Jest jednym z najprostszych instrumentów muzycznych. Wywodzi się od ludowej fujarki i posiada podobną konstrukcję. Grający dmie w ustnik, powietrze w komorze rezonacyjnej zostaje rozdzielone na dwa strumienie, z którego jeden opuszcza instrument przez szczelinę, a drugi poddany wibracji przepływa przez prostą rurę. Podobną konstrukcję mają piszczałki organów. Otwory nawiercone w rurze otwierane lub zamykane palcami grającego, a przy większych jednostkach z pomocą klap, kształtują wysokość dźwięku.
Współcześnie budowane flety proste mają dźwięki podstawowe c lub f (dawniej występowały też flety z dźwiękami podstawowymi d i g). Prostota instrumentu oraz pozorna łatwość gry powoduje, że jest popularny wśród amatorów oraz wykorzystywany jest jako instrument w nauce muzyki na zajęciach wychowania muzycznego.
Flet prosty jest jednym z najstarszych instrumentów muzycznych. Używany był powszechnie do połowy XVIII w. jako instrument zespołowy i wirtuozowski instrument solowy (szczytowym osiągnięciem są tu utwory H. Purcella, A. Vivaldiego, G.Ph. Telemanna, a zwłaszcza dwa Koncerty Brandenburskie J.S. Bacha). Później instrument był wykorzystywany coraz rzadziej. Jednym z ostatnich jego wystąpień w praktyce koncertowej była partia w operze Ch.W. Glucka "Orfeusz i Eurydyka" (1762).
Współcześnie bywa wykorzystywany w stylowym wykonywaniu muzyki dawnej oraz w muzyce folk, jednak nie jest to instrument ludowy.
Flet prosty posiada pięć standardowych wielkości:
- flet sopranino - zakres dźwięków f2 do g4
- flet sopranowy - zakres dźwięków c2 do d4
- flet altowy - zakres dźwięków f1 do g3
- flet tenorowy - zakres dźwięków c1 do d3
- flet basowy - zakres dźwięków f do g2
Wyróżniamy też kilka innych, mianowicie:
- garklein - zakres dźwięków c3 do d5
- flet basowy (w stroju C) - zakres dźwięków c do d2
- flet kontrabasowy - zakres dźwięków F do g1
- flet subkontrabasowy - zakres dźwięków C do d1
- flet sub-subkontrabasowy (oktokontrabasowy) - zakres dźwięków F1 do g
Konstrukcja fletów prostych ewoluowała w czasie. Flety renesansowe miały mniejszą skalę (oktawę i kwintę) niż flety barokowe (dwie oktawy i sekundę; doświadczeni wykonawcy potrafią grać jeszcze wyżej, a nawet uzyskiwać dwudźwięki[1]).