Recenzja albumu:

CD1 - Vanity of Sounds
Szkoda, że druga płyta albumu Are You Sequenced? z 1997 roku nie zabrzmiała właśnie tak - Vanity of Sounds jest znakomitym uzupełnieniem nastroju panującego na tym albumie, znacznie ciekawszym niż dość ujednolicone i nienajciekawsze brzmieniowo remiksy zaproponowane na drugim krążku AYS?. Aranżacje nie pozostawiają wątpliwości co do faktu, że nagrania są dziełem "współczesnego"

Klausa Schulze

, ale jest to ta strona berlińskiego artysty, która w pełni przekonuje:

Schulze

nie epatuje tu niewiarygodną ilością lapidarnych sampli, za to udaje mu się wydobyć z instrumentów odpowiednią głębię, a ze ścian akordów zbudować bardzo interesujące konstrukcje. Z kolei inwencja melodyczna i jakość ostinat oplatających rozedrganą siatką dźwięków kolejne utwory przekonują, iż

Klaus Schulze

z "analogowych" czasów swej twórczości nie powiedział jeszcze ostatniego słowa... Trudno nawet wyobrazić sobie wyjątkowo adekwatne wizualizacje do przedstawionej tu muzyki: może byłyby to najprędzej obrazy nowoczesne, ale raczej eklektyzujące niż w pełni abstrakcyjne?
Każda z czterech umieszczonych tu kompozycji odmalowana jest w wielu rozmaitych odcieniach, a reflektory instrumentów elektronicznych rzucają na ścieżki rytmiczne i splatające się wątki improwizacji strumień światła o wyjątkowo interesującej fakturze i barwie...

CD2 - The Crime of Suspence

Klaus Schulze

udaje się ze swymi instrumentami oraz zaproszonymi wokalistami na wyprawę w rejony zamieszkałe przez muzykę etniczną. Próba ta wypada w pierwszym utworze nieco mniej ciekawie niż w dwóch następnych - chociaż pierwszej kompozycji, osnutej wokół transowego rytmu i zbudowanej na bardzo schulzeańskich akordach też nie sposób odmówić pewnego wdzięku, brzmi ona jednak trochę płycej w porównaniu z pozostałymi propozycjami i lepiej pasowałaby na drugi krążek zestawu Are You Sequenced?, gdzie byłaby większą ozdobą... Kombinacje rytmiczne i melodyczne świadczą o umiejętnościach i otwarciu

Klausa Schulze

jako poszukiwacza nowych rozwiązań, utwory trwają wystarczająco długo, aby w interesujący sposób podlegać rozwinięciom i modyfikacjom... W porównaniu z pozostałymi płytami boksu ta chyba jest nie tyle najmniej interesująca, ile po prostu wymaga skupionego i dokładnego wsłuchania się w każdą ścieżkę instrumentalną i głosową... oraz przyzwyczajenia się do faktu, że

Klaus Schulze

nie ma zamiaru wciąż od nowa penetrować znanych obszarów, woląc od czasu do czasu zapuścić się na nieznane tereny...

CD3 -

Wahnfried

: Trance4Motion
Utwory zaaranżowane są bardzo precyzyjnie i wieloplanowo, rozwiązania harmoniczne i brzmieniowe są śmiałe i oryginalne. Znalazło się tu miejsce dla niepokojącej, zamglonej, intrygującej melodycznie suity przypominającej nastrojem trzecią część kompozycji Phantom Heart Brother z trzeciego tomu cyklu The Dark Side Of The Moog; nie zabrakło głębokiego basu, nostalgicznych melotronowych ech, ciągnących się dwudźwięków niczym z płyty Dig It... Ostatni zaś utwór zawiera partię wokalną kojarzącą się istotnie raczej z dokonaniami sygnowanymi

Wahnfried

niż z "piosenkami" z solowych wcześniejszych płyt

Klausa Schulze

. Moim zdaniem, obok pierwszej i drugiej płyty z muzyką baletową jest to najlepsza propozycja w ramach Contemporary Works.

CD4 -

USO

Privée
Zapis elektronicznego jam-session

Klausa Schulze

i zaproszonych przezeń muzyków. Główny temat pojawia się w trzech odsłonach, zasadniczo od siebie się różniących. Niesamowicie brzmią tutaj zwijające się westchnienia gitary elektrycznej, wtapiające się w miękki akompaniament baterii instrumentów elektronicznych i w urozmaicony takt instrumentów perkusyjnych. Muzyka jest dość stonowana i spokojna, ale na podskórnym planie wciąż czai się jakaś zagadka. Żartobliwym uzupełnieniem płyty jest specyficzna, atonalna, czterominutowa zaledwie introdukcja Through the Keyhole, dzięki której słuchacz faktycznie może poczuć się tak, jakby mimo obecności wygłuszających szyb i rozmaitych barier odgradzających go od muzyków próbował podejrzeć improwizującą grupę i usłyszeć jakiś konkretny motyw...

CD5 -

Solar Moon

: Docking
Trzy rytmiczne, przyprawione niezwykłymi efektami dźwiękowymi i świeżymi koncepcjami aranżacyjnymi, ponad 15-minutowe utwory wzbogacone partiami wokalnymi, kojarzące się nieco z twórczością wykonawców spod znaku GusGus.

Klaus Schulze

sam określił styl prezentowany w tych rozbudowanych, nieco onirycznych, dość mrocznych piosenkach jako "dub reggae". Czwarta, wieńcząca płytę kompozycja to zamyślona impresja free-electro-jazzowa, dedykowana Herbiemu Mannowi.

CD6 - Ballett #1
Wiolonczela

Wolfganga Tiepolda

skarży się, łka, zadaje pytania, budzi się do życia i gaśnie w agonii na tle skrzących się, zapierających dech w piersiach akordów wyczarowywanych przez

Klausa Schulze

z instrumentów klawiszowych. Muzyka pełna jest podobnej zadumy i podobnego napięcia jak na albumie Dune z 1979 roku. W nastrój baletowych kompozycji

Schulzego

znakomicie wprowadza dynamiczne Getting Near, czyli przestrzennie zaaranżowana fuga na elektronicznie preparowane brzmienia instrumentów smyczkowych, zataczające wokół słuchacza ogniste kręgi. Styl oscyluje gdzieś między eklektyczną muzyką klasyczną w stylu

Szostakowicza

i

Strawińskiego

a rozwiązaniami melodycznymi i progresyjnymi typowymi dla

Klausa Schulze

ze swoich najlepszych czasów.

CD7 - Ballett #2
Na tej baletowej płycie zderzyło się chyba najwięcej różnych nastrojów. W Kagi's Lament elementy muzyki wschodniej błyskotliwie splatają się z kipiącym ostinatem, a brzmienia fletów i głosów przywołują na myśl atmosferę niesamowitej muzyki

Petera Gabriela

skomponowanej do filmu Ostatnie kuszenie Chrystusa. Wolf's Ponticelli pokazuje, jak mogłaby zabrzmieć płyta Trancefer, gdyby

Klaus Schulze

zarejestrował ją dopiero pod koniec dwudziestego wieku - zestawienie przemawiającej wieloma głosami wiolonczeli

Tiepolda

z pomysłową, zagęszczoną ścieżką rytmiczną, w której dominuje wpadające w ucho ostinato, brzmi naprawdę świeżo i pierwszorzędnie. The Smile of Shadows to znów odsłonięcie przez

Schulzego

nowych, nie spenetrowanych wcześniej rejonów, muzyka waha się miedzy różnymi nastrojami i trudno przypisać tę kompozycję systemowi dur albo moll. Kolejne przesłuchania jedynie zwiększają atrakcyjność tego krążka, zwłaszcza, że i tak zbyt dużo tu brzmieniowych niespodzianek i niuansów, by wszystkie plany dźwiękowe ogarnąć za jednym razem...

CD8 - Ballett #3
Tu zamieszczono tylko jedną, za to trwającą ponad 75 minut kompozycję. Suita My Ty She jest syntezą najbardziej charakterystycznych zwrotów melodycznych i aranżacyjnych z całego baletowego cyklu - największą zaś atrakcję stanowią wkraczające na scenę brzmienia oboju oraz żeński głos, który momentami może skojarzyć się nawet z

Natachą Atlas

. Muzyka zatacza szerokie kręgi, wahając się wciąż między brzmieniami orientalnymi i tymi, do których doprowadził rozwój Szkoły Berlińskiej. Godna uwagi jest syntezatorowa osnowa, wypunktowana pulsującymi krateramihipnotycznego ostinata na tle bogato zinstrumentowanej, ciekawie rozwijającej się opowieści.

CD9 - Ballett #4
To najspokojniejsza i najbardziej zadumana, wyciszona, miękka odsłona muzyki do wyimaginowanego baletu. Tylko otwierający płytę utwór Mellowtrone niesie ze sobą wyraziste motywy i rozkwita plamami czytelnych, wyraźnie oddzielonych od siebie akordów - pozostałe dwie dłuższe impresje mają niebywale eteryczny charakter, a za znakomite wizualizacje posłużyłyby im wschody słońca nad ruinami antycznych teatrów, w których świetliste zjawy prezentują swoja baletowe spektakle... Te dwie frapujące impresje nacechowane są pierwiastkami spotykanymi na poprzednich częściach baletowego cyklu, natomiast Mellowtrone najbardziej kojarzy się z - jak już tytuł dobitnie sugeruje - czysto melotronowymi impresjami prezentowanymi na piątej i siódmej części serii The Dark Side Of The Moog.

CD10 - Adds and Edits
Na ostatnim krążku zebrano kilkanaście krótkich impresji, szkiców, krajobrazów. Sporo z nich to przykrojone do kilkuminutowego rozmiaru edycje materiału wypełniającego poszczególne płyty Contemporary Works - nawet w tym małym formacie brzmią one jednak magicznie i zachęcająco wprowadzają w atmosferę całego boksu, jeśli ktoś zdecydował się na rozpoczęcie swej przygody z Contemporary Works od ostatniego członu. Inne prezentowane tu utwory okazują się dużym zaskoczeniem: nieraz niewiele tutaj schulzeańskiej atmosfery, wielokrotnie są to eksperymenty bądź żartobliwe stylizacje, pasujące raczej na tak eklektyczne in owatorskie albumy jak Nerve Net

Briana Eno

niż na jakikolwiek wcześniejszy album sygnowany nazwiskiem

Klausa Schulze

.