Koniczyna czerwona dorasta do około 60 cm wysokości.

Łodyga jest rozgałęziona, miękka, czerwono nabiegła.

Jeden liść składa się z 3 mniejszych zaokrąglonych listków.

Roślina jest mocno ukorzeniona. Jej palowy korzeń jest zbudowany z licznych i długich korzeni przybyszowych może sięgać aż 1,5 m w głąb ziemi, i jest zbudowany z licznych i długich korzeni przybyszowych.

Głęboki system korzeniowy przyczynia się do spulchniania gleby. Proces ten ma szczególne znaczenie na glebach ciężkich i nieprzepuszczalnych - prowadzi do ich rozluźnienia.

Korzenie roślin motylkowych wydzielają do gleby substancje o właściwościach zlepiających i przez to przyczyniają się do powstawania struktury gruzełkowatej gleby. Mimo że koniczyna mocno się korzeni, to jest mało odporna na suszę. Ma też duże wymagania glebowe i wodne.

Wiosną koniczyna rozwija się wcześnie, kwitnie od maja do września.

Kuliste, różowo-purpurowe kwiaty o delikatnym zapachu przyciągają trzmiele i pszczoły, które przenosząc pyłek z jednego kwiatu na drugi zapylają je krzyżowo. W wyniku zapylenia zawiązuje się owoc - nieduży strąk zawierający jedno nasiono.

Koniczyna jest jedną z ważniejszych roślin motylkowych uprawianych na paszę dla zwierząt.

Roślina uprawiana w czystym siewie lub w mieszankach na paszę.

Cechuje się wysoką produktywnością.

Plon z suchej masy może wynieść nawet 16 t/ha.

Koniczyna stanowi dużą wartość odżywczą dla zwierząt hodowlanych.

Wysokobiałkowa, naturalna i niemodyfikowana genetycznie, treściwa karma zawiera wapń, magnez, fosfor, witaminy oraz składniki mineralne.

Wprowadzenie do uprawy koniczyny czerwonej w gospodarstwach rolnych poprawia zdrowotność i plonowanie roślin następczych oraz pozostawia dużą masę resztek pożniwnych, wzbogacając warstwę orną gleby w substancję organiczną.