Szarańczyn strąkowy, Drzewo karobowe, Karob, Ceratonia
(Ceratonia siliqua)
Zimozielone drzewo należące do rodziny bobowatych, dorasta do 15 m. Występuje dziko i w uprawie w regionie śródziemnomorskim. Strąki nazywane są chlebem świętojańskim. Jest odporne na mróz do około -7 °C, dorosłe rośliny mogą przetrwać długie okresy suszy, lubi gleby przepuszczalne i piaszczyste oraz nie toleruje przelewania. W Europie Środkowej może rosnąć tylko w szklarniach ogrodów botanicznych lub w ogrodach zimowych.
Liście są sztywne w dotyku, błyszczące i ciemnozielone, mają do 20 cm długości, opadają co dwa lata w lipcu i tylko częściowo odnawiane są wiosną następnego roku (w kwietniu i maju). Około sześć lat po wykiełkowaniu drzewa zakwitają po raz pierwszy. Okres kwitnienia trwa od września do listopada. Kwiaty są koloru żółtego, zebrane w groniaste lub kotkowate kwiatostany, wyrastające niekiedy wprost z pnia lub gałęzi.
Owoce to duże strąki w skórzastej okrywie – do 20 cm długości i 2 cm szerokości, ze smacznym, słodkim, miękkim i brązowawym miąższem. Owoce, zawierające do 50% cukrów, do czasu rozpowszechnienia się trzciny cukrowej i buraków cukrowych były głównym źródłem cukru dla mieszkańców regionu śródziemnomorskiego. W smaku przypominają osłodzone kakao, dlatego też używane są jako jego substytut, głównie ze względu na bardzo niską zawartość tłuszczu, hipoalergiczność oraz brak kofeiny i teobrominy.
Bogaty w błonnik, niskotłuszczowy proszek z suszonych owoców zawiera witaminy A, B, wapń i żelazo, dzięki czemu jest pokarmem dietetycznym dla osób dbających o zdrowie i dzieci. Dawniej nasiona karobu, ze względu na jednolity rozmiar i stałą masę (ok. 200 mg), służyły jako jednostka masy (używane dziś na określenie tej jednostki słowo karat, wywodzi się od greckiego słowa keration oznaczającego właśnie karob.