześniu 1939 zniszczeniu uległo całe mieszkanie Solskiego w kamienicy przy Alejach Jerozolimskich 31; w mieszkaniu znajdowały się liczne dzieła sztuki, w tym obrazy Józefa Mehoffera, Juliana Fałata i Piotra Stachiewicza oraz 12 obrazów Stanisława Wyspiańskiego[4][5].

W marcu 1954 został uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Na scenie występował do końca – ostatni raz 5 czerwca 1954 jako Dyndalski w Zemście Aleksandra Fredry. Został pochowany na Skałce. Pośmiertnie, w 1955 i 1956 opublikowano dwa tomy jego Wspomnień[6].

Jego imię otrzymały Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna w Krakowie (do września 2017) oraz Tarnowski Teatr.

Filmografia

Ludwik Solski wystąpił też w czterech filmach.

• 1927 Ziemia obiecana jako potentat bawełniany Hermann Bucholc
• 1930 Dusze w niewoli jako Stary Lachowicz
• 1930 Tajemnica lekarza jako stary doktor Stanley
• 1939 Geniusz sceny jako Chudogęba / Sędzia Dogbery / Harpagon / Judasz / Jowialski / Horsztyński / Fryderyk / Gospodarz / Mickiewicz / Łatka / Ojciec / Profesor Słupiński / Stary Wiarus

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1946)[7]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1935)
• Order Budowniczych Polski Ludowej (1954)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1951)[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[9]
• Złoty Krzyż Zasługi (1953)[10]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954, pośmiertnie)[11]
• Złoty Wawrzyn Akademicki za szerzenie zamiłowania do polskiej literatury dramatycznej (1935)[12]
• Kawaler Orderu Franciszka Józefa – Austro-Węgry (1908)[13]

Zdzisław Karczewski (ur. 23 marca 1903 w Warszawie, zm. 30 września 1970 we Wrocławiu) – aktor, reżyser i dyrektor teatralny.

Życiorys

Kariera sportowa

W młodości był lekkoatletą. Był mistrzem Polski w biegu na 800 m w 1923 i w sztafecie 4 × 400 m w tym samym roku. Trzykrotnie zdobywał wicemistrzostwo Polski: bieg na 5000 m (1921), trójskok (1922) i sztafeta 4 × 400 m (1925); trzykrotnie był także brązowym medalistą: bieg na 800 m (1922), trójskok (1924) i chód na 10 km (1923).

Zdobył srebrny medal w sztafecie olimpijskiej (wraz z Zygmuntem Weissem, Zygmuntem Dąbrowskim i Stefanem Ołdakiem) podczas II Akademickich Mistrzostw Świata w Warszawie w 1924.

Życie artystyczne

Ukończył Oddział Dramatyczny przy Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie w 1925. Do 1939 grał w teatrach: im. Wojciecha Bogusławskiego, Polskim i Narodowym w Warszawie, Miejskim w Łodzi, im. Słowackiego w Krakowie oraz Miejskim w Wilnie.

W czasie wojny, w latach 1940-41, grał w jawnych teatrach warszawskich, następnie pracował jako kelner i współpracował z konspiracyjnym Teatrem Wyobraźni Tadeusza Byrskiego. W 1944 został wywieziony do Niemiec. Po powrocie do kraju pracował w rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, był także dyrektorem rozgłośni Polskiego Radia w Szczecinie. W latach 1946-48 był aktorem i reżyserem w Teatrze Komedii Muzycznej w Szczecinie. W latach 1948-51 pracował w Państwowych Teatrach Dramatycznych, gdzie w sezonie 1950/51 był dyrektorem. W 1951 oraz w latach 1953-55 był zatrudniony w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, w 1952 w Teatrze Nowym w Poznaniu. W latach 1955-58 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru im. Żeromskiego w Radomiu. W latach 1960-64 występował w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, od 1964 do końca życia w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu.

Szerokiej publiczności znany z roli Johna Pawlaka w filmie fabularnym Sami swoi oraz z roli w filmie Ogniomistrz Kaleń.

Pochowany we Wrocławiu na Cmentarzu Osobowickim.

Grób Karczewskiego i jego żony na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu

Wybrana filmografia

• 1932: Pod Twoją obronę
• 1936: Bolek i Lolek
• 1936: Róża
• 1939: Doktór Murek
• 1949: Za wami pójdą inni
• 1950: Dwie brygady
• 1961: Ogniomistrz Kaleń – jako pułkownik Tomaszewski
• 1963: Czarne skrzydła
• 1963: Pamiętnik pani Hanki
• 1963: Ranny w lesie – jako partyzant "Kulawy"
• 1966: Czterej pancerni i pies (odc. 1) - jako Jefion Siemionycz
• 1966: Don Gabriel – jako generał
• 1967: Sami swoi – jako John Pawlak
• 1968: Czerwone i złote

Iga Mayr (ur. 17 kwietnia 1921 we Lwowie, zm. 28 stycznia 2001 we Wrocławiu) – polska aktorka teatralna i filmowa.

Pracowała pierwotnie w Teatrze Objazdowym Wojska Polskiego (1945-1947), potem w Dramatycznym w Koszalinie (1947-1949), w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1949-1955), w Teatrze im. Żeromskiego w Kielcach (1955-1958), w Teatrze im. Horzycy w Toruniu (1959-1962), w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1962-1964) i od 1964 w Teatrze Polskim we Wrocławiu. W latach 1966-99 zagrała w dwudziestu pięciu spektaklach Teatru Telewizji w reżyserii m.in. Wajdy, Jarockiego, Grzegorzewskiego, Różewicza, Wojtyszki.

W latach 1976-1980 wykładała w Studium Aktorskim, potem na Wydziale Aktorskim we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Zdobyła nagrody Złotej i Srebrnej Iglicy w latach 1971, 1973, 1975, 1976, 1978 i 1996. Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1973) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981).

Grób Igi Mayr i jej męża na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu

.

Wybrana filmografia

• 1968: Człowiek z M-3 – Piechocka
• 1968: Ostatni po bogu – pielęgniarka Krysia
• 1971: Kardiogram – pielęgniarka
• 1971: Zaraza – doktor Konopacka
• 1972: Diabeł – matka Jakuba
• 1974: Gniazdo – wiedźma
• 1974: To ja zabiłem – sędzina
• 1975: Grzech Antoniego Grudy – mieszkanka Krępiszowa
• 1978: Bez znieczulenia – Anna Łukasik
• 1979: Śnić we śnie – Irena
• 1986: Tango z kaszlem – sprzedawczyni
• 1993: Taranthriller – staruszka, właścicielka domu
• 1994: Żabi skok – Wiedźma
• 1999: Trędowata – księżna Podhorecka

Właścicielem pamiętnika był Grzegorz Kardaś

Grzegorz Kardaś (ur. 1909, zm. 1988) – polski pianista, kompozytor, kierownik muzyczny scen bydgoskich.

Życiorys

Urodził się 22 listopada 1909 w Bydgoszczy. Był synem Franciszka, pracownika umysłowego i Heleny z domu Echaust. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Bydgoszczy, uczył się w Gimnazjum oo. Salezjanów w Aleksandrowie Kujawskim, gdzie złożył egzamin dojrzałości w 1930 Rozpoczął swoją edukację muzyczną w Bydgoskim Konserwatorium Muzycznym. Następnie przeniósł się do Poznania, gdzie uczył się w szkole muzycznej Piotrowskiego oraz studiował początkowo prawo, a później muzykologię na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1933 był zmuszony przerwać studia (choroba ojca) i zająć się pracą zarobkową. Został sprzedawcą w poznańskim sklepie bydgoskiej Fabryki Pianin i Fortepianów Brunona Sommerfelda.

W 1934 rozpoczął działalność artystyczną, koncertując w Rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu, w duecie ze Stanisławem Dzięgielewskim oraz występując w kabarecie „Stratosfera” Tadeusza Hermesa. W 1937 przeniósł się do Warszawy, gdzie został kierownikiem sklepu pianin i fortepianów firmy B. Sommerfelda. Podjął również współpracę z Polskim Radio jako solista.

Okupację niemiecką przetrwał w Warszawie. Utrzymywał się z gry w „Gospodzie Koleżeńskiej” koncertując m.in. z prof. Jerzym Stefanem i Ireną Kurpisz-Stefanową. Po upadku powstania warszawskiego w 1944 r. został wywieziony do Częstochowy i pracował jako szklarz. W marcu 1945 powrócił do Bydgoszczy. Rozpoczął współpracę z Pomorską Rozgłośnią Polskiego Radia jako pianista, improwizator, akompaniator i kompozytor. Był autorem wielu audycji, z których największą popularnością cieszyły się „Pokrzywy nad Brdą” realizowane we współpracy m.in. z Jeremim Przyborą. Dodatkowo pracował jako pianista w Pomorskim Domu Sztuki przy ul. Gdańskiej.

W latach 1948-1949 był kierownikiem muzycznym w bydgoskim Teatrze Miejskim. Pozostał w nim jako kierownik muzyczny także po reorganizacji (Państwowy Teatr Ziemi Pomorskiej, Teatr Polski) aż do emerytury, na którą przeszedł w 1975 r. Komponował i opracowywał muzykę do bardzo wielu przedstawień teatralnych. Wiele jego muzycznych realizacji wychodziło poza teatry pomorskie. Sztuka Ludmiły Legut „Kłopoty zbója Madeja” z jego piosenkami grana była w dziesięciu teatrach, także w Warszawie. Szeroką publiczność telewizyjną przyciągnęła w 1973 r. komedia E. Labiche’a „Zawsze we troje”, której głównym walorem, obok doborowej aktorskiej obsady były piosenki Grzegorza Kardasia.

Komponował także dla bydgoskich kabaretów literackich („Wróbelek”, „O-Wady”), radiowych programów rozrywkowych i poszczególnych solistów piosenkarzy. Wśród autorów tekstów znajdują się nazwiska Oli Obarskiej, Krystyny Wodnickiej, Jerzego Bekkera, Leonarda Milczyńskiego, Zdzisława Prussa, a także takich klasyków poezji, jak: Konstanty Ildefons Gałczyński, Julian Tuwim, Jan Lechoń. Jego piosenka pt. „Deszczowy chłopiec” (sł. J. Bekker), śpiewana przez Grażynę Czarnecką, otrzymała wyróżnienie na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1966).

Jego specjalnością były pianistyczne improwizacje i interludia, sprawdzające się zwłaszcza w studiu radiowym. Zdolności te były następstwem jego młodzieńczej fascynacji jazzem. Na liście rankingowej sześciu najwybitniejszych polskich jazzmanów z powojennego pionierskiego okresu Andrzej Trzaskowski umieścił Kardasia obok takich nazwisk, jak: Jan Cajmer, Jerzy Harald, Władysław Szpilman, Waldemar Maciszewski. Jego muzycznym talentom towarzyszyły walory charakteru: życzliwość, błyskotliwość konwersacji, poczucie humoru.

Jako emeryt nadal pracował w Teatrze Polskim w wymiarze pół etatu. Nie stronił od działalności społecznej. Udzielał się w Stowarzyszeniu Autorów Polskich „ZAiKS”, Związku Muzyków, Związku Zawodowym Pracowników Kultury i Sztuki.

Zmarł 10 grudnia 1988 w Bydgoszczy. Został pochowany na bydgoskim cmentarzu komunalnym przy ul. Wiślanej.

Rodzina

Był żonaty z Zofią Aleksandrą z Blizińskich. Miał syna Andrzeja Ryszarda, urodzonego w 1939 w Warszawie.

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1970);
• Odznaka honorowa - „Bydgoszcz - Zasłużonemu Obywatelowi” (1975);
• Nagroda „Bydgoskiego Informatora Kulturalnego”.