Jan Matejko (1838 - 1893)

"Alchemik Sędziwój i Zygmunt III Waza"

drzeworyt sztorcowy / papier

Unikatowy drzeworyt sztorcowy, praca o tematyce typowej dla jednego z najwybitniejszych polskich artystów - Jana Matejki, przedstawiający scenę z alchemikiem Sędziwojem i Zygmuntem III Wazą. Umieszczony na centralnym planie alchemik Sędziwój pokazuje królowi Zygmuntowi III Wazie przemienioną z metalu złotą monetę, tuż po wyciągnięciu jej z rozpalonego kominka. Uważnie przyglądającemu się władcy towarzyszy jego świta. Po jego lewej stronie z lupą w ręku pochyla się marszałek wielki koronny Mikołaj Wolski, wspierający prywatnie badania Sędziwoja. W futrzanym płaszczu tuż za królem stoi wojewoda sandomierski Jerzy Mniszech. Zza królewskiego fotela wyłania się błazen. Po prawej stronie siedzi ksiądz (według niektórych może to być Piotr Skarga), z różańcem w dłoniach. W drzwiach komnaty znajduje się jedna z dam dworu, dla wizerunku której pierwowzorem była żona malarza, Teodora. Scenerię dla wydarzenia stanowi jedna z królewskich komnat zwana „Alchemią” na pierwszym piętrze Zamku na Wawelu.

Pierwowzór grafiki - monumentalny obraz olejny Jana Matejki namalowany został w 1867 roku. Od 1939 obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi.

Praca ta pochodzi z wydanego w latach 70. XIX wieku "Albumu Jana Matejki", który zawierał ponad 80 drzeworytów z dziełami mistrza - rysunki na klockach drzeworytniczych w większości wykonał osobiście Jan Matejko, rytowali najwybitniejsi drzeworytnicy tamtego okresu, m.in. Jan Styfi, Józef Holewiński, Konstanty Przykorski, Edward Gorazdowski i inni.

Technika: drzeworyt sztorcowy / papier. Praca sygnowana na płycie w prawym, dolnym rogu: "JM". U dołu sygnatura drzeworytnika: "J. STYFI".

Jan Matejko (1838 - 1893) uważany przez wielu za najważniejszego malarza polskiego, traktował sztukę jako narodową powinność, patriotyczny obowiązek. Studia malarskie rozpoczął pod kierunkiem W. Łuszczkiewicza i W. K. Stattlera w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (lata 1852-1858). Następnie uczył się w Akademii monachijskiej u H. Anschütza (1859) i przez dwa miesiące w Akademii wiedeńskiej u C. Rubena. Po studiach mieszkał i pracował w Krakowie. W 1873 objął tam stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych, pełniąc tę funkcję aż do śmierci. Dużo podróżował - wielokrotnie wyjeżdżał do Paryża (w latach 1865 -1880), Wiednia (1866-1888), w 1872 był w Konstantynopolu, a rok później w Pradze i Budapeszcie, odwiedzał również Włochy (1878-1879 i 1883). Był członkiem licznych akademii i towarzystw artystycznych m.in. Académie des Beaux-Arts (1873) i Instytutu Francuskiego (1874) w Paryżu, berlińskiej Akademii Sztuki (1874), Akademii Rafaelowskiej w Urbino (1878) i Künstlersgenossenschaft w Wiedniu (1888). W 1864 został członkiem Towarzystwa Naukowego w Krakowie, w 1887 otrzymał doktorat filozofii honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był twórcą wielkich i znanych płócien, m.in. Kazania Skargi, Rejtana, Unii Lubelskiej, Batorego pod Pskowem, Bitwy pod Grunwaldem, Hołdu Pruskiego czy Kościuszki pod Racławicami. Malował także portrety i - rzadziej - sceny religijne czy rodzajowe. Ważną rolę w jego twórczości odgrywał rysunek - artysta opracował m.in. rysunkowy cykl Poczet królów i książąt polskich oraz album Ubiory w Polsce od 1200 do 1795. W latach 1889-1891, wraz z zespołem uczniów, pracował nad polichromią kościoła Mariackiego w Krakowie. W dawnym rodzinnym domu artysty, przy ulicy Floriańskiej w Krakowie od 1898 mieści się poświęcone mu muzeum - Dom Matejki (Oddział Muzeum Narodowego w Krakowie).

Wymiary: 18 x 33,5 cm, z ramą: 37 x 53 cm. Stan zachowania: bardzo dobry. Praca oprawiona w czarną, lakierowaną ramę (tzw. lakier fortepianowy) z kremowym passe partout.

Gwarantujemy autentyczność, wiek oraz stan zachowania wystawianych przedmiotów. Do zakupu (bezpłatnie) dołączamy pisemny certyfikat potwierdzający autentyczność obiektu oraz wszelkie informacje zawarte w opisie.