General Dynamics F-111 – amerykański samolot dalekiego zasięgu o zmiennej
geometrii skrzydeł używany jako bombowiec strategiczny, samolot
rozpoznawczy i szturmowy, a także jako samolot walki radioelektronicznej.
Początkowo postrzegano projekt F-111 jako kosztowny błąd, ale w rezultacie
uzyskano bardzo dobry, chociaż drogi samolot.
Napęd stanowiły dwa silniki dwuprzepływowe TF30-P-100 z dopalaczem
o ciągu 80 kN każdy. Skrzydła zamontowane na dwóch sworzniach umożliwiały
ustawienie w konfiguracji do startu i lądowania, oraz lotu patrolowego pod
skosem 16°, lotu z dużą prędkością poddźwiękową pod skosem 35° lub pod
skosem 72,5° dla prędkości maksymalnych, większych niż 2 Ma. Ze względu na
nalegania US Navy załogę F-111 stanowiły dwie osoby siedzące w kabinie obok
siebie. Modele produkcyjne nie miały foteli wyrzucanych; zamiast tego
zastosowano hermetyczną kabinę załogi oddzielającą się od maszyny w całości
jako kapsuła ratunkowa. W sytuacji awaryjnej najpierw był odstrzeliwany cały
dziób maszyny, a następnie kabina, która opadała na spadochronie.