Heweliusz Jan. Selenographia sive Lunae descriptio; atque accurata, tam macularum ejus, quam motuum diversorum, aliarumque omnium vicissitudinum, phasiumque, telescopii ope deprehensarum, delineatio. Gedani (Gdańsk) 1647. Autoris sumptibus. Typis Hünefeldianis, folio, k. [16], s. 563, tabl. ryc. 112 (miedzioryty), frontispis w miedziorycie (ryc. J. Falcka), 26 miedziorytów w tekście, opr. z epoki, perg., skórzana kaseta. 

E. XVIII, 176-177. Pierwsze wydanie. Egzemplarz zawiera dodatkowo miedzioryt po s. 496 - obserwacja Słońca z 4 listopada 1649 r., następny dodatkowy miedzioryt na s. 547 - Jowisz z 1647 r. Najważniejsze dzieło z dorobku Jana Heweliusza (1611-1687), gdańszczanina, najwybitniejszego po Koperniku polskiego astronoma, twórcy nowożytnej selenografii, pierwszego zagranicznego członka Royal Society. Heweliusz wywodził się z zamożnej gdańskiej rodziny browarników, był rajcą i burmistrzem Głównego Miasta. W 1640 r. założył na dachu swego domu obserwatorium astronomiczne, w którym dokonywał obserwacji położeń planet, komet i gwiazd, powierzchni Księżyca, satelitów Saturna i Jowisza, różnic blasku gwiazd zmiennych. Większość niezbędnych do badań astronomicznych instrumentów i przyrządów wykonywał samodzielnie. W latach 40. prowadził dokładne obserwacje Księżyca i jego powierzchni. Ich efektem było przygotowanie oferowanego dzieła. Znalazł się w nim szczegółowy opis budowy i sposobów wykorzystania zastosowanych przyrządów astronomicznych, spostrzeżenia dotyczące ruchu planet, plam na Słońcu, księżyców Jowisza. Najważniejsze były jednak wnioski z obserwacji Księżyca. Heweliusz wnikliwie opisał topografię satelity, uwzględniając jego widoczność w kolejnych fazach. Poszczególnym zaobserwowanym formacjom topograficznym nadawał nazwy wzorowane na ziemskich (np. Alpy). Wiele miejsca poświęcił też zaćmieniom różnych ciał niebieskich wywoływanych przez satelitę Ziemi. Traktat zilustrował ponad setką miedziorytowych rycin, które sam wykonał i przygotował do druku (powtarzające się słowa „autor sculpsit”). Selenographia zawiera trzy duże mapy Księżyca o średnicy 30 cm, atlas 40 map faz Księżyca (w tym wielu całostronicowych), schematy cyklu lunarnego, etapy zaćmień, a oprócz nich również przedstawienia teleskopów, instrumentów astronomicznych oraz schematy ich budowy i użycia. Praca przyniosła Heweliuszowi miano twórcy nowożytnej selenografii i pozostała jednym z podstawowych tekstów astronomicznych dotyczących tego zagadnienia aż do XIX wieku. Na miedziorytowym frontispisie sztychowanym przez J. Falcka znajduje się m.in. herb i panorama Gdańska. Oryginalna oprawa z epoki, pergamin. Dodana bogato zdobiona kaseta z czerwonej skóry, wzorowana na oprawie egzemplarza autorskiego Heweliusza, przechowywanego w Bibliotece PAN w Gdańsku. Portret w kopii, karta przedtytułowa z reperowanym dolnym narożnikiem, niewielki ubytek marginesu k. tyt. (bez szkody dla tekstu). Ślady zalania, pęknięcie grzbietu, zabrudzenia okładek, drobne zaplamienia papieru. Wyjątkowa rzadkość!!!