W myśl dokumentu inaugurującego działalność stowarzyszenia z 24 lutego 1397 r. Jaszczurkowcy obowiązani byli do niesienia sobie wszelkiej możliwej pomocy przeciwko komukolwiek, kto by ich "krzywdził lub dręczył". Z obowiązku niesienia pomocy byli zwolnieni w dwóch jedynie przypadkach: po pierwsze, jeśli jakiś członek bractwa miał konflikt z władzą zwierzchnią, czyli z zakonem krzyżackim, a po drugie - w przypadku sporów między rodzinami stowarzyszonych. Dalej na członkach stowarzyszenia ciążył obowiązek udzielenia pomocy tym współbraciom, którzy w sposób niezawiniony popadliby w biedę lub dotknęłoby ich jakieś inne nieszczęście. Osoby, które sprzeniewierzyłyby się statutowi, zdradzając "naszą tajemnicę", miałyby zostać wyrzucone z bractwa. Akt założycielski podkreślał też religijny aspekt funkcjonowania Towarzystwa, zaznaczając, że zostało ono utworzone "Bogu, naszemu Panu, na chwałę i służbę". Podkreślić należy, że bractwo funkcjonowało jak najbardziej legalnie i oficjalnie. Cieszyło się również przychylnością władz zakonnych.