Autor: Józef Rapacki (1871 - 1929)
Tytuł: "Typy warszawskie"
Technika: ołówek / papier
Wymiary w świetle passe-partout: 29 x 19,5 cm
Wymiary w ramie: 55 x 35 cm
Sygn. i dat. p.d.: "JÓZEF RAPACKI 1928r.";
powyżej data: "23/VIII 19 [?] "
Stan zachowania: bardzo dobry
Praca oprawiona w efektowną, złoconą ramę
z okresu międzywojennego, bogato zdobiona
motywami floralnymi w stylistyce Art Nouveau
100% oryginał ! Do zakupionej pracy
wystawiamy pisemny certyfikat
autentyczności. Przed zalicytowaniem
możliwość obejrzenia obiektu "na żywo"
Józef Rapacki (1871-1929) edukację artystyczną rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona. W 1887 roku zapisał się na studia do krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Ostatnim etapem edukacji stało się Monachium, gdzie artysta przez dwa lata uczęszczał do prywatnej pracowni Conrada Fehra. Po powrocie do Warszawy rozpoczął współpracę z licznymi czasopismami (m.in. z „Tygodnikiem Illustrowanym”). W 1900 roku zagrożony poważną chorobą płuc przeniósł się na południe kraju. Mieszkał m.in. w Krakowie, Zakopanem i Szczawnicy. W roku 1907, wraz z żoną Gabrielą z Popowskich, przeprowadził się do Olszanki koło Żyrardowa. Artysta prowadził bardzo bogate życie towarzyskie i sąsiedzkie; mieszkali tam również malarze: Czesław Tański i Stefan Popowski (szwagier Rapackiego). W okolicznej Woli Pękoszewskiej państwo Górscy: Jan, jego żona Maria, córka Pia – malarka, oraz synowie Jan i Konstanty – wybitny krytyk literacki i historyk sztuki. W pobliskich Radziejowicach Krasińscy, w Guzowie hr Sobańscy, a w pobliskiej Kuklówce – Józef Chełmoński.
Józef Rapacki balansując między realizmem a romantyzmem, malował rozległe pola i łąki obrośnięte żółtymi kaczeńcami, piaszczyste drogi i leśne zagajniki, przed którymi widział ubogie chaty, kryte strzechą.
"Pojął słuszność starej jak sztuka prawdy, że jedynym wzorem w sztuce jest natura, jedynym elementem twórczym przeżywane emocje i wrażenia." Popowski S., Malarstwo Rapackiego. Przewodnik, Nr 51, Wyd. Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Warszawa 1930, s. 5)