Adolf Hitler i Generałowie  - Goring,Blomberg,Fritsch,Raedr - dzień Wehrmachtu 1935 r

Od lewej Adolf Hitler -  Hermann Göring -  von Blomberg -   von Fritsch -  Erich Raeder

Hermann Wilhelm Göring (ur. 12 stycznia 1893 w Rosenheim, zm. 15 października 1946 w Norymberdze) – niemiecki oficer i działacz nazistowski, jeden z twórców i głównych postaci hitlerowskiej III Rzeszy, zbrodniarz wojenny. As myśliwski z czasów I wojny światowej, w latach 1933–1945 minister lotnictwa Rzeszy, w latach 1935–1945 dowódca niemieckiego lotnictwa wojskowego(Luftwaffe). W latach 1928–1945 poseł do Reichstagu. Od 10 kwietnia 1933 do 23 kwietnia 1945 premier Prus, największego niemieckiego kraju związkowego. Był jedną z najważniejszych osób, które umożliwiły zbudowanie potęgi Adolfa Hitlera. Zmarł w wyniku samobójstwa.

W latach 1935–1936 Göring z polecenia Hitlera nawiązał ożywione kontakty z przedstawicielami rządu polskiego, m.in. podczas polowania w Puszczy Białowieskiej, w celu wysondowania możliwości wspólnego ataku na ZSRR (w lutym 1936 polował w Białowieży wraz z gen. dyw. Kazimierzem Fabrycym. W 1937 roku otrzymał tytuł marszałka polnego

Göring 8 maja 1945 w pobliżu zamku Fischhorn, położonego nad jeziorem Zeller w Austrii, dobrowolnie oddał się w ręce wojsk amerykańskich. Do czasu rozpoczęcia procesu został internowany wraz z innymi osadzonymi w Luksemburgu, w miejscowości Bad Mondorf. Był bardzo zdumiony, gdy dowiedział się, że stanie przed międzynarodowym trybunałem i będzie sądzony za zbrodnie wojenne[74]. Ostatni okres swego życia podsumował: „Przynajmniej żyłem jak należy przez dwanaście lat

Był najwyższym rangą nazistą, który miał odpowiedzieć za swe czyny. Po zakończeniu wojny był sądzony przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze.

Psycholog więzienny Gustave M. Gilbert podczas swoich badań na osadzonych ustalił ich iloraz inteligencji (IQ) – Göring miał wynik 138 (trzeci co do wielkości wśród oskarżonych). Jako najwyższy rangą dygnitarz nazistowski, był m.in. pod zarzutami deportacji milionów robotników przymusowych do Rzeszy Niemieckiej, udziału w intensywnej i wyniszczającej eksploatacji ekonomicznej okupowanych krajów, grabieży dzieł sztuki z całej Europy na wielką skalę (oraz zawłaszczenia sporej części tych dóbr dla siebie), prowadzenia akcji prześladowania Żydów, a w szczególności grabieży ich majątku, udziału w planowaniu agresji na Czechosłowację i inne kraje, zbrodni w czasie wojny powietrznej, którą kierował (m.in. w 1939 roku Göring był inicjatorem bombardowań polskich miast i obiektów cywilnych pozbawionych znaczenia strategicznego, w czasie których poniosło śmierć wiele tysięcy osób). Ostatecznie uznany został za winnego zbrodni przeciwko ludzkości, zbrodni przeciwko pokojowi oraz zbrodni wojennych. Po odczytaniu aktu oskarżenia powiedział: „W sensie oskarżenia nie przyznaję się do winy”

Cały czas uważał, że nie popełnił zbrodni wojennych. Twierdził, że wszystko co robił miało służyć jak najlepiej interesom Niemiec, w tym uzbrajanie Niemiec. W więzieniu został zmuszony do odstąpienia od narkotycznego uzależnienia, co przywróciło mu sprawność umysłową oraz spowodowało utratę wagi; schudł ze 150 kg do około 110 kg Ogłoszenie 1 października 1946 wyroku kary śmierci przez powieszenie zrobiło na nim wstrząsające wrażenie. 15 października 1946 o godzinie 22:45, tuż przed wykonaniem egzekucji Göring popełnił samobójstwo, używając cyjanku, który prawdopodobnie miał ukryty w szklanej fiolce umieszczonej w fajce. Wcześniej bezskutecznie domagał się od Trybunału zamiany rodzaju kary z powieszenia na rozstrzelanie, gdyż uważał, iż żołnierzowi nie przystoi zginąć w tak hańbiący sposób. Termin wykonania wyroków był utrzymywany w tajemnicy, jednak z pobliskiej sali gimnastycznej, która miała być miejscem straceń, dobiegały do cel odgłosy prac stolarskich. Gdy zakończyły się prace i zaległa cisza, skazańcy wiedzieli, że już wkrótce nastąpi koniec. Jego zwłoki zostały skremowane i wrzucone do rzeki, aby miejsce pochówku nie stało się celem pielgrzymek

Werner von Blomberg ur. 2 września 1878 w Stargardzie, zm. 14 marca 1946 w Norymberdze – niemiecki feldmarszałek.

Po dojściu do władzy Hitlera zadeklarował wobec niego lojalność Od 1935 roku był ministrem wojny i naczelnym dowódcą Wehrmachtu. 1 kwietnia 1936 roku został feldmarszałkiem.

W styczniu 1938 roku nieoczekiwanie został usunięty z armii i zwolniony ze służby wojskowej. Pretekstem był ślub z 26-letnią urzędniczką państwową Evą Gruhn (świadkami byli Adolf Hitler i Hermann Göring). Policja obyczajowa zawiadomiła berlińską policjękryminalną, że Gruhn była notowana za prostytucję i pornografię, a w młodości uciekła z czeskim żydem, który prawdopodobnie nakłonił ją, by pozowała do zdjęć. Dla pewności szef berlińskiej policji kryminalnej poprosił o zidentyfikowanie jednego ze zdjęć generała Keitela, który jednak nie potrafił tego zrobić i udał się do Hermanna Göringa. Ten potwierdził i poinformował o tym fakcie Gestapo. Powiadomiony o aferze Hitler nakazał usunąć generała z armii i pozbawić go wszystkich tytułów wojskowych.

Jednak prawdziwymi przyczynami odsunięcia feldmarszałka były zawiść H. Göringa i Heinricha Himmlera o wpływy Blomberga w wojsku oraz niezadowolenie Hitlera z postawy generała, którą dokumentuje raport Hossbacha, adiutanta Hitlera.

Kilka dni później wybuchła afera Blomberga-Fritscha i nastąpiło odsunięcie także gen. Wernera von Fritscha oraz innych konserwatywnych, sceptycznych wobec planów Hitlera generałów.

W 1945 roku został aresztowany przez aliantów. Zmarł w norymberskim więzieniu sądowym w marcu 1946 roku

Werner Freiherr von Fritsch (ur. 4 sierpnia 1880 w Benrath w Nadrenii, zm. 22 września 1939 w Warszawie) − niemiecki oficer Wehrmachtu, członek Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu

W roku 1934 Fritsch został włączony do Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (Oberkommando des Heeres), a już w następnym roku awansowano go na naczelnego dowódcę wojsk lądowych. Razem z Wernerem von Blombergiem dążył do odbudowy armii do stanu sprzed I wojny światowej. W roku 1936, gdy von Blomberg został feldmarszałkiem, von Fritscha podniesiono do zwolnionej przez tego pierwszego rangi generała (Generaloberst).

W roku 1937 uczestniczył w tzw. konferencji Hossbacha, w czasie której Adolf Hitler ujawnił swoje ofensywne plany ekspansji. Generała von Fritscha przeraziła perspektywa wojny, gdyż twierdził, że armia nie jest na nią jeszcze gotowa.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej Fritscha przywrócono do Naczelnego Dowództwa. Postanowił on osobiście nadzorować działania na froncie w trakcie inwazji na Polskę, obejmując honorowe stanowisko szefa 12. Pułku Artylerii, co było nietypowym zadaniem dla wojskowych w randze generała. Podczas oblężenia Warszawy 22 września 1939, na Zaciszu, w wyniku polskiego ostrzału von Fritsch doznał uszkodzenia tętnicy udowej. William Shirer w swoim Pamiętniku Berlińskim (Berlin Diary) napisał, że rana odniesiona przez von Fritscha nie była śmiertelna. Jego adiutant starał się zatamować krwotok i usunąć generała z pola bitwy. Jednak wtedy Fritsch zdjął swój monokl, popatrzył na niego i rzekł: "Ach, nie przejmuj się!". Wkrótce potem wykrwawił się na śmierć. W sprawie jego śmierci przeprowadzono śledztwo. Wielu badaczy uważa, że von Fritsch oczekiwał i poszukiwał śmierci. Kilka dni później w Berlinie odbył się jego uroczysty pogrzeb.

Erich Johann Albert Raeder (ur. 24 kwietnia 1876 w Wandsbek, zm. 6 listopada 1960 w Kilonii) – niemiecki oficer marynarki w stopniu wielkiego admirała, jeden z wysokich rangą przywódców wojskowych III Rzeszy. Raeder uzyskał stopień wielkiego admirała (Großadmiral) w 1939, będąc pierwszą osobą osiągającą taki stopień wojskowy w czasie wojny od czasu admirała Alfreda von Tirpitza. Raeder dowodził morskimi siłami zbrojnymi Niemiec (Kriegsmarine) w pierwszej połowie II wojny światowej. Został odsunięty od obowiązków w 1943, kiedy to jego miejsce zajął admirał Karl Dönitz. Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze skazał Raedera na karę dożywotniego więzienia, z którego jednak został zwolniony w 1955 na skutek problemów zdrowotnych.

Po wojnie został aresztowany przez Rosjan w Berlinie. Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze skazał Raedera na karę dożywotniego więzienia za udział we wspólnym planowaniu wojny napastniczej, w jej przygotowaniu, prowadzeniu oraz za łamanie praw wojennych ustanowionych w Hadze. Z powodu choroby został zwolniony z więzienia w Spandau 26 września 1955 r. W 1957 r. wydał swoją biografię Moje życie (Mein Leben). Erich Raeder zmarł 6 listopada 1960 w Kilonii.

Stan - foto

Rozmiar  -  12 x 8 cm

Wszystkie fotografie na aukcjach są fotografiami oryginalnymi wydanymi w latach 30 XX wieku przez propagandę nazistowską

Każda fotografia została zrobiona przez Heinricha Hoffmanna

Heinrich Hoffmann (ur. 12 września 1885 w Fürth, zm. 16 grudnia 1957 w Monachium) – niemiecki fotograf, jedna z bliskich osób i oficjalny fotograf Adolfa Hitlera

UWAGA

Przedmioty oferowane na moich aukcjach są przedmiotami mającymi ok. 100 i więcej lat -  ocena stanu będzie zawsze oceną subiektywną - dlatego też proszę,pisać,zadawać pytania - aby uzyskać wszelkie możliwe informacje i rozwiać wszelkie ewentualne wątpliwości

Proszę o przemyślane zakupy,gdyż jak na wszystkie moje towary nie przyjmuję zwrotów.