Wierna replika granatu M24 Stielhandgranate wykonana ze stali i drewna - jest rozbieralna co nadaje jej jeszcze więcej autentyczności. Posiada wszelkie oznaczenia i tłoczenia, jest praktycznie nie do odróżnienia od granatu bojowego. Nie zawiera materiałów wybuchowych, jest tylko atrapą wykorzystywana do celów filmowych i rekonstrukcyjnych.
Długość 35 cm
Za Wilkipedią:
Na początku lat 20. XX wieku Zarząd Uzbrojenia Reichswehry postanowił wprowadzić do uzbrojenia nowy typ granatu trzonkowego. Nowa konstrukcja miała się charakteryzować większą niezawodnością niż granat trzonkowy używany podczas I wojny światowej a także być przystosowana do długotrwałego magazynowania. Prace zakończyły się wprowadzeniem w 1924 do uzbrojenia granatu „Stielhandgranate 24 mit Brennzünder 24” (Stielhgr.24 mit Bz.24). Równocześnie zaczęto produkować granat ćwiczebny „Übungsstielhandgranate 24 mit Brennzünder 24”.
Stielhandgranate 24 był granatem zaczepnym. Składał się z metalowego korpusu zawierającego materiał wybuchowy i drewnianej, wydrążonej wewnątrz rękojeści z drewna bukowego. Rękojeść była z obu stron zakończona gwintem. Do górnego był przykręcony korpus granatu i mechanizm zapalający, do dolnego – osłona zabezpieczająca. Pod osłoną znajdował się porcelanowy pierścień połączony sznurem z zapalnikiem tarciowym.
Pierwsze serie granatów Stielhandgranate 24 miały na korpusie hak służący do mocowania granatu na pasie, ale szybko przestano go montować, ponieważ okazało się, że żołnierze i tak noszą granaty wsunięte za pasy. Zmieniono także detonatory na bardziej odporne na wilgoć. Nową wersję oznaczono jako „Stielhandgranate 39 mit Brennzünder 39”. Opracowano także granaty dymne Nebelhandgranate 39 o konstrukcji wzorowanej na Stielhandgranate 24.
W 1942 Zarząd Uzbrojenia Waffen-SS opracował koszulkę odłamkową (stalowa rura nakładana na głowicę granatu) zwiększającą liczbę odłamków powstających po wybuchu granatu. Wkrótce potem podobną koszulkę opracował Zarząd Uzbrojenia Wehrmachtu. W końcowym okresie 1/3 produkowanych granatów była wyposażona w takie koszulki.
Wersje Stielhandgranate
Stielhandgranate 24 mit Brennzünder 24 – pierwsza wersja.
Stielhandgranate 39 mit Brennzünder 39 – wersja z nowym bardziej odpornym na wilgoć zapalnikiem i detonatorem.
Stielhandgranate 43 mit Brennzünder 43 – wersja z niewierconym trzonkiem i zapalnikiem na korpusie granatu. Można ją było stosować jako granat trzonkowy lub wykorzystywać bez trzonka.
Übungsstielhandgranate 24 mit Brennzünder 24 – granat ćwiczebny wielorazowego użytku. Posiadał korpus z perforowanej blachy zawierający mały ładunek prochu czarnego. Granaty ćwiczebne miały korpusy malowane na czerwono.
Nebelhandgranate 39 – granat dymny. W denku głowicy znajdowało się osiem otworów przez które wydostawał się dym. Na głowicy namalowane były trzy poziome białe paski. Ponieważ dochodziło do pomyłek z granatami bojowymi na trzonkach późniejszych serii granatów dymnych wykonywano trzy nacięcia.