Tytuł : LUCYFER. Rzeźba, przez Konstantego Corti.

Wymiary grafiki : 14,5 na 18 cm.

Grafika ( drzeworyt sztorcowy ) ukazała się w latach 70-tych XIX wieku w czasopiśmie Kłosy ( nr 616 - tom XXIV )

Stan db+ Delikatne przebarwienia papieru. Druga strona zadrukowana. Grafika idealna do przycięcia i oprawy.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Szatan

(hebr. ??? satan – oskarżyciel; arab.??????? Szejtan – przeciwnik, złe moce) – w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie jest to jeden z aniołów, który

zbuntował się przeciwko Bogu i pociągnął do buntu inne anioły, główny sprawca zła na świecie (inne określenia: upadły anioł, demon, diabeł). Niekiedy bywa

utożsamiany z Lucyferem. Najczęściej uważany jest za najwyższego rangą demona, przywódcę wszystkich złych duchów.

Słowo szatan może być rozumiane dwojako; albo jako ogólne określenie każdego upadłego anioła (diabła, demona), albo też jako imię jednego spośród nich

(pisane wtedy wielką literą). Inne imiona Szatana to: Mastema, Gadriel, Satanael, Samaël, Samiel, Siegel, Satan, anioł Edomu. W tradycji rabinicznej nosi

on przydomek "szpetny".

Niekiedy słowo Szatan tłumaczy się tylko jako symbol, personifikację zła, nie jest to jednak tłumaczenie poprawne z punktu widzenia tych trzech religii.

W Pismach Hebrajskich (tzw. Starym Testamencie) słowo satán często występuje bez przedimka. Pierwsze takie użycie dotyczy sytuacji, gdzie anioł sprzeciwił

się Balaamowi, by ten nie rzucił przekleństwa na Izraelitów (Lb 22,22, 32)[1]. Wyrażenie to występuje również tam, gdzie chodzi o ludzi, którzy byli czyimiś

przeciwnikami (1Sm 29,4[2]; 2Sm 19,21[3], 22; 1Kl 5,4; 11,14, 23, 25). Wszędzie tam, gdzie słowo satán występuje z przedimkiem ha, oznacza Szatana Diabła –

największego przeciwnika Bożego (Hi 1,6[4], przyp. w NW; 2,1-7[5]; Za 3,1, 2[6]). Natomiast w Pismach Greckich (tzw. Nowym Testamencie) wyraz satanás prawie

zawsze odnosi się do Szatana Diabła i najczęściej jest poprzedzony rodzajnikiem ho.

Judaizm[edytuj]Szatan pojawił się w religii żydowskiej, gdy Żydzi znaleźli się w sferze wpływów zaratusztrianizmu (okres niewoli babilońskiej), co znalazło

odzwierciedlenie m.in. w treści historii biblijnej o Ewie i wężu-szatanie. Pod wpływem religii żydowskiej koncepcja Szatana pojawiła się w chrześcijaństwie

(gdzie Szatan to przede wszystkim twórca zła) oraz islamie (gdzie Szatan odgrywa głównie rolę kusiciela).

W Starym Testamencie pojęcie Szatana pojawia się w znaczeniu przeciwnik, nieprzyjaciel, przeszkoda na drodze. Szatan występuje też jako oskarżyciel przed

Bogiem. Nie jest przeciwnikiem Jahwe.

W późniejszym okresie Szatana łączy się z demonami jako jego poddanymi. Demony, zgodnie z zapisem w apokryficznej 1 Księdze Henocha, miały powstać z

"bezprawnego obcowania aniołów z kobietami ludzkimi". Wtedy Szatana zaczyna się uważać za personifikację zła, podobną do perskiego Arymana.

Według Talmudu Szatan został stworzony szóstego dnia stworzenia. Pierwotnie był potężnym aniołem, wodzem chóru serafinów oraz cnót. Szatan zgodnie z

popularnymi wyobrażeniami, ma dwa skrzydła. Jednak jako serafin powinien być przedstawiany jako istota z trzema parami skrzydeł.

Chrześcijaństwo[edytuj]W przeciwieństwie do Nowego Testamentu, w Starym Testamencie określenie to oznacza funkcję, nie imię, a upadły anioł wypełniający

tę funkcję traktowany jest tam jako źródło zła i nieprzyjaciel Boga, kusiciel człowieka. Symboliści uznają te istoty za symbole zła, realiści Kościoła

katolickiego mówią zaś o jak najbardziej osobowej egzystencji Szatana. Realizm dotyczący osoby Szatana jest oficjalną nauką Kościoła. W Nowym Testamencie

pozycja Szatana, jako przeciwnika Boga i nieprzyjaciela rodzaju ludzkiego, zostaje poszerzona o rolę przeciwnika w dziele zbawienia dokonywanym przez

Jezusa Chrystusa (Mt 16,21-23, Mk 4,15) oraz rolę przeciwnika wspólnoty chrześcijańskiej (Ap 12,17).

Nazywany jest "Nim", "oskarżycielem", "władcą tego świata", "władcą mocarstw powietrza", "diabłem", "nieprzyjacielem", "Złym", "Belzebubem", "złym duchem",

"duchem nieczystym", "kłamcą", "ojcem kłamstwa", "zabójcą", "Wężem", "wężem starodawnym", "Smokiem", "władcą ognia piekielnego". Może być utożsamiany z

wyszydzanym w 14 rozdziale Księgi Izajasza Królem Babilonu.

Teologia chrześcijańska o Szatanie[edytuj]Problem Szatana w chrześcijaństwie odzwierciedla pytanie o początek zła. Szatan jest głównym sprawcą zarówno

wszystkich niemoralnych uczynków ludzi w całej historii istnienia człowieka na ziemi jak i wystąpienia cierpienia oraz śmierci. Według teologii

chrześcijańskiej Szatan będąc istotą duchową stworzoną przez Boga i obdarzoną wolnością wyboru odrzucił w sposób nieodwracalny i ostateczny swój związek z

Bogiem poprzez grzech pychy. Szatan zbuntował przeciw Bogu także inne anioły. Teologia chrześcijańska głosi, iż nieodwracalność decyzji Diabła wynika z

najdoskonalszego stopnia poznania Boga ze wszystkich stworzonych istot. Działalność Szatana i innych zbuntowanych aniołów jest ograniczona do Dnia Sądu

Ostatecznego nad Światem, po którym wszystkie jego czyny mają zostać osądzone przez Boga. Działanie Szatana polegające na zerwaniu więzi człowieka z Bogiem

poprzez okazywanie nieufności wobec niego i łamania jego przykazań, związane jest z niezaspokojonym pragnieniem kultu siebie samego, nienawiści do Boga i

wszystkich jego stworzeń. Według teologii chrześcijańskiej dzięki działalności Jezusa Chrystusa wymierzonej przeciwko Szatanowi możliwe jest uzyskanie

życia wiecznego przez ludzi po śmierci.

O szatanie i jego roli w dziejach ludzkości (również przyszłych) jest mowa m.in. w Księdze Rodzaju oraz Apokalipsie świętego Jana (spisana na greckiej

wyspie Patmos).

Islam[edytuj]W islamie jedno z imion Szajtana (Szatana) przywódcy zbuntowanych dżinnów to Iblis. Został on wygnany z nieba, gdy odmówił złożenia hołdu

Adamowi, pierwszemu człowiekowi (por. Azazel). Pozwolono mu pozostać na ziemi, aby wodził ludzi na pokuszenie i wystawiał ich na próbę. Jego pierwszymi

ofiarami byli Adam i Hawwa (Ewa). Próbował także zwieść Mahometa, dyktując mu nieprawdziwe wersety Koranu, tzw. "szatańskie wersety". Pojawia się wszędzie

tam, gdzie łatwo o występek (na bazarach, w łaźniach, przy muzyce i śpiewie) oraz tam, gdzie znajdują się nieczystości.

W ludowych wierzeniach muzułmańskich Szatan (arab. ????? Szajtan) to przede wszystkim zły duch szkodzący ludziom, utożsamiany zwykle z dżinnami.

Dla niektórych fundamentalistów muzułmańskich, zwłaszcza w Iranie, Wielki Szatan to określenie Stanów Zjednoczonych, a Mały Szatan – Izraela.

W mitologii kabardyńskiej (Kaukaz) występuje księżniczka o imieniu Satanei (w cyrylicy ???????), nie jest ono jednak kojarzone z "szatanem" jako takim.

źródło : Wikipedia.

Lucyfer (łac. lux: światło oraz ferre: nieść - niosący światło) - w dawnym Rzymie nazwa Jutrzenki-Wenus, gwiazdy zarannej.

Wg Biblii i tradycji chrześcijańskiej Lucyfer to imię zbuntowanego przeciw Bogu anioła, który sprzeciwił się stworzeniu kobiety. Został za to strącony do

piekieł i stał się ich władcą, księciem ciemności, szatanem, przeklętym po wsze czasy przywódcą hord piekielnych. Przed upadkiem był jednym z najwyższych

rangą aniołów i zasiadał po lewicy Boga. Z tego miejsca zrzucił go archanioł Michał. Według apokryfów Lucyfer i archanioł Michał stoczyli walkę w

gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Lucyfer przegrał i został przykuty do słupów w piekle łańcuchami, które nieustannie próbuje zerwać. Pierwotnie imię

to odnosiło się w Biblii do Nabuchodonozora II (którego mylono tu z Nabonidem).

W XII w. istniała sekta Lucyferianów, którzy wierzyli, że ostatecznie Lucyfer zwycięży archanioła Michała.

Wg. niektórych źródeł Lucyfer i inni upadli aniołowie nie są demonami, żyjącymi w Piekle, tylko wygnanymi "poza czas i przestrzeń" aniołami, którzy nie

opowiadają się za żadną ze stron: ani po stronie Nieba, ani Piekła (ono samo istniało już od początku świata jako nieodzowny element wszechświata,

konieczne przeciwieństwo Nieba, aby mogła zostać zachowana równowaga między dobrem a złem (Patrz też: yin i yang)).

Zobacz też: diabeł, Szatan

źródło : http://www.zgapa.pl/zgapedia/Lucyfer.html

Satanizm – termin określający przekonania i ideologie, charakteryzujące się wierzeniami związanymi z Szatanem lub filozofią akcentującą opozycyjną stronę

świata bądź ludzkiej natury (Szatan jako personifikacja natury ludzkiej).

Ruch satanistyczny zainicjował Anton Szandor LaVey w latach 60. XX wieku, w czasie rewolucji obyczajowej przełomu lat 60. i 70. Poszczególne grupy

satanistyczne są dość zróżnicowane pod względem przekonań, jednak można wyróżnić dwa główne kierunki:

satanizm teistyczny (czczący Szatana jako realne bóstwo mogące ingerować w bieg wydarzeń)

satanizm ateistyczny i deistyczny, w tym satanizm laveyański

Pojęcie satanizmu wywodzi się ze starożytnej Palestyny; Żydzi odnosili je do osób, które podważały treści biblijne. O satanizm byli często posądzani

wolnomularze. Były mason, Léo Taxil, opublikował dzieło, w którym twierdził, że czczą oni tajnie szatana.[1]

źródło : Wikipedia

Antychryst (gr. antichristos) – przeciwnik, oponent Chrystusa (anti – przeciw, zamiast; christos – pomazaniec); duch będący zaprzeczeniem Chrystusa, jego

antytezą. Szatan; anioł upadły, zły duch, czart, władca, który rządzi w powietrzu (Biblia: List do Efezjan, 2,2), kusiciel, książę ciemności, w wierzeniach

judeo-chrześcijańskich główny duch zła we wszechświecie.

Według przekazów, w wyznaczonym przez Boga czasie, nazwanym przez Biblię "czasem ostatecznym" lub "wielkim uciskiem", duch Antychrysta, wcieli się w

człowieka (za sprawą szatana), który obejmie panowanie nad ziemią 1260 dni (3,5 roku). Początkowo jako zwiastun pokoju, by później stać się dyktatorem i

autorem nowego światowego porządku i systemu monetarnego[1].

W Biblii imię to oznacza zazwyczaj oponenta albo przeciwnika w zwykłym, ludzkim sensie. Tak postrzega antychrysta Nowy Testament. Proroctwa zawarte głównie

w Księdze Daniela, listach apostoła Pawła i w Apokalipsie, zapowiadają pojawienie się wielu antychrystów-ludzi. Jednak kładą główny nacisk na pojawienie

się szczególnego Antychrysta bezpośrednio przed powtórnym przyjściem Chrystusa. Wiele grup chrześcijan na przestrzeni dziejów próbowało utożsamić postać

Antychrysta z jakimś konkretnym człowiekiem. Między innymi za Antychrysta uważano cesarza rzymskiego Nerona, antypapieży, Fryderyka Barbarossę, cesarza

Francuzów Napoleona I Bonaparte, wodza i kanclerza Rzeszy Niemieckiej Adolfa Hitlera, przywódcę ZSRR Józefa Stalina. Można też porównywać Diabła z Bogiem

w tym sensie, że są przeciwstawni, np.:

Bóg Ojciec – Smok, Wąż

Syn Boży – Bestia z Morza, Antychryst (Syn Zatracenia)

Duch Święty – Bestia z Ziemi, Fałszywy Prorok

Problem Antychrysta był głównym tematem rekolekcji wielkopostnych, jakie wygłosił dla papieża Benedykta XVI kardynał Giacomo Biffi w marcu 2007[2].

Antychryst w Biblii[edytuj]W Piśmie Świętym słowa antychryst użył tylko apostoł Jan. W dwóch listach noszących jego imię pojawia się ono pięć razy –

zarówno w liczbie pojedynczej i mnogiej. Wynika z nich, że antychryst to kłamca i zwodziciel, którego celem jest zniszczenie więzi łączącej człowieka z

Chrystusem i z Bogiem.

Co Biblia mówi o antychryście:

Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, Antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu antychrystów; stąd poznajemy, że

już jest ostatnia godzina. (1 Jana 2:18)[1]

Któż zaś jest kłamcą, jeśli nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest Mesjaszem? Ten właśnie jest Antychrystem, który nie uznaje Ojca i Syna. (1 Jana 2:22)

Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch Antychrysta, który – jak słyszeliście – nadchodzi i już teraz przebywa na świecie.

(1 Jana 4:3)

Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem.

(2 Jana 7)

A wtedy objawi się ów niegodziwiec (Antychryst), którego Pan Jezus zabije tchnieniem ust swoich i zniweczy blaskiem przyjścia swego. (2. List Pawła do

Tesalon. 2:8)

Antychryst w księgach symbolicznych Kościołów[edytuj]Księgi symboliczne Kościołów powstałych w wyniku reformacji zgodnie stwierdzają, że jedynym Panem

Kościoła jest Chrystus, dlatego też przypisywanie sobie godności i władzy Pana Kościoła przez instytucję papiestwa jest przypisywaniem sobie praw należnych

jedynie Bogu, dlatego też instytucja papiestwa (ale nie Kościół rzymskokatolicki), stawiając się w pozycji Chrystusa, ma znamiona antychrysta (wyraz

antychryst pochodzi od greckiego złożenia ???? + ???????, przy czym "????" oznacza nie tylko przeciwko, lecz także zamiast, albo w miejsce[3]).

Kościoły luterańskie[edytuj]W Traktacie o władzy i prymacie papieża z 1537 roku, zredagowanym przez Filipa Melanchtona, w punktach 39-41 stwierdzono, że

przypisywanie sobie przez papieży władzy w sprawach zastrzeżonych dla Boga, oraz sprzeciwianie się naukom ewangelii wskazuje, że instytucja papieska ma

znamiona władzy antychrysta[4].

Kościoły kalwińskie[edytuj]W księdze symbolicznej Kościołów ewangelicko-reformowanych Institutio religionis christianae Jana Kalwina antychryst jest

utożsamiany z instytucją papiestwa (Księga IV rozdz. 12 punkt 12)[5].

Konfesja Westminsterska z 1646 roku – antychryst jest utożsamiany z instytucją papiestwa (Rozdział XXV Kościół punkt VI)[6].

Kościoły baptystyczne[edytuj]Londyńskie Wyznanie Wiary baptystów z 1689 roku – antychryst jest utożsamiany z instytucją papiestwa (Rozdział XXVI Kościół

punkt 4)[7].

Antychryst w literaturze[edytuj]W literaturze kwestia tożsamości antychrysta i jego działalności nie jest jednoznacznie i precyzyjnie określona. Część

autorów uważa, że antychrystem jest lub będzie instytucja, inni zaś, że będzie nim określona jednostka – człowiek[8].

Ważniejsi autorzy utożsamiający antychrysta z instytucją papiestwa:

John Wycliffe,

Jan Hus,

Girolamo Savonarola,

John Wesley, założyciel Kościoła ewangelicko-metodystycznego,

James Aitken Wylie, szkocki historyk religii i duchowny prezbiteriański,

w swoich dziełach The Papacy: its History, Dogmas, Genius, and Prospects (1851) oraz The Papacy is the Antichrist (1888) dowodzi na podstawie faktów

historycznych oraz dogmatyki i prawa kanonicznego Kościoła rzymskiego, że papiestwo jest antychrystem.

Ważniejsi autorzy utożsamiający antychrysta z konkretną osobą, która ma się objawić w nieokreślonej przyszłości:

Robert Bellarmin,

Jacques-Bénigne Bossuet,

Arthur Pink,

Peter Goodgame.

Antychryst w polityce[edytuj]W dniu 12 października 1988 roku papież Jan Paweł II podczas przemowy w Parlamencie Europejskim został nazwany publicznie

antychrystem przez europosła dra Iana Paisleya[9].

Antychryst w kulturze[edytuj]Filozof niemiecki Fryderyk Nietzsche sam siebie nazywał antychrystem. Napisał też głośną książkę pod tym tytułem, poświęconą

krytyce chrześcijaństwa. Również sławny rockman Marilyn Manson utożsamia się z postacią Antychrysta, często i bezwzględnie krytykując chrześcijaństwo.

Bibliografia[edytuj]Benson Robert Hugh: Pan świata (z ang. przeł. Stefan Barszczewski). Warszawa; Komorów : Fundacja Pomocy Antyk – Wydaw. Antyk Marcin

Dybowski, 2002. ISBN 83-87809-62-4.

Dillon George F.: Antychryst w walce z Kościołem !(przekł. Józef Jankowiak). Warszawa: Wydawnictwo Fulmen, 1994. ISBN 83-901106-8-7.

Dillon George F.: Masoneria zdemaskowana, czyli walka antychrysta z Kościołem i z cywilizacją chrześcijańską. Krzeszowice: Dom Wydawniczy "Ostoja", 2001.

ISBN 83-88020-22-6

Łuczkiewicz Sławomir: Antychryst i Apokalipsa : zawiera dosłowny przekład Apokalipsy Jana, szczegółowy komentarz, studium Boga, diabła, szatana,

odniesienia cywilizacyjne, Biblia a ufo. Lublin : Wydawnictwo Rzecznik, 2001. ISBN 83-903921-5-1

McGinn Bernard: Antychryst; przeł. Barbara Cendrowska. Warszawa: Wydawnictwo Da Capo, 1998. ISBN 83-7157-325-1

Nietzsche Friedrich: Antychryst : próba krytyki chrześcijańskiej (przeł. Leopold Staff ; posł. napisał Tomasz Sieczkowski). Kraków : Wydawnictwo Zielona

Sowa, 2003. ISBN 83-7389-126-9.

Nothomb Amélie: Antychrysta. (przeł. Joanna Polachowska) .Warszawa: Wydawnictwo Muza, 2004. ISBN 83-7319-499-1.

Przybył Elżbieta: W cieniu antychrysta. Kraków : Wydawnictwo Nomos, 1999. ISBN 83-85527-90-7.

Rostworowski Karol Hubert: Antychryst. Lwów; Wydawnictwo Polskie, 1925. UKD 821.162.1-2.

Skąd przychodzi Antychryst?: kontakty i konflikty etniczne w Europie Środkowej i Południowej : fakty – interpretacje – refleksje (Materiały konferencyjne

pod red. Tomasza Falęckiego). Kraków : Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2004.

Stanev Emiliân: Antychryst. (przeł. Wojciech Gałązka). Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1979.

I Piekło

Część pierwsza: Piekło

Dante i Wergiliusz w Piekle, Eugene Delacroix, 1822

Rozmowa Dantego i Beatrycze, William BlakeWergiliusz oprowadza Dantego po piekle. Ma ono kształt gigantycznego, składającego się z dziewięciu kręgów stożka

zwężającego się ku dołowi; na każdym kręgu piekielnym osadzeni są coraz więksi grzesznicy, a na samym dnie jest Lucyfer. Nad bramą piekła widnieje

złowieszczy napis:

Lasciate ogni speranza, voi ch'intrate

(Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy [tu] wchodzicie lub Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją).

Już w Pieśni III poeta zawarł przejmujący ogólny obraz owej krainy potępienia:

Dłoń mi na dłoni położył i lice/Ukazał jasne, duchem natchnął śmiałem,/Po czym wprowadził w głębin tajemnice./Stamtąd westchnienia, płacz, lament

chorałem/Biły o próżni bezgwiezdnej tajniki./Więc, już na progu stając, zapłakałem./Okropne gwary, przeliczne języki,/Jęk bólu, wycia, to ostre, to

bledsze,/I rąk klaskania, i gniewu okrzyki/Czyniły wrzawę, na czarne powietrze/Lecącą wiru wieczystymi skręty,/Jak piasek, gdy się z huraganem zetrze.

(Pieśń III, 19 – 30).

Część ta obfituje w szczegółowe opisy przeróżnych okropności (słynne sceny dantejskie), takie jak motyw toczenia cieniów przez plugawe robactwo:

Nędznym, co w świecie żyli nieżywotnie,/Rój os i przykra kąsa ciało mszyca;/Jęczą, gdy ból im do żywego dotnie./Od tych ukąszeń krew tryska na lica,/Którą

u stóp ich łzami napojoną/Kłąb glist natrętnych kałduny nasyca. (Pieśń III, 64 – 69)

lub rzeki wrzącej krwi:

"(...) W dół spojrzyj: oto krwi rzeka już bliska,/Gdzie w kotłujące zanurzon jest piany,/Kto gwałtem bliźnich na ziemi uciska." (Pieśń XII, 46 – 48).

Za bramą piekła znajduje się Przedpiekle, miejsce gnuśnych, wśród których spotyka Dante postać, która skaziła się "wielką odmową"; mógl to być zarówno

Celestyn V, który zrezygnował z urzędu papieża, torując drogę Bonifacemu, który doprowadził do wygnania Dantego, jak i Poncjusz Piłat. Za Acherontem, przez

który Charon przewozi dusze (a tym razem gości) zaczynają się prawdziwe Kręgi piekielne, które mają następującą strukturę:

1 krąg – W Limbo rezydują dusze ludzi dobrych i sprawiedliwych, którzy nie zostali ochrzczeni. Nie doznają oni cierpienia, lecz nieustannie towarzyszy im

uczucie tęsknoty. Wśród nich znajdują się cnotliwi poganie, mistrz poetów Homer, ludzie pióra: Horacy, Owidiusz, filozofowie: Sokrates, Platon, Arystoteles,

Juliusz Cezar, a także bohaterowie mityczni: Hektor i Eneasz. Wszyscy oni są wykluczeni z Nieba tylko dlatego, że nie poznali Jezusa Chrystusa.

2 krąg: pod strażą Minosa znajdują się dusze ludzi, którzy nie potrafili zapanować nad zmysłami. Tutaj Dante spotyka Dydonę, Kleopatrę, Semiramidę,

Achillesa, Tristana oraz parę kochanków Paolo Malatestę i Franceskę da Rimini. Ich historia była inspiracją dla wielu następców Dantego. W całym Piekle

Kary potępieńców związane są z grzechami przez nich potępionymi na zasadzie contrapasso, tj. podobieństwa lub przeciwieństwa. Targanych przez zmysły za

życia po śmierci targa wichura.

3 krąg: Ci, którzy nie znali umiaru w jedzeniu i piciu, są szarpani przez Cerbera.

4 krąg: Skąpcy i rozrzutnicy są tu strzeżeni przez Plutona – uosobienie gniewu.

5 krąg: Znajduje się za krwawą rzeką Styks, przez którą przeprawia Flegiasz. Dante spotyka tu potępionych za gniew, zazdrośników, ludzi leniwych i

pesymistów.

6 krąg: Dusze heretyków leżą tu w płonących grobach.

7 krąg: Należy do piekła dolnego. Przebywają w nim dusze bluźnierców przeciwko bliźnim: tyrani, jak np. Dionizjos I z Syrakuz i mordercy pływają w rzece

gorącej krwi – Flegetonie. W innym rejonie tego kręgu są szarpani przez harpie samobójcy. W trzecim rejonie ognisty deszcz pada na bluźnierców przeciwko

Bogu. Podobna kara spotyka gwałtowników, lichwiarzy, homoseksualistów (w tej licznej dość grupie jest znany literat włoski i nauczyciel Dantego, Brunetto

Latini).

8 krąg: Miejsce strzeżone przez potwora Geriona dzieli się na 10 czeluści. Rezydują tu i cierpią rozmaite męki oszuści, uwodziciele, pochlebcy, symonici

(także papież Mikołaj III), hipokryci, złodzieje, fałszerze, fałszywi doradcy, wróżbici, schizmatycy. W ósmej czeluści spotyka Dante żądnego wiedzy

Ulissesa (Odyseusza).

9 krąg: Jest wielką, strzeżoną przez Gigantów studnią. Dzieli się na cztery strefy. Pierwsza jest przeznaczona dla zdrajców bliskich, druga dla zdrajców

ojczyzny. Jest wśród nich hrabia Ugolino, którego historia należy do najbardziej znanych fragmentów poematu. W trzeciej strefie leżą pod lodem ci, którzy

zawiedli zaufanie swych gości. W ostatniej, na dnie piekła w towarzystwie odrażającego Lucyfera cierpią zatopieni w lodowym jeziorze o nazwie Kocyt zdrajcy

swych dobroczyńców – Judasz – zdrajca Jezusa Nazarejczyka, oraz Brutus i Gajusz Kasjusz Longinus – zdrajcy Cezara:

Z ust każdych sterczał grzesznik i jak pęki/Trawy w miętlicy na miazgę był tarty:/Te jednocześnie trzej cierpieli męki./Skazaniec przedni, nie dość że w

zażartej/Tkwił paszczy, szarpan Disowymi szpony,/Raz po raz łypał ze skóry obdarty./Rzecze Mistrz: "Zbrodzień najsrożej męczony,/Dowiedz się, Judasz jest

Iskariota;/Wewnątrz ma głowę, na zewnątrz nóg trzony". (Pieśń XXXIV, 55 – 63).

źródło : Wikipedia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------