Tytuł : FRANCISZEK BORGIA PRZY ZWŁOKACH IZABELLI PORTUGALSKIEJ. Obraz Jana Pawła Laurens. Rysował na drzewie J. Maszyński.

Wymiary grafiki : 21,5 na 31 cm.

Grafika ( Drzeworyt sztorcowy ) ukazała się w latach 70-tych XIX wieku w czasopiśmie Kłosy ( nr 590- tom XXIII )

Stan db Rdzawe plamki ( ślad po zaplamieniu w dolnej części ), delikatne przebarwienia. Druga strona zadrukowana.

Grafika idealna do przycięcia i oprawy.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Info

Franciszek Borgiasz

Franciszek Borgiasz SJ, hiszp. Francisco de Borja y Aragón (ur. 28 października 1510 w Gandii k. Walencji, zm. 30 września 1572 w Ferrarze we Włoszech) -

trzeci generał zakonu jezuitów, jedna z kluczowych postaci kontrreformacji, święty Kościoła katolickiego.

Biografia[edytuj]Franciszek urodził się w jednej z najznakomitszych rodzin Borgiów w Hiszpanii. Jego ojciec - Juan Borgia, książę Gandii, matka - Juana

Aragońska. Był wnukiem papieża Aleksandra VI i wnukiem króla Hiszpanii Ferdynanda II Katolickiego, z nieprawego łoża. W młodości otrzymał bardzo dobre

wykształcenie, a następnie służył na dworze Karola V Habsburga, gdzie ożenił się z Eleanor de Castro Melo e Menezes i doczekał się ośmiorga dzieci:

Karola Carlosa (ur. 1530),

Izabeli Isabel (ur. 1532), matki Franciszka Goméz de Sandoval y Rojas - faworyta króla Filipa III Habsburga,

Jana Juana (ur. 1533),

Alvara Álvaro (ur. ok. 1535),

Joanny Juana (ur. ok. 1535),

Ferdynanda Fernando (ur. 1537),

Doroty Dorotea (ur. 1538),

Alfonsa Alfonso (ur. 1539).

W latach 1539-1543 pełnił urząd wicekróla Katalonii. Po śmierci ojca (1543 roku) w Gandii założył kolegium, które powierzył zarządowi jezuitów[1]. W 1546

zmarła jego żona. Franciszek Borgiasz sprowadził ciało cesarzowej Izabeli Portugalskiej z Toledo do Grenady. Podobno kiedy zobaczył zmiany, jakie poczyniła

śmierć na twarzy pięknej cesarzowej, zdecydował on nigdy więcej już nie służyć pani śmierci i wtedy wstąpił do nowo powstałego zakonu jezuitów.

Początkowo nie chciał przyjmować żadnych godności, ale w końcu przekonano go, że jego ze względu na jego pochodzenie, zdolności i wykształcenie jest to

jego obowiązkiem. W 1554 został prowincjałem Hiszpanii, a w 1565 – generałem całego zakonu.

Wspomógł utworzenie Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego (Collegium Romanum) przez Ignacego Loyolę (którego był przyjacielem i doradcą), kształcącego

elitę Kościoła: misjonarzy, wysyłanych później w najdalsze zakątki globu, doradców królów i papieży, pionierów kontrreformacji w różnych częściach Europy.

Przyjął do nowicjatu Stanisława Kostkę. Wzmocnił organizacyjnie zakon, kładąc podstawy pod jego potęgę. Doprowadził do powstania koalicji państw

chrześcijańskich, która pokonała wielką flotę turecką pod Lepanto. Pozostawił również po sobie wiele pism filozoficznych. Jednocześnie był powszechnie

szanowany za swoje świątobliwe życie. Zmarł w wieku 62 lat w drodze do Rzymu.

Kult[edytuj]Relikwie Franciszka Borgiasza zostały przeniesione z Ferrary do kościoła jezuitów w Madrycie w 1901 roku.

Franciszek Borgiasz beatyfikowany został przez Urbana VIII 23 listopada 1624, a kanonizowany przez Klemensa X 20 czerwca 1670.

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 30 września i 10 października wg rzymskiego kalendarza (Roman Calendar).

Jest patronem Portugalii, Roty (Mariany Północne). Orędownik przed trzęsieniem ziemi.

Atrybutem Świętego jest czaszka w diademie.

Zobacz też[edytuj]Portal:

Święcikult świętych

modlitwa za wstawiennictwem świętego

święci i błogosławieni Kościoła katolickiego

Przypisy

Izabela Portugalska (żona Karola V)

Izabela Portugalska, Izabela Aviz (ur. 24 października 1503 w Lizbonie, zm. 1 maja 1539 w Toledo), księżniczka portugalska, dzięki małżeństwu królowa

Hiszpanii, cesarzowa rzymsko-niemiecka. Była jednym z 8 dzieci króla Portugalii Manuela I Szczęśliwego i jego drugiej żony Marii, córki króla Aragonii

Ferdynanda II Katolickiego.

W 1521 r. tron Portugalii objął brat Izabeli Jan III. Rozpoczął on negocjacje z cesarzem Karolem V. Karol miał poślubić Izabelę, a Jan siostrę cesarza

Katarzynę. Małżeństwo Karola i Izabeli zostało zawarte per procura w 1525 r. Ślub odbył się 10 marca 1526 r. w Sewilli. Małżeństwo było udane. Podczas

swojego miesiąca miodowego, mimo iż towarzyszyło im wiele osób, małżonkowie cały czas ze sobą rozmawiali. Karol i Izabela mieli razem czterech synów i

trzy córki:

Filip II (21 maja 1527 - 13 września 1598), król Hiszpanii i Portugalii

Maria (21 czerwca 1528 - 26 lutego 1603), żona cesarza Maksymiliana II Habsburga

Izabela (ur. i zm. 1529)

Ferdynand (ur. i zm. w Bolonii 1530)

Joanna (24 czerwca 1537 - 7 września 1573), żona Jana d'Aviz, następcy tronu Portugalii, matka króla Sebastiana I

Jan (ur. i zm. w Valladolid 20 kwietnia 1538)

Ferdynand (ur. i zm. w Toledo 25 kwietnia 1539)

Podczas nieobecności męża w Hiszpanii Izabela sprawowała regencję w jego imieniu. Działo się to w latach 1529-1532 i 1535-1539. Cesarzowa zmarła w 1539 r.,

podczas porodu swojego siódmego dziecka. Jej śmierć głęboko dotknęła Karola, który nigdy więcej się nie ożenił i do końca życia nosił żałobę.

Szlachcic włoski Franciszek Borgiasz, żonaty ze szlachcianką hiszpańską, sprowadził ciało Izabeli do Grenady. Podobno kiedy zobaczył zmiany, jakie

poczyniła śmierć na twarzy pięknej cesarzowej, zdecydował on nigdy więcej już nie służyć śmiertelnikowi[potrzebne źródło]. Później Borgia został katolickim

świętym. Kazanie na pogrzebie wygłosił inny późniejszy święty Jan z Ávila.

Francisco Goméz de Sandoval y Rojas

Don Francisco Gómez de Sandoval-Rojas y Borja, V markiz Denia, I markiz Cea i I książę Lerma (1553 w Sewilli – 17 maja 1625 w Valladolid), faworyt króla

Hiszpanii Filipa III i pierwszy valido (ważny), wicekról Portugalii w latach 1598-1600, kardynał. Po wypadnięciu z łaski królewskiej w 1618 r. zastąpiony

został przez swego syna Cristóbala Gómeza de Sandoval-Rojas y de la Cerda, I księcia Uceda.

Jednym z jego dziadków był św. Franciszek Borgia. Po kądzieli wywodził swe pochodzenie od księcia Gandii, Juana Borgii (Juan de Borja lub Giovanni Borgia),

syna papieża Aleksandra VI Borgii i Maríi Enríquez, siostrzenicy Ferdynanda Katolickiego. Jego rodzicami był don Francisco de Sandoval, markiz Denia i dona

Isabel de Borja, córka księcia Gandii.

Francisco Gómez wychowywał się w Sewilli na południu Hiszpanii, w owym czasie ekonomicznej stolicy Imperium Hiszpańskiego i jednym z najważniejszych i

największych portów Europy, oraz w Madrycie. Jego ojciec był markizem Denii, zaś wuj Cristóbal de Rojas Sandoval arcybiskupem Sewilli i tym samym

arcybiskupem Nowego Świata.

Czasy panowania Filipa II to okres kiedy wszechwładni grandowie hiszpańscy stracili na znaczeniu mogąc liczyć jedynie, dzięki poparciu na dworze, na

lukratywną posadę wicekróla, która i tak nie dawała im oczekiwanej władzy (nieufny Filip II starał się ją ograniczać wszelkimi dostępnymi środkami).

Młody Francisco Gómez, syn szlachecki, dzięki poparciu wuja otrzymał posadę na dworze jako posłaniec. Szybko zdobył sobie zaufanie i przyjaźń młodego

następcy tronu Filipa, by wkrótce stać się oficjalnym preceptorem infanta. Jego kariera na dworze rozwijała się bardzo szybko. Od gentilhombre de cámara

awansował w 1592 r. na gentilhombre de la casa del príncipe. Już wtedy dostrzeżono jego wielki wpływ na infanta, co niektórzy przewidujący doradcy Filipa

II właściwie zinterpretowali i doradzili królowi odesłać Sandovala na jakiś czas z dworu – Filip II uczynił go wicekrólem Walencji (virrey de Valencia).

Funkcję tę pełnił don Francisco przez dwa lata, by wkrótce po powrocie na dwór zyskać jeszcze na poparciu infanta i otrzymać urząd caballerizo mayor.

Valido[edytuj]

Książę Lerma, Juan Pantoja de la Cruz, przed 1600Po śmierci Filipa II, jego młody syn, który wstąpił na tron jako Filip III, powierzył ster rządów Gómezowi.

Uczynił go ministrem, wicekrólem Portugalii (1598) oraz księciem Lerma (1599) i tym samym Grandem Hiszpanii (Grande de Espana), sam zaś oddawał się

praktykom religijnym oraz polowaniom. Lerma stał się zaufanym, królewskim privado oraz "monarszym cieniem". Filip III obdarzał go oraz jego rodzinę, a

także faworytów faworyta wieloma beneficjami, wspomógł Lermę w jego wysiłkach u papieża by uczynić wuja, Bernardo de Sandoval y Rojas kardynałem, a także

zezwolił mu na sygnowanie oficjalnych dokumentów państwowych i używanie pieczęci państwowej. Don Francisco miał tym samym pełną kontrolę nad królestwem i

samodzielnie podejmował najważniejsze decyzje polityczne pomiędzy 1599 a 1618 r.

By wyrwać Filipa III spod wpływów przebywających w Madrycie osobistości (zwłaszcza cesarzowej wdowy Marii Hiszpańskiej, kobiety niezwykle rozważnej i

wpływowej, która była mniszką w klasztorze Descalzas Reales) nakłonił go do przeniesienia siedziby dworu do Valladolid (1601). Lerma zajął się tym

przedsięwzięciem z właściwym sobie zapałem na sześć miesięcy przed planowanym przeniesieniem, co i tak nie pozwoliło uniknąć powszechnego bałaganu

spowodowanego przenosinami siedziby scentralizowanego aparatu państwowego największego ówczesnego imperium. Zapał ten nie był bezinteresowny, motywowany

był przede wszystkim chęcią zysku. Don Francisco bowiem spekulował ziemią i nieruchomościami (zakupił ich w Valladolid wiele zanim wiadomość o przenosinach

dworu się rozeszła, by później sprzedawać za podwójną cenę).

Zwiastowanie, Fra Angelico, 1430-1432, Muzeum PradoJako valido Lerma był najważniejszą osobą w imperium i to do niego zwracali się poddani, ambasadorowie

czy władcy państw satelickich Hiszpanii. Wspaniałe dary przysyłali mu Medyceusze florenccy, jak chociażby naturalnej wielkości marmurowy posąg Samsona

walczącego z Filistynami autorstwa Giambolognii (posąg ten ozdobił ogród pałacu Lermy w Madrycie, zaś kilka lat później w 1623 został podarowany przez

króla Filipa IV przebywającemu z wizytą w Madrycie księciu Walii Karolowi). Lerma zebrał znaczną kolekcję obrazów, poszerzaną cennymi darami jak chociażby

Zwiastowaniem Fra Angelico podarowanym przez księcia Mario Farnese, a który valido przekazał klasztorowi dominikanów w Valladolid (obecnie w Prado).

Podwójne zaślubiny francusko-hiszpańskie. Obraz namalowany przez Rubensa dla Marii MedycejskiejZałożenia Lermowskiej polityki zagranicznej oparte były

w znacznej mierze na feudalnych ideach o królewskim prymacie Imperium Hiszpańskiego. Starał się jednak zmienić agresywny kurs tej polityki z czasów Filipa

II, dostrzegając również rosnącą rolę Francji, która zyskiwała na znaczeniu po zakończeniu okresu zamętu na tle religijnym i względnego spokoju w polityce

wewnętrznej. Zaaranżował alians małżeński (1615) między delfinem Francji, przyszłym Ludwikiem XIII, a córką arcykatolickiego króla Hiszpanii Filipa III,

Anną Maurycią. Infant Filip (przyszły Filip IV) poślubił natomiast Elżbietę Francuską (Isabel de Borbon). Efektem tej długoterminowej polityki Lermy były

również podjęte już po jego śmierci pertraktacje w sprawie małżeństwa następcy tronu Anglii z infantką Marią Anną (1623) mającego scementować alians

hiszpańsko-angielski.

To jego wysiłkom należy przypisać Pokój z Vervins (2 maja 1598) między Francją a Hiszpanią. Z drugiej strony Lerma popierał konflikt z Anglią do roku 1604,

kiedy to Hiszpania wykończona wojną została zmuszona do zawarcia pokoju. Nie uznawał niepodległości Zjednoczonych Prowincji i używał swych wpływów by temu

przeciwdziałać. Coraz bardziej dostrzegalny był upadek hiszpańskiej floty, zredukowano armię (słynne tercios), zaś finanse imperium były w fatalnym stanie.

Merkantylistyczna gospodarka Hiszpanii oparta w dużym stopniu na dostawach złota i srebra z Nowego Świata przeżywała załamanie za każdym razem gdy dostawy

kruszcu opóźniały się lub w ogóle nie przybijały do portu w Kadyksie. Napływ złota i srebra powodował straszliwą inflację i niesamowity wzrost cen,

zwłaszcza w Sevilli. Szerzyła się również korupcja. Olbrzymie imperium było więc "kolosem na glinianych nogach", jak to obrazowo określają niektórzy

autorzy.

Wygnanie Morysków, Vicente Carducho, Muzeum PradoAby odwrócić uwagę od kłopotów finansowych imperium i ogłoszonego w 1607 r. nie płacenia przez króla

odsetek od kredytów (de facto bankructwa) Lerma doprowadził do wypędzenia Morysków, ochrzczonych Maurów, których obwiniano o wszystkie kłopoty monarchii

arcykatolickiej. W latach 1609-14, według niektórych danych około 300 tys. ludzi zostało wypędzonych, głównie z południa Hiszpanii (Andaluzja, Walencja).

Pogłębiło to tylko kryzys gospodarczy, gdyż Moryskowie byli znaczącymi wytwórcami produktów eksportowych, zwłaszcza jedwabiu. Wypędzani osiedlali się

głównie w Maroku otwierając tam swoje warsztaty i zwiększając konkurencję dla wytwórców hiszpańskich. Moryskowie, którzy osiedlili się w Sale na północy

Maroka zajęli się również korsarstwem.

Decyzja ta, mimo iż niosła za sobą dalsze osłabienie ekonomii najważniejszej części imperium – Kastylii, przyczyniła Lermie znacznej popularności wśród

kleru (który w owym czasie stanowił znaczącą część społeczeństwa) i narodu. Na pogłębiające się znamiona kryzysu gospodarczego Lerma odpowiadał

bezsensownymi edyktami przeciwko luksusowi i nakazującymi znakowanie srebra, co miało przeciwdziałać kontrabandzie i odpływowi kruszcu z Hiszpanii.

Pomimo bankructwa wojna ze Zjednoczonymi Prowincjami ciągnęła się do 1609 r. i zakończyła się podpisaniem Rozejmu dwunastoletniego (1609-1621). Narastały

również tendencje separatystyczne w Portugalii złączonej z Hiszpanią unią personalną.

Salome, Tycjan. Obraz należał do kolekcji księcia Lermy[1]Najzaufańszym Lermy był Don Rodrigo Calderón, hrabia Oliva i markiz Siedmiu Kościołów (Siete

Iglesias), o którym mówiono faworyt faworyta (el valido del valido). Chciwy, ambitny dorobkiewicz, który ściągnął na siebie nienawiść wielu osób jako a

gent Lermy. Po upadku Sandovala to na Calderónie skupiła się nienawiść wrogów valido. Lerma bowiem zabezpieczył się odpowiednio uzyskując kapelusz

kardynalski, podczas gdy Siete Iglesias oskarżony o czary i inne zbrodnie był torturowany i stracony w 1621 r. Innym protegowanym Lermy był Don Pedro

Fernández de Castro, Andrade y Portugal, hrabia Lemos ożeniony z córką faworyta Cataliną de la Cerda y Sandoval, który dzięki jego poparciu był kolejno

Przewodniczącym Rady Indii (Presidente del Consejo de Indias) a następnie wicekrólem Neapolu (Virrey de Nápoles).

Valido był odpowiedzialny za powołanie Don Pedro Franqueza do dokonania reformy finansów, a którego jedynym osiągnięciem było zdefraudowanie takiej ilości

pieniędzy by mógł zakupić dla siebie tytuł hrabiego Villalonga. Został on jednakże postawiony przed sądemi i pozbawiony swych bogactw.

Pałac książęcy w LermaW czasie gdy państwo stało na granicy bankructwa zachęcał króla do ekstrawagancji, sam zaś zebrał ogromny majątek szacowany

współcześnie na 45 milionów dukatów. Na skraju wzgórza, gdzie usytuowana jest miejscowość Lerma w Starej Kastylii, od której to valido wziął swój książęcy

tytuł, kazał zbudować królewskiemu architektowi Franciscowi de Mora (autorowi Plaza Mayor w Madrycie) wspaniały pałac z czterema narożnymi wieżami i

arkadowym dziedzińcem oraz połączyć go przejściem z kolegiatą św. Piotra, sytuowaną nieopodal. Lerma był niezwykle pobożny i rozrzutny w fundacjach

kościelnych.

Kardynał[edytuj]Do zagorzałych przeciwników Lermy na dworze należała królowa Małgorzata Austriaczka wokół której skupiło się stronnictwo antylermowskie.

Do upadku pierwszego valido przyczynił się jednak jego własny syn don Cristóbal de Sandoval, książę Uceda, w drodze dworskiej intrygi. Dzięki poparciu

królewskiego spowiednika brata Aliagi oraz zyskującemu na znaczeniu faworytowi infanta Filipa, Olivaresowi, zdołał doprowadzić do utraty przez ojca łaski

królewskiej. Lerma został w końcu zmuszony do opuszczenia dworu 4 października 1618 r. (otrzymał pozwolenie króla na wyjazd). Przeczuwając niebezpieczeństwo

zdołał się jednak zabezpieczyć. Uzyskał mianowicie, dzięki wytrwałym zabiegom u papieża Pawła V, tytuł kardynalski (marzec 1618). Udał się do Lermy,

a następnie do Valladolid, gdzie wedle relacji codziennie odprawiał mszę "z wielkim oddaniem i łzami". Kiedy w Madrycie dowiedziano się o tym zaczął

krążyć następujący wierszyk, który zyskał na popularności w całym kraju:

Kościół klasztorny św. Pawła (San Pablo) w Valladolid (XV w.). Wieże zbudował z inicjatywy Lermy architekt królewski Francisco de MoraPara no morir

ahorcado, el mayor ladrón de Espana, se viste de colorado.

By nie umrzeć powieszonym, największy złodziej w Hiszpanii, zrobił się purpuratem.

Gdy umierającemu Filipowi III przedstawiono listę skazańców i ludzi którzy popadli w niełaskę, ułaskawił on wszystkich z wyjątkiem księcia-kardynała Lermy.

Kiedy don Francisco dowiedział sie o tym, wyruszył natychmiast z Valladolid do Madrytu, lecz został zawrócony przez faworyta następcy tronu, hrabiego

Olivares, który w ostrych słowach nakazał mu powrót do Valladolid. Kardynał zatrzymał sie jednak Villacastin i przebywał tam do czasu, gdy dowiedział sie

o śmierci króla. Następnie powrócił do Valladolid, gdzie celebrował mszę żałobną na cześć monarchy w kościele św. Pawła (San Pablo). Olivares nakazał mu

przenieść się do Tordesillas, lecz kardynał nie posłuchał i odwołał sie do papieża. Uzyskał pomoc Ojca Świętego Grzegorza XV i Świętego Kolegium, którzy

zgodnie poczytali jego wygnanie za akt wymierzony przeciwko wolności Kościoła oraz prestiżowi purpurata.

W czasie rządów Filipa IV, które rozpoczęły się w 1621 r. Lerma został pozbawiony części swych bogactw. Wyrokiem z 3 sierpnia 1624 r. nakazano mu zwrot

ponad miliona dukatów. Don Francisco zmarł w 1625 r.

Rodzina[edytuj]

Herb książęcy na fasadzie pałacu w LermaLerma poślubił 10 maja 1576 w Madrycie, Catalinę de la Cerda y Manuel de Portugal (zm. 2 lipca 1603), córkę Juana

de la Cerda, IV. księcia Medinaceli i Juany de Norona (Joana de Noronha), damy dworu cesarzowej Izabeli Portugalskiej. Catalina była ochmistrzynią dworu

królowej Małgorzaty Austriackiej (Camarera Mayor de la Reina Da Margarita de Austria). Mieli pięcioro dzieci:

Cristóbal de Sandoval Rojas y de la Cerda (12 kwietnia 1577- 31 maja 1624), I. książę Uceda, I. markiz Cea, I. książę Cea, gentilhombre de cámara de

Felipe III,

poślubił w 1597 r. w Madrycie Maríę Manrique de Padilla, córkę Martína de Padilla y Manrique, I. hrabiego de Santa Gadea,

Diego Gómez de Sandoval y Rojas (zm. 7 grudnia 1632), Comendador mayor, hrabia de Saldana,

poślubił w 1603 r. w Valladolid Luisę de Mendoza, XII. hrabinę de Saldana (ur. 1582 – 22 kwietnia 1619)

poślubił w 1621 r. w Madrycie Maríanę Fernández de Córdoba y Castilla, dwórkę królowej Małgorzaty Austriackiej

Juana de Sandoval

poślubiła 16 listopada 1598 r. w Madryckim Alkazarze Juana Manuel Domingo Francisco de Paula Pérez de Guzmán el Bueno, VIII. księcia Medina Sidonia,

Catalina de la Cerda Sandoval y Zúniga (zm.1642)

poślubiła w 1598 r. w Madrycie Pedra Fernándeza de Castro Andrade y Portugal, VII. hrabiego Lemos,

Francisca de Sandoval (zm. 11 września 1663)

poślubiła Diego Lópeza de Zúniga Avellaneda y Bazán, IV. markiza de la Baneza i II. księcia de Penaranda de Duero.

Mecenat artystyczny[edytuj]

Klasztor św. Błażeja (Convento de San Blas) w Lerma, ufundowany przez księcia w 1613 r. dla mniszek dominikanek

Herb książęcy między arkadami krytego korytarza prowadzącego z pałacu książęcego do kolegiaty św. Piotra w LermaNiesłychaną wręcz pychę oraz rzeczywistą

pozycję Lermy dokumentują dwa wydarzenia. Otóż, gdy w 1600 r. Pompeo Leoni zakończył pracę w Eskurialu nad grobowcami Karola V i Filipa II (oranci) został

zaangażowany przez księcia Lermy i w 1601 r. przybył do Valladolid. Książę nakazał mu wykonanie dla siebie podobnego grobowca z pozłacanymi rzeźbami z

brązu przedstawiających go oraz małżonkę w pozycji klęczącej (Museo de Escultura). Gipsowy model i formę według projektu mistrza wykonali jego pomocnicy

Millán Vimercado i Baltasar Mariano. Model został zabrany do Madrytu by uzyskać ostateczną decyzję księcia przed wykonaniem odlewu w brązie. Książę przystał

na ofertę rzeźbiarza Juana de Arfe y Villafane, żądającego za dokonanie odlewu i pozłoty 10 000 dukatów (odrzucił ofertę Leoniego, który żądał 12 000) i

praca została ukończona według projektu Leoniego, z wyjątkiem głowy księżnej, która nie zyskała aprobaty Lermy.

Juan de Arfe zmarł w 1603 r., wkrótce również zmarła księżna, nie mogąc zobaczyć przed śmiercią swego wizerunku. Lerma zatrudnił więc zięcia i

współpracownika Arfe, złotnika Lesmesa Fernándeza del Moral oraz zażądał by Leoni asystował w wykańczaniu grobowca. Rzeźb nie ukończono jednak przed

1607 r., następnie umieszczono je w marmurowo-jaspisowej niszy w kolegiacie św. Pawła (San Pablo) w Valladolid. Nisza wzorowana na tych z Eskurialu

powstała już w 1602 r.

Historia ta jest o tyle niezwykła, że panującemu monarsze Filipowi III nigdy nie wzniesiono takiego grobowca (właściwie nie wzniesiono żadnego nagrobka,

z wyjątkiem sarkofagu w krypcie Escorialu).

Drugie ze wspomnianych wydarzeń miało miejsce w 1603 r. Władca jednego z państewek satelickich Hiszpanii – Vincenzo Gonzaga, książę Mantui wysłał na dwór

do Madrytu swego nadwornego malarza Petera Paula Rubensa z cennymi darami dla króla, królowej, faworyta i jego córki hrabiny Lemos. Znamiennym jest to,

że najważniejszą pozostałością tej wizyty jest portret konny księcia Lermy, jedno z najważniejszych dzieł w dorobku artysty. Kiążę przedstawiony został

na białym koniu jako dowodzący armią, podczas gdy portrety w półpostaci Filipa III i Małgorzaty Austriackiej malowali głównie uczniowie Rubensa.

źródło : Wikipedia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------