GRANAT ĆWICZEBNY F-1

GRANAT POZBAWIONY JAKICHKOLWIEK CECH BOJOWYCH.

DANE TECHNICZNE I HISTORYCZNE ORYGINAŁU BOJOWEGO

Radziecki granat F-1 był kopią francuskiego granatu o tej samej nazwie, używanego podczas pierwszej wojny światowej. Był to typowy granat obronny wzorowany na brytyjskim granacie No.5 (bomba Millsa).

Tego rodzaju granaty posiadały powierzchnię korpusu naciętą podłużnymi i poprzecznymi rowkami. Ułatwiały one fragmentację granatu na odłamki, których liczba dochodziła do 1000. Duże odłamki mają bardzo duży zasięg (sięgający 200 metrów) i stanowią zagrożenie dla rzucającego.

Granat F-1 był używany przez Armię Czerwoną w czasie drugiej wojny światowej i Polskie Siły Zbrojne sformowane w ZSRR, a po jej zakończeniu stał się podstawowym granatem obronnym armii Układu Warszawskiego.

Od 1947 roku granat F-1 był produkowany także w Polsce. Od początku lat dziewięćdziesiątych zastępuje go polski granat RGO-88.

F-1 jest granatem obronnym. Głównym elementem granatu jest żeliwna skorupa, wewnątrz której znajduje się materiał wybuchowy (trotyl). Zewnętrzna powierzchnia posiada nacięcia, mające wymusić fragmentację. W górnej części znajduje się otwór gwintowany, w który jest wkręcony zapalnik UZRGM (Uniwersalny Zapalnik Ręcznych Granatów – Modernizowany). Zapalnik ten jest uzbrajany w chwili rzutu.

Wysokość 117 mm

Masa 400 g (nieuzbrojony)

700 g (uzbrojony)

Materiał wybuchowy trotyl, 60 g

Typ zapalnika UZRGM

Opóźnienie 3,2 – 4 s

Zasięg rzutu 34 – 45 m

Promień rażenia 200 m

Liczba odłamków 1000 szt.