Brunatnice nazywane Kelpem to jadalne glony morskie uważane za cenne źródło pożywienia dla człowieka. W swoich plechach gromadzą to, co najcenniejsze w wodzie morskiej — minerały, w ilości, której nie zawiera żadna roślina lądowa. Są źródłem białek, cukrów i dobrych tłuszczy, zawierają dużą dawkę żelaza i są unikalnym magazynem jodu niezbędnego dla prawidłowego funkcjonowania tarczycy. Mieszkańcy południowej i środkowej Polski gdzie jod nie występuje w atmosferze cierpią na wole tarczycy, odczuwają zmęczenie lub nadpobudliwość 1 i mają problemy z utrzymaniem wagi. Kelp reguluje pracę układu pokarmowego, przeciwdziała zaparciom i usuwa z organizmu związki toksyczne. Zwiększa szybkość przemiany materii, obniża poziom cholesterolu, pomaga z w schorzeniach reumatycznych i pozwala walczyć z nadwagą. Zalecany w niedoczynności tarczycy.

Sposób użycia: Po 1-2 łyżeczki 2 razy dziennie podczas jedzenia, popijając szklanką wody.

Skład: brunatnica morska 
 Nie zawiera sztucznych konserwantów, barwników, substancji zapachowych, soi, składników mlecznych i mącznych.

 Kelp są to duże wodorosty (algi), należące do brązowych alg (klasa Phaeophyceae) i są klasyfikowane jako rodzaj Laminariales. Istnieje około 300 różnych ich rodzajów. Niektóre gatunki mogą być bardzo długie i formują formy lasów alg kelp.

 Połów alg Kelp jest gałęzią nauki rybołówstwa zajmująca się badaniem i użyciem wielkich wodorostów grupy brązowych alg, które powszechnie są nazywane kelp.

 
 Kelp rośnie w podwodnych "lasach" (“lasy kelp”) w płytkich morzach. Wymagają one bogatej w składniki odżywcze wody o temperaturze poniżej 20 ° C (68 ° F). Są znane z wysokiej stopy wzrostu – rodzaje Macrocystis i Nereocystis rosną szybko - około pół metra dziennie, ostatecznie osiągając od 30 do 80 m. [2]

 Poprzez cały 19 wiek, słowo "Kelp" było ściśle związane z wodorostami, które mogły być spalane w celu uzyskania sody (głównie węglanu sodu). Używane gatunki wodorostów zawierały rośliny z rzędów Laminariales i Fucales. Słowo "Kelp" było również używane dla bezpośredniego określenia przetworzonych popiołów [3].

  W większości Kelp, plecha (lub całość) składa się z płaskich lub podobnych do liści struktur znanych jako ostrza. Ostrza wyrastają z wydłużonych struktur podobnych do łodyg, nazywanych trzonem. Forma utrzymująca, struktura podobna do korzeni, kotwiczy kelp do podłoża oceanu. Pęcherze wypełnione gazem (pneumatocysty) uformowane u podstawy ostrzy amerykańskich gatunków, takich jak Nereocystis lueteana (Mert. & Post & Rupr.) [2] utrzymują ostrza kelp blisko powierzchni, dzięki gazowi który zawierają.

  Wzrost następuje u podstawy merystemy, gdzie ostrza i łodyga spotykają się. Wzrost może być ograniczony przez zjadanie roślin przez inne organizmy. Jeżowce, na przykład, mogą zmienić cale obszary w pustkowia. Cykl życia kelp składa się z etapów diploidalnych sporofitów i haploidalnych gametofitów. Faza haploidalna zaczyna się, gdy dojrzały organizm uwalnia wiele zarodników, które następnie zmieniają się w męskie i żeńskie gametofity. Wynikiem rozmnażania płciowego jest faza diploidalnego sporofitu, który rozwija się do dorosłego organizmu.

  Popiół z kelp bongo jest bogaty w jod i alkalia. W dużej ilości, popiół Kelp może być stosowany w produkcji szkła i mydła. Do momentu wprowadzenia procesu Leblanca na rynek z początkiem 1800 roku, spalanie kelp w Szkocji było jednym z głównych źródeł przemysłowego sodu (głównie węglanu sodu) [4]. Alginiany, pochodne od kelp węglowodany, są używane do zagęszczania produktów, takich jak lody, galaretki, sosy sałatkowe i pasta do zębów, a także jako składnik egzotycznych karm dla psów i wyrobów przemysłowych [wymaga cytatów]. „Giant Kelp” może być dość łatwo zbierany ze względu na jego powierzchniowe sklepienie i zwyczaj wzrostu w głębszej wodzie. 
 Kelp jest także często używany w nawozach z wodorostów, zwłaszcza na Wyspach Normandzkich, gdzie jest znany jako „vraic”.

 
 Kombu (Saccharina japonica i inne), kilka gatunków pacyficznych kelp, są bardzo ważnymi składnikami w kuchni japońskiej. Kombu służy do nadawania zapachu i smaku bulionom i ciastom (zwłaszcza dashi), jako pikantna ozdoba (Tororo konbu) dla ryżu ryżu i innych dań, jako warzywo i główny składnik w popularnych przekąskach (takich jak tsukudani). Przejrzyste płaty kelp (Oboro konbu) są używane jako ozdobne opakowanie dla jadalnego do ryżu i innych środków spożywczych [5]. 
 Kombu może być używane do zmiękczania ziarna podczas gotowania, a także może pomóc przekształcić niestrawne cukry, a tym samym zmniejszyć wzdęcia [6].

  Ze względu na wysokie stężenie jodu, brązowy kelp (Laminaria) jest stosowany w leczeniu tarczycy, powiększenia tarczycy spowodowanej brakiem jodu już od czasów średniowiecza [7]. 
 W 2010 r. grupa naukowców z University of Newcastle, stwierdziła, że włóknisty materiał o nazwie algenat w morskich kelp, był lepszy w zapobieganiu absorpcji tłuszczu, niż większość testowanych w laboratoriach kuracji odchudzających. Jako dodatek do żywności może być być stosowany w celu zmniejszenia wchłaniania tłuszczu a tym samym zmniejszajac otyłość [8].

Kelp w historii i kulturze

 Podczas Oczyszczania Gór, wielu szkockich górali zostało wysiedlonych z ich zagród i przeszło do takich przemysłów jak połów ryb i alg kelp (produkcja popiołów sody z wodorostów kelp). Co najmniej do 1820 r., w trakcie dużych spadków cen na kelp, właściciele ziemscy chcieli tworzyć pule taniej lub zupełnie bezpłatnej pracy, dostarczanej przez rodziny mieszkających w nowych miasteczkach wysiedlonych górali. Zbieranie Kelp było bardzo opłacalnym sposobem na wykorzystanie tej pracy, i właściciele ziemscy lobbowali skutecznie za przepisami ograniczającymi emigracje. Lecz upadek przemysłu związanego z kelp w Północnej Szkocji doprowadził do dalszej emigracji, zwłaszcza do Ameryki Północnej.

  Mieszkańcy Falklandów czasami nazywani są "Kelpers" [10] [11]. Nazwa ta została zastosowana pierwotnie przez osoby z zewnątrz, a nie osoby zamieszkujące wyspy.

Źródła:

 1. ^ Migula, W. (1909). Kryptogamen-Flora von Deutschland, Deutsch-Österreich und der Schweiz. Band II. Algen. 2. Teil. Rhodophyceae, Phaeophyceae, Characeae. Gera: Verlag Friedriech von Zezschwitz. pp. i-iv, 1–382, 122 (41 col.) pls.

 2. ^ a b Thomas, D. 2002. Seaweeds. The Natural History Museum, London, p. 15. ISBN 0 565 09175 1

 3. ^ "Kelp," in Oxford English Dictionary (Second Edition). Oxford University Press, 1989. Retrieved 1 December 2006

 4. ^ Clow, Archibald and Clow, Nan L. (1952). Chemical Revolution. Ayer Co Pub, June 1952, pp. 65–90. ISBN 0-8369-1909-2

 5. ^ Kazuko, Emi: Japanese Cooking, p. 78, Hermes House, 2002, p. 78. ISBN 0-681-32327-2

 6. ^ Graimes, Nicola: The Best-Ever Vegetarian Cookbook, Barnes & Noble Books, 1999, p. 59. ISBN 0-7607-1740-0

 7. ^ Iodine Helps Kelp Fight Free Radicals and May Aid Humans, Too Newswise, Retrieved on July 8, 2008.

 8. ^ "Is Seaweed The Answer To A Dieter's Prayer?". Sky News. March 22, 2010. http://news.sky.com/skynews/Home/UK-News/Seaweed-May-Fight-Obesity-Could-Alginates-Be-The-Answer-To-A-Dieters-Prayer/Article/201003415579083. Retrieved March 23, 2010.

 9. ^ www.biomassmagazine.com/article.jsp?article_id=2166

 10. ^ [1] allwords.com definition for "Kelper",

 11. ^ [2] dictionary.com definition for "Kelper"