Venus Doom; Love In Cold Blood; Passion’s Killing Floor; The Kiss Of Dawn; Sleepwalking Past Hope; Dead Lover’s Lane; Song Or Suicide; Bleed Well; Cyanide Sun

Skład: Ville Valo – voc; Mikko „Linde” Lindström – g; Mikko „Migé” Paananen – b, voc; Janne „Burton” Puurtinen – k, voc; Mika „Gas” Karppinen – dr

 
Ville Valo zapowiadał brzmienia ciężkie i agresywne. I rzeczywiście, gitar przybyło w stosunku do klawiszy, ale bez przesady – w muzyce HIM riffów ostatnio nie brakowało. Nad produkcją czuwała stara gwardia, trudno się więc spodziewać zupełnie nowej jakości. Poważna zmiana polega na czym innym. Otóż zespół zrezygnował z prostego schematu swoich utworów i w zasadzie w każdym nowym numerze – choćby zaczynał się w najbardziej typowy dla HIM sposób – funduje nam zaskakującą drugą część. Najczęściej jest to zwolnienie, oparte na nowym motywie, często zahaczające o klimaty domowe, np. Venus Doom czy Passion’s Killing Floor. Apogeum kombinowania osiągnięto w dziesięciominutowym, kilkuwątkowym Sleepwalking Past Hope – mogącym nasuwać skojarzenia z Type O Negative (choć umówmy się, że w zdecydowanie softowym wydaniu). Do tej pory nie kojarzyłem też HIM z fajnymi solówkami, a tu proszę – w utworze tytułowym, Bleed Well czy kilku innych gitarzysta zasuwa jak się patrzy. Na Venus Doom pojawiają się też pikantne smaczki, na przykład przester wrzucony na chwilę na bas (The Kiss Of Dawn, Dead Lover’s Lane) czy Valo próbujący popisać się bardziej ekspresyjnymi frazami (np. Love In Cold Blood, Dead Lover’s Lane), chociaż do Coverdale’a czy Dickinsona niestety mu daleko.
Cieszą te zmiany rockowe ucho, w gruncie rzeczy jednak rdzeń tej muzyki pozostał ten sam – nastrojowo-romantyczne piosenki, w nastrojowo-romantycznej manierze zaśpiewane przez Ville Valo. Gdyby te w większości pięciominutowe utwory przyciąć do trzech i pół minuty, wyszedłby z tego hitowy zestaw bliski Dark Light (np. Passion’s Killing Floor, The Kiss Of Dawn, Love In Cold Blood).
Tak czy inaczej, chwali się HIMowi ukłon w stronę ambitniejszego grania, chwali się także, że nowe kompozycje zachowały dawną przebojowość. Dlatego też chwalę Venus Doom. Oby tak dalej, panowie!