na 8 marca – filiżanka łomonosow !!! kobaltowa ze złotymi koronkami

Filiżanka  Łomonosow z Petersburga – najsłynniejsza rosyjska fabryka- na dodatek ze złotym napisem 8 marta – czyli specjalne wydanie na Dzień Kobiet – znacznie lepszy prezent niż Gożdzik i rajstopy…

 sygnatura okres: od 1970

- kolor: czerwony / naszkliwna /–

1 C = oznacza pierwyj sort- towar najwyższej jakości

- rzeczywiście  doskonała cienkościenna piękna porcelana.

na kobaltowej atramentowej glazurze – ręcznie malowane złotem koronkowe ornamenty. Powtórzone na podstawku o wysokich brzegach - bogato złocony- świetnie łapią światło i grzeją oczy światłem starego złota. Podstawki służyły do picia bardzo gorącej herbaty – która nalana do podstawka szybciej stygła.

Filiżanka  Łomonosow wysokość 6,5 cm średnica 8,5 cm od ucha do brzegu pucharu 10,5 cm

Podstawek wysokość 2 cm średnica 14,4 cm

Cанкт-Петербург        

 Императорский фаянсовый завод (1744 – 1765)

 -     Императорский фарфоровый завод (1765 – 1917)

 -     Государственный фарфоровый завод (1918 - 1925)

 -     Ленинградский фарфоровый завод им. Ломоносова (1925 - 1992)

 -     Ломоносовский фарфоровый завод АО ( 1993 - 2005 )

 -     Императорский фарфоровый завод, ОАО ( 2005 - )

Notatka historyczna

Императорский фаянсовый завод (Imperatorska Fabryka Fajansu), założona została w 1744 roku w Petersburgu, na mocy dekretu córki Piotra Wielkiego, carycy Elżbiety.

Była to pierwsza manufaktura porcelany w Rosji.

To tutaj, utalentowany rosyjski naukowiec Dimitrij Winogradow (1720-1758) odkrył tajemnicę białego złota. Po raz pierwszy w historii ceramiki sporządził naukowy opis produkcji porcelany, zbliżony do najnowszych koncepcji chemii ceramiki. Porcelana stworzona przez Winogradowa jakością nie ustępowała saksońskiej, zbliżona była do chińskiej, a masa wytwarzana była z miejscowych surowców.

W pierwszych latach, manufaktura produkowała małe wyroby, przede wszystkim tabakierki dla carycy Elżbiety, która obdarowywała nimi najbliższych dworzan i dyplomatów. Większe przedmioty zaczęto produkować od 1756 roku, kiedy Winogradow zbudował większy piec. Z tego okresu pochodzi pierwszy, osobisty serwis należący do carycy Elżbiety.

W latach 50-tych rozpoczął produkcję postaci zwierząt i ludzi. Pomimo wzrostu produkcji wyrobów porcelanowych, były one dostępne tylko dla wąskiego kręgu zaufanych. Rozwój artystyczny i sytuacja manufaktury zależały głównie od potrzeb imperatorskiego dworu.

W czasach panowania Katarzyny II, manufaktura została zreorganizowana i od 1765 roku znana była jako: Императорский фарфоровый завод (Imperatorska Fabryka Porcelany), z zadaniem upowszechnienia porcelany w całej Rosji.

Duży wpływ na rosyjską porcelanę miał utalentowany francuski rzeźbiarz Jean D. Rachet, zatrudniony w manufakturze jako mistrz modelarski. Ówczesna produkcja była pod silnym wpływem sztuki francuskiej, zdominowanej przez klasycyzm.

Koniec XVIII w. to czas rozkwitu rosyjskiej porcelany, a fabryka stała się jedną z wiodących w Europie. Szczyt sławy przyniosły jej wykonane na zamówienie Katarzyny II luksusowe serwisy: Arabeskowy, Yahtinsky czy Gabinetowy, liczące do tysiąca pozycji.

Wraz z wstąpieniem na tron, Paweł I (1796-1801) odziedziczył po matce także fabrykę porcelany, którą chętnie sam odwiedzał i pokazywał znamienitym gościom. Zapewnił jej także wiele zamówień.

Serwisy z okresu Pawła I nie różnią się od tych z okresu Katarzyny II. Dorównują im przepychem i luksusem, a przeznaczone były dla wąskiego kręgu bliskich osób. Potem przyszła moda na 2-osobowe zestawy.

Zarządcą manufaktury był książę B. Jusupow. który oprócz tego, że był znawcą i miłośnikiem porcelany, przyczynił się znacznie do rozwoju artystycznego wyrobów z "pawłowej" fabryki.

Ostatnim serwisem XVIII w. był serwis zamówiony przez Pawła I do jego nowej rezydencji - Zamku Michajłowskiego, którym zastawiono stoły w przeddzień śmierci cara. Jak wspomina ówczesny szambelan: Car był pełen zachwytu nad serwisem. Wielokrotnie całował malatury na porcelanie i stwierdził, że to jeden z jego najszczęśliwszych dni w życiu...

W czasie panowania Aleksandra I (1801-1825) manufaktura zarządzana była przez powiernika cara - hrabiego D. Guriewa. Wówczas rozpoczęła się duża reorganizacja zakładu, którą kierował profesor technologii Uniwersytetu w Genewie F. Gattenberger.

Aby przyciągnąć najlepszych krajowych i zagranicznych mistrzów, Guriew nie szczędził wysiłków i pieniędzy. Szefem działu rzeźby mianowany został profesor Akademii Sztuk Pięknych - S. Pimienov, jeden z najznamienitszych mistrzów swoich czasów. W celu umocnienia w fabryce stylu imperialnego, zaproszono do współpracy najlepszych malarzy fabryki w Sevres, jednak styl porcelany rosyjskiej znacznie różnił się od sewrskiej, która w tym czasie odzwierciedlała poziom osiągnięć artystycznych w Europie.

Rosyjska porcelana nie tylko wychwalała przymioty cara, ale także była odbiciem tematyki narodowej, jak choćby serwis Guriewski, który stał się odą do zwycięskiego narodu w wojnie 1812 roku.

Wojna Ojczyźniana posłużyła jako temat serii talerzy przedstawiających żołnierzy w mundurach wszystkich broni. Powszechne były portrety. Zwyczajem fabryki carskiej stało się przedstawianie na filiżankach osobistości tamtych czasów, szczególnie koronowanych głów i wojskowych. Począwszy od okresu Aleksandra I do końca lat 60-tych XIX wieku, szczególne miejsce w produkcji fabryki zajmowały wazony, a złoto stało się ulubionym materiałem zdobniczym. Drugą najważniejszą grupą wyrobów były serwisy pałacowe.

W epoce Aleksandra I i Mikołaja I wyprodukowano serwisy dla wszystkich rezydencji Petersburga. Według projektu uczonego, archeologa i znawcy rosyjskich zabytków - F. Solncewa, wykonano serwisy dla pałacu Kremlowskiego w Moskwie oraz Wielkiego Księcia Konstantego Nikołajewicza. Porcelanę Mikołajowską wyróżnia wirtuozeria malatury. Na wazach powielano obrazy największych mistrzów - Leonarda da Vinci, Rafaela, Tycjana i innych, znajdujące się głównie w zbiorach Ermitażu. Kopie porażały dokładnością i subtelnością kropkowanych linii. Gama kolorów, odcienie i blaski odpowiadały oryginałom. Nastąpił także rozwój malarstwa portretowego, miniaturowego i ikonografii. Przewagę Imperatorskiej Fabryki Porcelany w malarstwie na porcelanie potwierdzają otrzymane nagrody na wystawach w Londynie, Paryżu i Wiedniu.

W 1844 roku, w 100-lecie powstania petersburskiej manufaktury założono muzeum porcelany, do którego trafiły wyroby zgromadzone w magazynach Pałacu Zimowego. Decyzja o produkcji wszystkich wyrobów w dwóch egzemplarzach, po jednym dla pałacu i muzeum, zapadła dopiero za panowania Aleksandra III.

W odróżnieniu od swoich poprzedników, Aleksander II nie wykazywał zainteresowania porcelaną i manufakturą. W latach 70-tych XIX wieku produkcja drastycznie spadła. Celebrowano jedynie święta Wielkanocne i Bożego Narodzenia, a fabryka zapełniała swoimi wyrobami tylko pałacowe magazyny. Rozmiary produktów zostały zmniejszone, wykończenia i dekoracje stały się bardziej skromne. Wykonywano głównie kopie starej ceramiki europejskiej i orientalnej. pojawił się także pomysł zamknięcia bezużytecznego i nierentownego przedsiębiorstwa.

Życzeniem zaś Aleksandra III (1881-1894) było doprowadzenie fabryki na szczyt osiągnięć technicznych i artystycznych, tak aby Imperatorska Fabryka Porcelany godna była nosić swą nazwę i stanowiła wzorzec do naśladowania dla wszystkich prywatnych przedsiębiorców z branży.

W fabryce rozpoczęto tworzenie dużych zestawów: Koronacyjnego oraz w oparciu o loggia Rafaela w Watykanie, dla których rysunki zostały skorygowane przez samego cara. Na wybór drogi artystycznej fabryki miały wpływ osobiste gusta cara, który upodobał sobie chińskie i japońskie wazy, terakoty, glazury i malatury podszkliwne według mody Królewskiej Manufaktury w Kopenhadze, które stosowane były w wyrobach IFP także pod wpływem żony cara, duńskiej księżniczki Marii Fiedorownej.

Za panowania ostatniego imperatora rosyjskiego, cara Mikołaja II (1894-1917), dzięki innowacji technologicznej w poprzednim okresie, fabryka osiągnęła najwyższą doskonałość techniczną i technologiczną. Bogactwo osiągnięć technicznych było dumą fabryki także w czasie pierwszej wojny światowej, służąc tworzeniu całych sektorów produkcji porcelany elektrotechnicznej i chemicznej.

Pośród wielu zamówień, zostały wykonane dwa serwisy na zamówienie cesarzowej Aleksandry Fiedorownej, pod patronatem której znajdowała się fabryka. Były to serwisy: Alaksandrowski i Carskosielski.

Na zlecenie Mikołaja II zakład wyprodukował serię talerzy wojskowych z wizerunkami żołnierzy w mundurach z czasów Aleksandra III, i rzeźbiarskich serii Narody Rosji według modeli P. Kamienskiego. Seria ta była przedłużeniem inicjatywy Katarzyny II i służyła umacnianiu idei rosyjskiej państwowości. Charakterystyczną cechą postaci była ich autentyczność etnograficzna.

W 1918 roku firma została znacjonalizowana. Teraz nazywała się Государственный фарфоровый завод (Państwowa Fabryka Porcelany) i została przejęta przez Ludowy Komisariat Oświaty, który postawił sobie za cel, aby z byłej przydworskiej manufaktury uczynić Laboratorium ceramiczne o znaczeniu krajowym. produkujące porcelanę propagandową, pełną rewolucyjnych treści, bez skazy technicznej niedoskonałości, zgodnie z zasadami sztuki produkcji porcelany. Polityka artystyczna fabryki stała się teraz częścią planu monumentalnej propagandy Lenina.

Porcelana lat 20-tych XX wieku - jest chyba jedną z najbardziej ekscytujących i interesujących kart w historii sztuki dekoracyjnej, odzwierciedlającą nastrój pierwszych lat po rewolucji proletariackiej. Pod przewodnictwem S. Chechonina, który później stał się znany jako mistrz imperium sowieckiego, w tworzeniu porcelany propagandowej brało udział wielu znanych artystów.

Porcelana, z jej śnieżnobiałą powierzchnią, plastycznością rzeźby i barwą obrazu, które do tej pory były uosobieniem wyrafinowanej techniki dostępnej dla wąskiego kręgu osób, była pierwszym, najbardziej żywym i pomysłowym zwiastunem rewolucji. Jednocześnie była łaskawym materiał dla urzeczywistnienia nowego ruchu w sztuce - suprematyzmu.

Oprócz osiągnięć w dziedzinie porcelany użytkowej, fabryka pomyślnie rozwijała produkcję porcelany technicznej i chemicznej. To tutaj otrzymano po raz pierwszy szkło optyczne. Dlatego też, nie przez przypadek w 1925 roku, w związku z 200-leciem Rosyjskiej Akademii Nauk, nazwa fabryki pochodzi od nazwiska rosyjskiego naukowca M.W. Łomonosowa.

W latach 30-tych, z początkiem budownictwa kulturalnego w ZSRR, Leningradzka Fabryka Porcelany otworzyła pierwsze w kraju laboratorium sztuki, gdzie pod kierownictwem ucznia Kazimierza Malewicza - N. Suetina, kolektyw przedsiębiorstwa tworzył nowy styl sowieckiej porcelany, zgodny z bytem socjalistycznym, który na wiele lat odarł petersburską porcelanę z jej czystości i miękkości form, bieli materiału, malarskich obrazów i bogactwa kolorów.

W latach 60-tych, w okresie chruszczowskiej odwilży sztuka po raz kolejny zwróciła się do wartości lat 20-tych. Po stalinowskim okresie patosu powróciło zainteresowanie białą porcelaną i pracą nad formą. Rosyjska porcelana ostatnich dziesięcioleci, ze swoim całym romantyzmem zwróconym ku kulturze narodowej - jest jednym z żywych i twórczych efektów sztuki europejskiej drugiej połowy XX wieku.